Εδώ Άργος: Αθλητισμός ως βίωμα, όχι σαν θέαμα
Κυριακή μεσημέρι ολοκληρώθηκε ο 13ος Δρόμος Αργολικού κόλπου που διοργάνωσε ο Σύλλογος Βετεράνων Αθλητών Στίβου Αργολίδας. Ο αγώνας ξεκίνησε πρωί, στις 10, από την περιοχή της Λέρνας (εστιατόριο Αρδάμη) και ο τερματισμός είχε οριστεί στο Δημαρχείο του Ναυπλίου. Η διαδρομή, περίπου 16 χιλιομέτρων, περιλάμβανε το πέρασμα από τους Μύλους (σύγχρονη ονομασία του χωριού της Λέρνας, ξακουστή για τα σουβλάκια της εδώ και αρκετές δεκαετίες) και την παραλιακή οδό της Νέας Κίου-Ναυπλίου, με θέα τον γραφικό Αργολικό κόλπο. Οι τελευταίοι δρομείς -και του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου- τερμάτισαν περίπου 2 ώρες αργότερα.
Ακολούθησε η απονομή, οι αναμνηστικές φωτογραφίες και... ένα περιποιημένο πιάτο με μακαρόνια -αυτό δεν περιλαμβανόταν στη διοργάνωση. Η διαδρομή ήταν κυριολεκτικά μαγική. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, η θερμοκρασία ιδανική και η θέα πανέμορφη. Οι συμμετοχές άγγιξαν περίπου τις 650! Άνθρωποι όλων των ηλικιών έτρεξαν και απόλαυσαν πραγματικά το φυσικό περιβάλλον, από την αρχαία Λέρνα μέχρι το βυθισμένο στην αχλή Ναύπλιο. Οι μικρότεροι ηλικιακά συμμετέχοντες ήταν παιδιά του Δημοτικού και οι μεγαλύτεροι γύρω στα εβδομήντα. Η προσπάθεια για εμάς που ασχολούμαστε ερασιτεχνικά με το τρέξιμο, ήταν μεγάλη. Ανακαλύψαμε τα όριά μας, δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις, γνωρίσαμε καινούριους ανθρώπους. Αυτό που νομίζω πως έχει ξεχωριστή σημασία, είναι να διδάξουμε στα παιδιά μας και στους μαθητές μας ότι ο αθλητισμός δεν έχει καμία αξία ως θέαμα παρά μόνο ως βίωμα. Η αναμέτρηση με άγνωστες πλευρές του εαυτού μας είναι μια υπόθεση που μπορεί πολλαπλά να μας ωφελήσει. Θερμά συγχαρητήρια αξίζουν στους δρομείς, άνδρες και γυναίκες, που τερμάτισαν πρώτοι, σε χρόνο περίπου μιας ώρας.
Ασφαλώς, θερμά συγχαρητήρια δεν αξίζουν στους εκπροσώπους του Δήμου του Ναυπλίου, η εκκωφαντική απουσία των οποίων δεν πέρασε απαρατήρητη. Πάντως, δεν υπάρχει λόγος να αρχίσουμε τη γκρινίτσα τώρα, που καθαρίσαμε από τον ιδρώτα. Τελικά, στις απονομές παρευρέθηκε μόνο ο Μητροπολίτης Αργολίδας, Νεκτάριος, του οποίου η αγάπη για τους νέους είναι γνωστή στους περισσότερους. Από αυτή τη θέση θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τον εν λόγω Σύλλογο που ανέλαβε τη διοργάνωση και ιδιαιτέρως τον Παναγιώτη Παπαβασιλείου, ο οποίος είναι η ψυχή της προσπάθειας κάθε χρόνο. Ασφαλώς, δεν μπορώ να μη σταθώ και στην πιο όμορφη στιγμή του αγώνα, που φαντάζομαι πως για τον καθένα ήταν η στιγμή του τερματισμού, όπου μας περίμεναν οι δικοί μας άνθρωποι. Σίγουρα το να τερματίζεις έπειτα από μια διαδρομή που ποτέ ξανά δεν είχες επιχειρήσει, είναι σημαντικό κατόρθωμα. Ωστόσο, πιο σημαντικό αγαθό θαρρώ πως είναι τα χαμόγελα των αγαπημένων σου προσώπων, την ώρα που σταματάς το χρονόμετρο. Κι αυτό είναι κάτι που μπορεί ένας αγώνας, σαν αυτόν της περασμένης Κυριακής, να ενσωματώσει στα διδάγματά του. Μακάρι να είμαστε καλά, ώστε να συμμετέχουμε και του χρόνου.
Ακολούθησε η απονομή, οι αναμνηστικές φωτογραφίες και... ένα περιποιημένο πιάτο με μακαρόνια -αυτό δεν περιλαμβανόταν στη διοργάνωση. Η διαδρομή ήταν κυριολεκτικά μαγική. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, η θερμοκρασία ιδανική και η θέα πανέμορφη. Οι συμμετοχές άγγιξαν περίπου τις 650! Άνθρωποι όλων των ηλικιών έτρεξαν και απόλαυσαν πραγματικά το φυσικό περιβάλλον, από την αρχαία Λέρνα μέχρι το βυθισμένο στην αχλή Ναύπλιο. Οι μικρότεροι ηλικιακά συμμετέχοντες ήταν παιδιά του Δημοτικού και οι μεγαλύτεροι γύρω στα εβδομήντα. Η προσπάθεια για εμάς που ασχολούμαστε ερασιτεχνικά με το τρέξιμο, ήταν μεγάλη. Ανακαλύψαμε τα όριά μας, δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις, γνωρίσαμε καινούριους ανθρώπους. Αυτό που νομίζω πως έχει ξεχωριστή σημασία, είναι να διδάξουμε στα παιδιά μας και στους μαθητές μας ότι ο αθλητισμός δεν έχει καμία αξία ως θέαμα παρά μόνο ως βίωμα. Η αναμέτρηση με άγνωστες πλευρές του εαυτού μας είναι μια υπόθεση που μπορεί πολλαπλά να μας ωφελήσει. Θερμά συγχαρητήρια αξίζουν στους δρομείς, άνδρες και γυναίκες, που τερμάτισαν πρώτοι, σε χρόνο περίπου μιας ώρας.
Ασφαλώς, θερμά συγχαρητήρια δεν αξίζουν στους εκπροσώπους του Δήμου του Ναυπλίου, η εκκωφαντική απουσία των οποίων δεν πέρασε απαρατήρητη. Πάντως, δεν υπάρχει λόγος να αρχίσουμε τη γκρινίτσα τώρα, που καθαρίσαμε από τον ιδρώτα. Τελικά, στις απονομές παρευρέθηκε μόνο ο Μητροπολίτης Αργολίδας, Νεκτάριος, του οποίου η αγάπη για τους νέους είναι γνωστή στους περισσότερους. Από αυτή τη θέση θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τον εν λόγω Σύλλογο που ανέλαβε τη διοργάνωση και ιδιαιτέρως τον Παναγιώτη Παπαβασιλείου, ο οποίος είναι η ψυχή της προσπάθειας κάθε χρόνο. Ασφαλώς, δεν μπορώ να μη σταθώ και στην πιο όμορφη στιγμή του αγώνα, που φαντάζομαι πως για τον καθένα ήταν η στιγμή του τερματισμού, όπου μας περίμεναν οι δικοί μας άνθρωποι. Σίγουρα το να τερματίζεις έπειτα από μια διαδρομή που ποτέ ξανά δεν είχες επιχειρήσει, είναι σημαντικό κατόρθωμα. Ωστόσο, πιο σημαντικό αγαθό θαρρώ πως είναι τα χαμόγελα των αγαπημένων σου προσώπων, την ώρα που σταματάς το χρονόμετρο. Κι αυτό είναι κάτι που μπορεί ένας αγώνας, σαν αυτόν της περασμένης Κυριακής, να ενσωματώσει στα διδάγματά του. Μακάρι να είμαστε καλά, ώστε να συμμετέχουμε και του χρόνου.
http://www.protagon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου