Πρωτοχρονιάτικα έθιμα από τα χωριά της Αργολίδας

• 
• 

Λεπτομέρειες

 

Δημοσιεύτηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2013

Πριν από μερικές δεκαετίες, στη Δήμαινα, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει ποδαρικό για τον νέο χρόνο κάποιος... κατσικοπόδαρος. Ο πρώτος επισκέπτης της χρονιάς ήταν... αρνοπόδαρος! Στην κυριολεξία.

Ο νοικοκύρης του σπιτιού είχε φροντίσει, μέρες πριν για το καλό της επόμενης χρονιάς. Είχε επιλέξει ένα μικρό αρνάκι και αφού ξυπνούσε, το έπαιρνε από το παχνί και το έριχνε μέσα στο σπίτι.

Αντίθετα, στο Παναρήτι, ο πρώτος επισκέπτης δεν είχε καν πόδια... Ούτε βέλαζε, ούτε ευχόταν «καλή χρονιά», γιατί απλούστατα ήταν μια πέτρα. Αν ήταν μάλιστα και άσπρη - ξέξασπρη, τόσο το καλύτερο. Το σπίτι θα είχε τύχη βουνό.

Η μεταφορά της πέτρας ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία... Ο πάτερ - φαμίλιας με το που ξυπνούσε, έβγαινε στην αυλή. Ούτε καλημέρα δεν έλεγε στη σύζυγο και τα παιδιά. Πλενόταν καλά (να μην του μπει ο νέος χρόνος με την τσίμπλα στο μάτι) στην εξωτερική βρύση και σαν Άτλαντας σήκωνε τη μεγάλη κοτρόνα. Μπαίνοντας στο σπίτι φώναζε: «Χρόνια πολλά. Καλή χρονιά. Όσο βαραίνει η πέτρα μου να βαραίνει και η σακούλα μου». Έπειτα την τοποθετούσε στο παραγώνι. Το ίδιο ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν και οι υπόλοιποι άνδρες του σπιτιού.

Στα περισσότερα χωριά της Αργολίδας πάντως, το ποδαρικό το έκαναν συγγενείς και γείτονες, κυρίως μικρά παιδιά, τα οποία ως πιο αθώα, θα έφερναν και περισσότερο γούρι στο σπιτικό. Ακολουθούσε και το πατροπαράδοτο ασήμωμα (και οι τρύπιες δεκάρες, ασημί χρώμα είχαν). Η είσοδος με το δεξί. Έτσι όπως έπρεπε να μπει και ο χρόνος.

Αλίμονο πάντως αν απ' το παράθυρο έβλεπαν να πλησιάζει ο γκαντέμης του χωριού. Μέσα στο σπίτι, άκρα του τάφου σιωπή... Μόνο επιγραφή δεν έβαζαν στη πόρτα να ενημερώσουν πως «η οικογένεια λείπει για διακοπές στην Ελβετία...».

Κι ενώ στα περισσότερα χωριά το πρωί της πρώτης μέρας του χρόνου προτιμούσαν να το περνούν δίπλα στο τζάκι, στο Αραχναίο έπιαναν από τα άγρια χαράματα δουλειά... Πήγαιναν στους αγρούς τους. Όχι, δεν είχαν μπερδέψει την Πρωτοχρονιά με την Πρωτομαγιά, απλά έκοβαν γρασίδι. Το φορτώνονταν, το μετέφεραν στο σπίτι και εκεί το σκορπούσαν σε όλα τα δωμάτια. Μία μικρή δέσμη την έβαζαν στο εικόνισμα.
Είχαν το λόγο τους που τα έκαναν αυτά: Τα σπαρτά τους θα ήταν τις επόμενες 365 ημέρες καρπισμένα.

Το έθιμο της Βασιλόπιτας συναντάται σε όλη την Αργολίδα αρκετούς αιώνες τώρα. Στις Λίμνες η Βασιλόπιτα, πριν καταλήξει στο τραπέζι, έκανε μερικές βόλτες στο πάτωμα: Στο δάπεδο έστρωναν ένα σεντόνι και κάθονταν γύρω απ' αυτό. Κυλούσαν εκεί την πίτα τρεις φορές. Τη πρώτη φορά για την υγεία, τη δεύτερη για την ευτυχία, τη τρίτη έκαναν κάποια άλλη ευχή (π.χ. να παντρέψουν κάποιο παιδί). Εάν η πίτα στεκόταν από την κανονική όψη, τα αποτελέσματα θα ήταν θετικά. Αλίμονο για το αντίθετο.

Πάντως οι Λιμνιάτες φρόντιζαν ιδιαίτερα και τα ζώα τους. Την παραμονή, τάιζαν τις κότες τους για να τις βρει χορτάτες ο Αη -Βασίλης (την επομένη ίσως να έσφαζαν και καμιά απ' αυτές, για να τους βρει και αυτούς χορτάτους).

Γ.Χ.Ν.http://argolika.gr