Για 4.000 πουλημένους;
του Γεωργίου Κόνδη
Στις 6-4-2015 δημοσίευα ένα κείμενο με τίτλο «Η Μεγάλη Δευτέρα της Αριστεράς και η Κάθοδος στον Άδη». Ένα από τα πρώτα σχόλια που δέχτηκα ήταν το ερώτημα αν έγινα «τόσο γρήγορα απαισιόδοξος». Προφανώς ο σχολιαστής είχε παρακολουθήσει την αρθρογραφία μου όπου εξέφραζα, και συνεχίζω να το κάνω, την αισιοδοξία μου για την πολιτική αλλαγή του Ιανουαρίου 2015. Απάντησα λοιπόν πως αντίθετα με το φιλικό του πείραγμα, τώρα πιστεύω δυο φορές περισσότερο πως είναι ανάγκη να στηριχτεί αυτή η αλλαγή με την προϋπόθεση πως και η ίδια η κυβέρνηση θα εκμεταλλευτεί την χρυσή ευκαιρία που της παρουσιάστηκε για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο. Χρησιμοποιώντας εδώ και καιρό την ίδια επιχειρηματολογία, εξηγούσα με παραδείγματα (καταλήψεις, «Σκουριές», κλπ), πως ίσως αποδειχτεί σωστή η διαπραγματευτική της στάση στο εξωτερικό, αλλά η μεγάλη μάχη θα γίνει στο εσωτερικό της χώρας. Επομένως, καταλήγω, όσο περισσότερο ξεπερνά η κυβέρνηση τον αριστερό πρωτογονισμό που την επηρεάζει, τόσο περισσότερο θα καταλήγει σε ώριμες αποφάσεις που μπορεί να μην αγγίζουν το τέλειο της αριστερής δογματικής, αλλά θα της επιτρέπουν να οδηγεί την ελληνική κοινωνία σε βαθιές αλλαγές νοοτροπιών και στάσεων ζωής ώστε να ξεπεράσει την χρόνια πολιτισμική, κοινωνική και οικονομική υπανάπτυξη στην οποία την έχουν καταδικάσει.
Ο λόγος μια τέτοιας επιχειρηματολογίας είναι πολύ απλός. Όσο τα πολλά προηγούμενα χρόνια προσπαθούσαμε ως αριστερών πεποιθήσεων πολίτες, να μην επιτρέψουμε την εργολαβική αντιπροσώπευση της εθνικής ταυτότητας και του πολιτισμού μας από τις λεγόμενες «εθνικές παρατάξεις» (όλες... πλην αριστεράς!), άλλο τόσο σήμερα δεν θέλουμε και δεν πρέπει να επιτρέψουμε την εργολαβική αντιπροσώπευση της Αριστεράς από τους νέο-δογματισμούς εκείνων που θεωρούν πως κατέχουν την Αλήθεια των μηχανισμών της Ιστορίας. Επανέρχομαι λοιπόν στην σημαντική και ίσως ανεπανάληπτη ιστορική συγκυρία.
Αφήνω την εξωτερική διαπραγμάτευση διότι πολύ σύντομα θα γίνουν συγκεκριμένες παραχωρήσεις, θα γίνει κάποια συμφωνία και θα επισημοποιηθεί το νέο πλαίσιο, όπως όλα δείχνουν, μάλλον με ένα δημοψήφισμα. Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει τόσο στην ισχυροποίηση της ηγετικής ομάδας υπό τον κ. Τσίπρα, όσο και στο εσωτερικό ξεκαθάρισμα από τη νέο-σταλινική οχλαγωγία.
Στην εσωτερική διαπραγμάτευση που είναι η πιο σημαντική, αφού τα αποτελέσματά της θα στηρίξουν τελικά τις βαθιές αλλαγές που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία και το κράτος, τα πρώτα βήματα όπως αναμενόταν είναι πολύ δειλά, αλλά όχι αποκαρδιωτικά όπως θέλουν να τα παρουσιάσουν ορισμένοι κύκλοι.
Στην πολύχρονη ιστορία αυτού του κράτους, το κατεξοχήν πεδίο πειραματισμών και παραχωρήσεων κάθε είδους ήταν το εκπαιδευτικό σύστημα. Η σχετική ευκολία και η απαράμιλλη τσαπατσουλιά με την οποία προσεγγίζεται σε κάθε πολιτική αλλαγή, αποτελούν πλέον μέρος των «ηθών και εθίμων» του ελληνικού κρατισμού. Η πρόσφατη ανάδειξη νέων Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης θα μπορούσε να αποτελέσει το πρώτο δείγμα γραφής της νέας οπτικής για τη δημόσια διοίκηση και το κράτος. Η ευκαιρία χάθηκε με τον χειρότερο τρόπο. Οι διαμαρτυρίες όμως των αρχιμηχανικών της κομματικής αναξιοκρατίας της πρώην σαραντάχρονης συγκυβέρνησης μόνο γέλιο και ειρωνικά σχόλια μπορούν να προκαλέσουν. Στο θέμα θα επανέλθω με παραδείγματα και από την «τοπική ιστορία της εκπαίδευσης», για να γίνουν περισσότερο κατανοητοί μηχανισμοί και νοοτροπίες.
Στο δεύτερο επίπεδο, εκείνο της δημόσιας έκφρασης και αντιπαράθεσης, υπάρχει μια θετική έκβαση. Κατανοητή η αντίδραση της Επαναστατικής Αλήθειας των κανίβαλων που θεώρησαν πως ήταν η ιστορική ευκαιρία να προσανατολίσουν τη «λαϊκή πάλη» προς τον καταστροφικό ιδεολογικό τους αχταρμά. Ακατανόητη η απουσία κυβερνητικής αντίδρασης τόσων ημερών να επιβάλει το αυτονόητο σε κάθε οργανωμένη κοινωνία : τον σεβασμό στους κανόνες κοινωνικής συμβίωσης. Φαίνεται όμως πως και εκεί αρχίζει σταδιακά να ξεφεύγει από τα κλειστά όρια του αριστερού πρωτογονισμού.
Το τρίτο και πιο σημαντικό επίπεδο είναι εκείνο της εργασίας και της αντίληψης που διαμορφώνει μια αριστερή κυβέρνηση για την ένταση και τα ποιοτικά/ποσοτικά χαρακτηριστικά της ανεργίας στη χώρα. Το ζήτημα είναι εξαιρετικά σοβαρό για να δίνει κανείς σημασία στις ανατριχιαστικές κραυγές περί «αργυρώνητων δωσίλογων της Ελληνικός Χρυσός και του Μπόμπολα» (μηνύματα στο ίντερνετ που καλούσαν σε αντιδιαδήλωση στις 16/4/2015) ή ακόμη τα περισσότερο «αναλυτικά» κείμενα (π.χ Απ. Λυκεσάς, 7-4-2015, alterthess.gr): «Διεκδικώντας ένα μεροκάματο οι εργάτες της εταιρείας ήθελαν χθες να τσακίσουν τα κόκαλα αυτών που πιστεύουν ότι η σωτηρία του περιβάλλοντος από την καταστροφή υπερτερεί του ημερομίσθιου». Εντάξει! Ας συμφωνήσουμε πως πράγματι υπερτερεί η σωτηρία του περιβάλλοντος. Καλόπιστα ερωτώ: γιατί δεν έχουν γίνει διαδηλώσεις, αποκλεισμοί δρόμων και οποιαδήποτε άλλη κινητοποίηση για το περιβάλλον σε μια χώρα σκουπιδαριό, μια χώρα χωματερή, μια χώρα όπου οι περιβαλλοντικές ευαισθησίες των «πολιτικοποιημένων» εκφράζονται αραιά και που σε καμιά κουβεντούλα ή κυρίως στο ιντερνετικό κουτσομπολιό; Χρειάζεται να θυμίσουμε ξανά πως για τα τεράστια περιβαλλοντικά προβλήματα που απασχολούν την Περιφέρεια, όχι μόνο δεν υπάρχει σοβαρή και τεκμηριωμένη θέση ή δράση από κανένα πολιτικό σχηματισμό, αλλά αντίθετα ο χώρος είναι ελεύθερος για τους θεατρινισμούς διαφόρων Δημάρχων και για τα επαναλαμβανόμενα «ταξίδια πληροφόρησης» στο εξωτερικό του πολυχρονεμένου μας Περιφερειάρχη;
Ο απαρχαιωμένος αριστερός ακτιβισμός αδυνατεί να καταλάβει πως ακόμη κι αν αληθεύει η υποδαύλιση των τελευταίων διαδηλώσεων από την εταιρεία εξόρυξης χρυσού, το πρόβλημα υπάρχει ολόκληρο και καυτό μπροστά στην κυβέρνηση η δε δραματοποίησή του δεν προέρχεται από τους «πουλημένους εργάτες» ούτε από την προσπάθεια δημιουργίας «Δημοκρατίας της κατσαρόλας», αλλά από την διογκούμενη συνεχώς ανεργία. Αδύνατο να κατανοήσουν οι ινστρούχτορες της σκουριασμένης Αριστεράς πως στις κοινωνίες που ζούμε ο αποκλεισμός του εργαζόμενου από το πεδίο της μισθωτής εργασίας είναι και αποκλεισμός από όλα τα υπόλοιπα και κυρίως από τη δυνατότητα απόκτησης αγαθών. Φυσιολογικό! Αυτού του είδους οι πολύχρωμοι ινστρούχτορες πριν μας δείξουν το Φωτεινό Μονοπάτι της ζωής, φρόντισαν να οργανώσουν τα καταναλωτικά τους πρότυπα με τον ορθότερα δυνατό καπιταλιστικό τρόπο.
http://argolika.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου