Ναύπλιο του Οκτώβρη
photo: Dimitris Karagiorgos@Flickr
Υπάρχουν πόλεις τάματα. Και με κάποιον τρόπο μαγικό, παντρεύονται οι ουράνιες κλωστές των συμπτώσεων και τυχαίνει να τις επισκέπτομαι ξανά και ξανά. Πες το «τάμα» στην ομορφιά τους. Το Ναύπλιο για παράδειγμα. Τόσο κοντά στην Αθήνα. Μια διαδρομή ανάμεσα από πορτοκαλιές. Σαν από παιδικές ζωγραφιές ή σαν χαιρετισμός του ζωγράφου Γιάννη Κόττη.
Το Ναύπλιο μού δίνει πάντα το ωραίο ταξίδι. Με μερικές σταγόνες μελαγχολίας. Αντάμα πάει η ομορφιά με τις πληγές της χώρας. Τι κι αν πέρασαν αιώνες! Στον τόπο ετούτο δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας, στις 27 Σεπτεμβρίου 1831. Γράφτηκε η τελευταία σελίδα μιας συγκλονιστικής μορφής της Ιστορίας μας, που δοξάστηκε ως υπουργός Εξωτερικών της υπερδύναμης Ρωσίας το 1815, που η Ελβετία του χρωστάει την ενοποίησή της και το σύστημά της μέχρι σήμερα και που η Ελλάδα του χρωστάει τη Μεγάλη Πράξη (αν και αιωνίως η ψυχή μας ξεγελιέται να δοξάζει Μεγάλες Ιδέες). Στο Ναύπλιο και ο τόπος της 11μηνης φυλάκισης του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Στο Παλαμίδι. Δεν γνωρίζω αν άλλη χώρα υπήρξε πιο άδικη με τους ήρωές της.
Ευτυχώς το Ναύπλιο έμεινε αλώβητο στον χρόνο. (Πήραν οι κάτοικοι εκδίκηση δημιουργώντας μια τραγικής ασχήμιας νέα πόλη και ξένοιασαν). Μικροί, χαριτωμένοι ξενώνες, στα στενά της παλιάς πόλης, με ονόματα όπως «Ιππολύτη», «Ξένον», «Ανδρομέδα» ή το πανέμορφο εντυπωσιακό «Grande Bretagne» μπορούν να φιλοξενούν επισκέπτες και να τους εντρυφούν στην αρχοντιά μιας άλλης εποχής. Περιφέρεσαι σε σκάλες που τρίζουν, πανύψηλα ταβάνια με γιρλάντες ένα γύρω, τεράστιες πόρτες, σιδεριές, κρυψώνες, γρίλιες που σπάνε για να κατασκοπεύσεις. Τέτοιο και το σπίτι των φιλόξενων οικοδεσποτών Μαρικέρης και Θανάση. Και στο βάθος θάλασσα. Έχει αυτή την ευλογία η πόλη. Κι ας είναι το Μπούρτζι, το μικρό χαρακτηριστικό φρούριο, το χτισμένο σε νησίδα μέσα στο λιμάνι, αφημένο στην εγκατάλειψή του. Βάρκες πηγαινοφέρνουν επισκέπτες.
Δεν υπάρχει πιο κατάλληλη εποχή για να χαρείς Ελλάδα σε μικρές αποδράσεις. Περπατάω τη διαδρομή, «ο γύρος της Αρβανιτιάς» όπως την ονομάζουν οι ντόπιοι. Πεζόδρομος που περιζώνει τον βράχο της Ακροναυπλίας. Πρέπει μια φορά στη ζωή σας να τον περπατήσετε. Ξεκινάς από την πόλη, από το εξαιρετικό ξενοδοχείο «Αμφιτρύων» και καταλήγεις στην άλλη πλευρά της πόλης. Από τη μια η θάλασσα, από την άλλη η ιστορία και συ ανάμεσα διαβάτης. Και φραγκοσυκιές να σκαρφαλώνουν ως το ενετικό Κάστρο-φρούριο. Δεν ξέρουν τα μάτια πού να πρωτο-νετάρουν. Βέβαια, έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και βρέθηκε μπροστά μου στη διαδρομή, νεαρά με παντελόνι έμπλαστρο και γόβα 32ποντη. Σφίχτηκε η ψυχή μου... 'δώ θα πέσει, 'κεί θα γκρεμοτσακιστεί. Το έβγαλε πέρα! Και καθώς το όλο θέαμα προσομοιάζει με τον οικονομικό βηματισμό του καθενός μας... 'δώ θα πέσω, 'κεί θα γκρεμοτσακιστώ... πήρα ελπίδα ότι μπορεί και να σωθούμε ως χώρα!
Είναι μια μέρα σαν από αφίσα του ΕΟΤ. Η θάλασσα καθρέπτης, κολυμβητές να ξεπροβάλουν ανάμεσα από πεύκα... Πού 'σαι, Χαδούλη, με τα πινέλα σου! Και σ΄ αυτό το μεγαλείο, σαν κρεσέντο στην απόλυτη Ελλάδα, μια βάρκα σκίζει το νερό και ακούγεται από τρανζιστοράκι, λαϊκόν άσμα με στίχους «δεν έβαλα μυαλό, τόσα που έχω πάθει. Κι ακόμα ο τρελός κάνω τα ίδια λάθη». Λατρεμένη σουρεάλ πατρίδα!
Και ο Θάνος να λέει και να ξαναλέει τον στίχο και να γελάει.
Στο Ναύπλιο τα καφενεία σφύζουν από ζωή. Παιδάκια με ποδήλατα εξασκούν δεξιοτεχνίες στη μεγάλη Πλατεία Συντάγματος που θυμίζει ιταλική piazza και τη στολίζουν συγκλονιστικά κτίρια, όπως το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Βουλευτικό, το Παλιό Τζαμί, το Εστιατόριον ΕΛΛΑΣ. Όλα σε διακτινίζουν σε άλλον αιώνα. Καλόγουστα μαγαζιά, (μέγας Σταματάκης για ανδρικό ντύσιμο... ούτε στη Νέα Υόρκη) δεν έχω δει πιο πολλά συγκεντρωμένα, διαλαλούν πραμάτεια. Ταβερνάκια με κιθάρες σε κάθε βήμα, ένα εξαιρετικό ροκ συγκρότημα στο Negro, χώροι όμορφοι, πολύβουοι όπως το «Σοκάκι», το πιο εύγευστο ιταλικό παγωτό «Αntica Gelateria di Roma» το γνωστό ως «του Ιταλού», νέοι έμποροι αντάμα με παλιούς. Ταμπέλες ρετρό «Νεωτερισμοί». Και εκπλήξεις νοσταλγίας. Ούτε ξέρω πόση ώρα πέρασα σ΄ ένα μαγαζί με κομπλέν κεντήματα, τρέσες, μασουράκια κλωστές, κουμπιά... Τόσα κουμπιά! Τι είναι οι σχέσεις των ανθρώπων; Κουμπιά και κουμπότρυπες.
Την επόμενη μέρα επισκέφτηκα το «Φουγάρο». Έναν χώρο τέχνης, μάλλον ένα διαδραστικό έργο τέχνης. Μια έμπνευση... πες το «τάμα», της Φλωρίκας Κυριακοπούλου. Μιας γυναίκας με τεράστιο μεράκι και αισθητική, που το έβαλε σκοπό και πείσμα να ξαναζωντανέψει το παλιό εργοστάσιο «Ανθός», ήτοι την κονσερβοποιία ντομάτας και λαχανικών. Το όνομα Φουγάρο λοιπόν καθορίζει το τεράστιο φουγάρο του ερειπωμένου προ Φλωρίκας εργοστασίου. Μακάρι μια «Φλωρίκα» και για το εργοστάσιο του Κύκνου. Αφού σε τούτον τον τόπο πετροβολήσαμε την επιχειρηματικότητα, ας απαγκιάσουμε στην τέχνη. Είναι μια κάποια λύσις! Και σας βεβαιώ ότι είναι από παράταιρο έως συγκινητικό και αισιόδοξο, το να βλέπεις γυναίκες της διπλανής πόρτας να επισκέπτονται την τεράστια δανειστική βιβλιοθήκη του Φουγάρου και να εντρυφούν στα γράμματα, στις τέχνες και στη λογοτεχνία. Τάμα το έκανα να παρουσιάσω τη Β΄ έκδοση του βιβλίου μου «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο» σ΄ αυτόν τον νεκραναστημένο χώρο. Όπως και να ‘χει κάθε ευρώ-οβολός είναι ανάσα για τέτοια έργα ζωής. Να δικαιωθούν, βρε αδελφέ, οι «οσιομάρτυρες» που τους δημιουργούν. Γι΄ αυτό, βάλτε στο πρόγραμμα Ναυπλίου και μια επίσκεψη στο Φουγάρο.
Όπως καταλάβατε, αγαπητοί αναγνώστες, το Ναύπλιο ακόμα μια φορά μου έδωσε το ωραίο ταξίδι. Προγραμματίστε το ή φυλάξτε το στα όνειρα... Για να ‘χει κάτι να λαχταράει η ψυχή πέραν του «'δώ θα πέσω, 'κεί θα γκρεμοτσακιστούμε όλοι μαζί» της σύγχρονης καθημερινότητάς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου