Τσακωνιά, βράχος και μελιτζάνες
Εβδομήντα εφτά χιλιόμετρα πρέπει να κάνει ο κάτοικος του Άργους, για να φτάσει στο Λεωνίδιο. Τα περισσότερα από αυτά, κυρίως μετά το Κιβέρι, αναπτύσσονται πάνω στο μοτίβο μιας δαιδαλώδους πορείας που συνδυάζει βουνό από δεξιά και θάλασσα με απόκρημνους γκρεμούς από αριστερά. Πρόκειται για μια μαγευτική διαδρομή υπό μία σοβαρή προϋπόθεση: να τη διασχίζετε στα πλαίσια των διακοπών σας κι όχι στα πλαίσια των καθημερινών επαγγελματικών σας υποχρεώσεων.
Το Λεωνίδιο αποζημιώνει τον επισκέπτη μετά από 1½ ώρα ταξίδι. Έχει διατηρήσει αρκετή από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του φυσιογνωμία και η πρώτη κιόλας εικόνα είναι αυτή ενός ενδιαφέροντος οικισμού που σε προκαλεί να τον περπατήσεις. Στενά δρομάκια, παλιά αρχοντικά, ανηφορικά καλντερίμια κι ένας πελώριος κόκκινος βράχος στη ρίζα του οποίου λες και φύτρωσε ο πλούτος αυτών των εικόνων. Περπατάς μέσα από φιδωτά δρομάκια και χαζεύεις τις πραμάτειες. Στον επισκέπτη προσφέρονται όλα πλούσια, αλλά δεν ήταν έτσι από την αρχή. Το Λεωνίδιο άρχισε να οικοδομείται μετά το 1826, όταν ο Ιμπραήμ κατέκαψε την Πελοπόννησο, τότε που ο ελληνικός εμφύλιος μαινόταν οδηγώντας την επανάσταση σε επιθανάτιους σπασμούς. Αφού κάηκε ο Πραστός, παλιά πρωτεύουσα της Κυνουρίας, οι κάτοικοι διάλεξαν τη σκέπη του κόκκινου βράχου για νέα τους πατρίδα.
Από τότε μέχρι σήμερα πολλά άλλαξαν. Οι ντόπιοι καλλιεργούν συστηματικά ελιές, οπωροκηπευτικά (οι κουβέντες για την τσακώνικη μελιτζάνα δεν αφήνουν το στομάχι σου να αγιάσει) και δηλώνουν περήφανοι για τον τόπο τους. Μερικά χιλιόμετρα ανατολικότερα λούζεσαι σε μια καταπληκτική παραλία, στην Πλάκα Λεωνιδίου. Ωστόσο, για το πανέμορφο αυτό τοπίο η πρόσβαση είναι εξαιρετικά δυσχερής. Η απουσία σιδηροδρομικού δικτύου και η παλιά εθνική οδός δυσκολεύουν αφάνταστα όσους επιθυμούν να επισκεφτούν αυτή τη γωνιά ελληνικής γης. Την ίδια στιγμή, άτυπες και μη συζητήσεις φέρουν τη Δ.Ο.Υ. και τον Λιμενικό Σταθμό της περιοχής να κλείνουν σύντομα λόγω της ευρύτερης συρρίκνωσης των κρατικών υποδομών. Και η περιοχή είναι ήδη ευαίσθητη για πολλούς λόγους. Μήπως η σταδιακή αποχώρηση του κράτους θυμίσει στους Λεωνιδιώτες τα βάσανα των προγόνων τους, όταν κι αυτοί εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους, επειδή οι επαναστατημένοι Έλληνες δεν ομονοούσαν; Θα μου πείτε, δεν υφίσταται σύγκριση. Σίγουρα, όπως σίγουρο είναι ότι και η εγκατάλειψη γνωρίζει πολλά πρόσωπα. Αν και για να πούμε την αλήθεια, πιο «προδοτικό» για τον τόπο κι από την απώλεια των κρατικών υπηρεσιών, είναι μάλλον η δύσκολη οδός που οδηγεί στην επικοινωνία με τη βόρεια Κυνουρία. Οδός τόσο «προδοτική», όσο η Ανόπαια*.
Το Λεωνίδιο είναι μικρός τόπος. Αλλά η ανάμνησή του φέγγει ζωντανή. Φέτος το καλοκαίρι ήταν ευλογία για εμάς να το επισκεφτούμε. Παρά τις ανησυχίες μας οι ντόπιοι δηλώνουν αισιόδοξοι. Ίσως αυτό να είναι το μυστικό που κρατά αδάμαστο το πεπρωμένο της φυλής μας. Μια ριζωμένη αισιοδοξία ότι παρά τις αντιξοότητες όλα θα φτιάξουν πάλι. Πού στο καλό φυτρώνει ένα τόσο δυνατό συναίσθημα; Όχι στο χώμα. Όχι δίπλα στο νερό. Μοναχά στη σκιά ενός άγονου κόκκινου βράχου.
* Ανόπαια ονομαζόταν το κρυφό μονοπάτι που διέσχισε ο Εφιάλτης οδηγώντας τις περσικές δυνάμεις στα νώτα των υπερασπιστών των Θερμοπυλών (480 π.Χ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου