Να παίρνεις χωρίς έπαρση, να παραχωρείς χωρίς δυσκολία
Μάρκος Αυρήλιος, 2ος αι. μ. Χ.
Μάρκος Αυρήλιος, 2ος αι. μ. Χ.
Μεσημεριανό κατακαλόκαιρο. Καύσωνας. Το τρελό τραγούδι που έχουν στήσει τα τζιτζίκια, είναι ο μοναδικός ήχος που είναι σε θέση να συγκρατήσει το καταπονημένο σου μυαλό. Τα χείλη σου διψούν για λίγο δροσερό νερό, για μια κουβέντα παρηγοριάς, για λίγο ίσκιο.
Η μικρή ανηφόρα σε βγάζει κάπου δυτικά από το Μεσόγειο Άστρος Κυνουρίας. Ανάμεσα στα πεύκα ξεχωρίζει το περήφανο ανάστημα μιας Μονής. Φτάνεις στον περίβολο, δρασκελίζεις το κατώφλι και περιμένεις να βυθιστείς στη γαλήνια μειλιχιότητα ενός ακόμη ορθόδοξου ησυχαστηρίου. Καθώς διασχίζεις, όμως, το μικρό κήπο με τα γνώριμα λουλούδια, σε συνεπαίρνει η χλαλοή ενός πολύβουου μελισσιού. Τί στην ευχή συμβαίνει; Που βρέθηκε τόση φασαρία μέσα σε ένα μοναστήρι;
Ένα μαντιλοφορεμένο στεφάνι από γυναίκες, σκυμμένες κάτω από τη σκιά ενός γέρικου πλάτανου, έχει βαλθεί να τρίβει με περίσσεια επιδεξιότητα μεταλλικά σκεύη. Τα φορητά μέρη του ναού είναι βγαλμένα όλα έξω: μανουάλια, καντήλια, λάβαρα, καρέκλες, στασίδια. Μοναχές και κοσμικές γυναίκες από το γειτονικό Άστρος έχουν απλώσει σε ομόκεντρους κύκλους και κουβεντιάζοντας τρίβουν και γυαλίζουν ακούραστα κάθε μεταλλική επιφάνεια. Τρεις φορές το χρόνο, σου λένε, γίνεται αυτή η δουλειά. Σε χαιρετούν με εγκαρδιότητα και συνεχίζουν το έργο τους. Η ιδροκοπημένη παρουσία σου δεν είναι σε καμία περίπτωση σπουδαιότερη από την επιτέλεση του ιερού, απαράγραπτου χρέους τους απέναντι στο Χριστό. Η Μονή προετοιμάζεται για την ετήσια γιορτή της στις 6 Αυγούστου, της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.
Ήπιες νερό, ξεδίψασες. Το κεφάλι σου κάτω από τον πλάτανο είναι τώρα, όπως φαντάζεσαι ότι θα ένιωθε κάθε ανακουφισμένος ακόλουθος της νέας θρησκείας, όταν θα ζύγωνε να απαγκιάσει στον περίβολο της Μονής ακόμα και πριν αρκετούς αιώνες. Παντού υπάρχουν απομεινάρια της αρχαίας παρουσίας. Άλλα εντοιχίστηκαν πάνω στους τοίχους, άλλα ενσωματώθηκαν στο πρόσφατα συντηρημένο δάπεδο του καθολικού κι άλλα στέκουν βουβά εδώ κι εκεί στην αυλή. Σπαράγματα κιόνων, φθαρμένα από το χρόνο κιονόκρανα, μαρμάρινα καθίσματα, ακρωτηριασμένα αγάλματα. Η παλιά θρησκεία χωνεύτηκε στη συνείδηση των ανθρώπων, αλλοιώθηκε και τελικά σκεπάστηκε με χώμα. Και ξεπήδησε η νέα, πάνω ακριβώς στα θεμέλια της προηγούμενης. Κάποια στιγμή μια μοναχή απιθώνει ανάποδα το θυμιατήρι πάνω σε ένα ξεχασμένο κιονόκρανο. Προς στιγμή νιώθω να μου στερεί τη δυνατότητα να απαθανατίσω την εικόνα του αρχαίου δουλεμένου μαρμάρου. Ή μήπως είναι τώρα καλύτερα έτσι; Γιατί πάνω στα λείψανα της αρχαιότητας ήρθε και καρποφόρησε η νέα τάξη των χριστιανών. Αντιπροσωπευτική απεικόνιση μιας εποχής γεμάτης ραγδαίες μεταβολές…
Το θηλυκό μελίσσι εξακολουθεί βουίζοντας κάτω από τον πλάτανο να γυαλίζει χωρίς διακοπή. Μερικά σκεύη έχουν κιόλας αρχίσει να λαμποκοπούν στο φως του ήλιου που πασχίζει να τρυπώσει μέσα από τα φυλλώματα. Ήρθε η ώρα να φύγεις. Τί πήρες από το φιλόξενο αυτό μικρό κήπο της Εδέμ; Τί θα βαστήξεις για θυμητάρι;
Ό,τι και να σε κερδίσει για την ώρα, δε γελιέσαι. Ούτε οι λιγοστές βιαστικές φωτογραφίες ούτε το κομποσκοίνι που σου τυλίγει τον καρπό ούτε οι κουβέντες που αντάλλαξες με τις ψυχές που συνάντησες εκεί μέσα. Μπροστά στο χρόνο που χωρίς αισθήματα κυβερνά τα πάντα, μοιάζεις με άθυρμα, με μικροσκοπικό πιόνι σε παιχνίδι πεσσών, με τον κόκκο από τη σκόνη που τινάζει αδιάφορα από τα παπούτσια του ένας περαστικός. Καλό δρόμο, περαστικέ διαβάτη. Η ανάσα σου δεν έφτασε να γεμίσει το αχώρητο. Η φθορά, με σιγουριά και υπομονή, κάπου σε περιμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου