Έτος 2013

Έτος 2013

Έτος 2009. Έτος ωραίο, μαγικό. Η Ελλάδα της ευδαιμονίας, της αφθονίας, της ανεμελιάς. Οι μισθοί των ρετιρέ, τα εφάπαξ των ευγενών ταμείων βρισκόντουσαν σε ασύλληπτα επίπεδα, που δεν είχαν καμία σχέση με την παραγωγική βάση της χώρας. Τα γαμήλια ταξίδια στα νησιά Κράμπι και Μαουρίτσιους, είχαν προ πολλού αντικαταστήσει το τριήμερο στη Ρόδο. Οι συνδικαλιστές, στο σύνολό τους σχεδόν, προσκολλημένοι σε πράσινα και γαλάζια άρματα, προσέφεραν απλόχερα. Οι δήμαρχοι, ευτυχείς, τάιζαν τον λαό με προϊόντα υποκουλτούρας ξοδεύοντας ασύστολα. Κανείς τότε δεν σκεπτόταν έργα υποδομής, να αναβαθμίσουν ας πούμε το Κολυμβητήριο, και τώρα.... απορία ψάλτου...βηξ

Και μετά......

Τι έγινε και κατέρρευσε η γη κάτω από τα πόδια μας; Γιατί αποφάσισαν να μην μας δανείζουν οι αγορές αενάως; Γιατί οι σύμμαχοι που αποφάσισαν να πληρώσουν αυτοί τα χρέη μας, ζήτησαν μνημόνια;

Έτος 2013. Αντιληφθήκαμε άραγε τι μας συνέβη; Υπάρχει έστω και ένας εχέφρων άνθρωπος που πραγματικά να θεωρεί ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε με δανεικά; Ότι μπορούμε να ξοδεύουμε πέραν των δυνατοτήτων μας; Ότι μπορεί να συνεχίσει η οικονομία της χώρας να βασίζεται κατά 75% στην κατανάλωση, όπως συνέβαινε τότε;

Ποιοι είναι τελικά σήμερα οι προοδευτικοί στη χώρα μας; Οι συνδικαλιστές και οι Νικήτες, που θεωρούν ότι μπορούμε να συνεχίσουμε στο ίδιο μονοπάτι;

 Έχει τίποτα το αριστερό και προοδευτικό η απλή διαπίστωση ότι οι επιχορηγήσεις προς τους Δήμους μειώθηκαν κατά 60%;

Το εύκολο και συντηρητικό είναι να κάνεις απλές διαπιστώσεις, να ρίχνεις κατάρες στις τρόικες και στους εδώ «υπηρέτες της».

Το δύσκολο και αριστερό είναι να προσπαθείς με τα σημερινά δεδομένα να αλλάξεις καταστάσεις και νοοτροπίες, να δώσεις ένα τέρμα στον κρατικοδίαιτο επιχειρηματία και συνδικαλιστή, να δώσεις προτεραιότητα στον φτωχό και πάσχοντα, αναδιανέμοντας τους λίγους  πόρους που πλέον διαθέτεις και να μην  περιμένεις από τον θεό να σου ξανααυξήσει κατά 70% τους πόρους για την Αυτοδιοίκηση για να πατσίσεις την κατά 60% μείωση για την οποία διαμαρτύρεσαι, μένοντας στα εύκολα, βάζοντας έτσι ουσιαστικά πλάτη σε κάθε ανίκανο δήμαρχο που δεν κάνει απολύτως τίποτα, αφού του δίνεις τη δικαιολογία ότι αδρανεί διότι οι κακοί του μείωσαν τα χρήματα, που σήμερα απλά δεν υπάρχουν.

Παράδειγμα αλόγιστης λαϊκίστικης πολιτικής:

Έτος 2009 Περίοδος Νικήτα Κακλαμάνη στο Δήμο Αθηναίων: Στους 72 παιδικούς σταθμούς του Δήμου Αθηναίων φιλοξενούνταν 4.510 παιδιά. Το ετήσιο κόστος για το Δήμο για κάθε παιδί ήταν 10.148 ευρώ! Την ίδια χρονιά στους καλύτερους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς το κόστος για κάθε παιδί ήταν, κατά μέσο όρο, 4.500 ευρώ!. Προφανώς κάποιοι έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και ο λαϊκιστής Δήμαρχος ήταν δημοφιλέστατος. 
Έτος 2012 Περίοδος Γιώργου Καμίνη. Στους παιδικούς σταθμούς του Δήμου Αθηναίων φιλοξενήθηκαν 5.251 παιδιά (840 παραπάνω από το 2009). Το κόστος για κάθε παιδί ήταν 4.441 ευρώ! 
Με άλλα λόγια, το 2009 ο Δήμος Αθηναίων πλήρωσε για τους παιδικούς σταθμούς 44,3 εκατομμύρια ευρώ και το 2012 για τους ίδιους παιδικούς σταθμούς και με περισσότερα παιδιά πλήρωσε 24,1 εκατομμύρια ευρώ. Οι γονείς ευχαριστημένοι και τα παράπονα ανύπαρκτα ή ελάχιστα. Αυτή είναι η προοδευτική αριστερή πολιτική. Δεν κλαιγόμαστε για παραδείσους που έπαψαν να υπάρχουν. Εφαρμόζουμε πολιτικές για να εξυπηρετήσουμε περισσότερα παιδιά φτωχών οικογενειών (τα παιδιά των πλουσίων δεξιών και «αριστερών» οικογενειών δεν έχουν ανάγκη, αν με εννοείτε τι θέλω να πω) με μεγάλη μείωση των δαπανών. Τα ίδια έκανε ο προοδευτικός Καμίνης εφαρμόζοντας αριστερές, όπως εγώ τις εννοώ, πολιτικές και στο δημοτικό ραδιόφωνο. Και αθόρυβα σιτίζονται από το Δήμο Αθηναίων χιλιάδες άνθρωποι που έχουν τεράστια ανάγκη.

Βασικό κατά τη γνώμη μου. Η όποια τυχόν συμφωνία σύμπλευσης και συμπαράταξης για το Δήμο Ναυπλιέων να βασίζεται σε πραγματικές πολιτικές που μπορούν και πρέπει να εφαρμοσθούν

Και από εκεί και πέρα ας έχει ο καθείς όποια γνώμη έχει για Καλλικράτες, μνημόνια και αυξήσεις δαπανών με χρήματα που θα βρεθούν από…..;