Εδώ Άργος: Υψηλή συγκέντρωση προσδοκιών
Δεν είμαι φυσικός αλλά αναρωτιέμαι αν στα 289 μέτρα υψόμετρο η συγκέντρωση της αφρικανικής σκόνης είναι υψηλότερη από αυτή στο μηδενικό υψόμετρο. Δεν έμεινα όμως πάνω από περίπου μια ώρα. Τόσο, όσο χρειάζεται, για να περπατήσει και να θαυμάσει κανείς το κάστρο του Άργους, τη Λάρισσα (= ακρόπολη) -ως φιλόλογος οφείλω να επιμείνω στην ορθή γραφική αποτύπωση της λέξης με τα δύο σίγμα, αν και όταν ως κράτος σου λείπουν περίπου τριακόσια δισεκατομμύρια ευρώ, ένα σίγμα παραπάνω μοιάζει μάλλον ανίκανο να επαναφέρει την κλονισμένη ισορροπία στη ζωή σου…
Τις μέρες αυτές τα αιωρούμενα σωματίδια δημιουργούν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Στο μεταξύ, λες και συμμάχησε το αφρικανικό νέφος -που κάθε χρόνο τέτοια εποχή απελευθερώνεται από το μπακιρένιο του λυχνάρι- με τα σύννεφα, κάθε απόγευμα ψιχαλίζει. Δε βρέχει, ψιχαλίζει μόνο τόσο, ώστε να δημιουργηθεί μια λασπερή γλίτσα που λερώνει κάθε εκτεθειμένη επιφάνεια με ένα καφε-κόκκινο χρώμα. Η Αφρική μάς πολιορκεί όχι μόνο μέσα από τις σαπισμένες λέμβους των απελπισμένων της κατοίκων αλλά και από τον ουρανό. Ένα τεράστιο κύμα από ανθρώπους και σωματίδια θέλει με κάθε θυσία να πατήσει σε ευρωπαϊκό έδαφος. Ο φιλελεύθερος καπιταλισμός και το φυσικό περιβάλλον έπεισαν τους πάντες, από το πιο εξελιγμένο θηλαστικό του πλανήτη ως τη μικροσκοπική σκόνη της ερήμου, ότι η σωτηρία βρίσκεται στον Βορρά. Είναι άραγε έτσι;
Στο κάστρο ανέβηκα μεσημέρι. Την ώρα εκείνη οι εργάτες ετοιμάζονταν για την ολιγόλεπτη ξεκούρασή τους. Γιατί στο κάστρο διενεργούνται επισκευαστικές εργασίες στα πλαίσια εκπόνησης έργου χρηματοδοτούμενου μέσω ΕΣΠΑ (Επιχειρησιακός Σχεδιασμός 2012-2014, Δήμου Άργους-Μυκηνών). Μη φανταστείτε τίποτα σαρωτικές επεμβάσεις πάνω στο μνημείο. Μερικές επισκευές πάνω στα μισογκρεμισμένα τείχη, ένα μονοπάτι εισόδου, ένα φυλάκιο, τουαλέτες. Απλά, αγνά υλικά, για να ξημερώσει επιτέλους η ανάπτυξη…
Οι εργάτες δείχνουν και είναι πράγματι γεμάτοι απελπισία. «Το ΕΣΠΑ τελειώνει στο τέλος του χρόνου», μου εκμυστηρεύεται ένας από αυτούς. Το λέει σα να πρόκειται να έρθει το τέλος του κόσμου κι όχι το τέλος του ημερολογιακού έτους. Ξέρω τι θα μου πείτε: ότι η οικονομία δε χρειάζεται δεκανίκια σαν τα χρηματοδοτούμενα προγράμματα, ότι πρέπει να εκτιναχθεί από μόνη της και «άλλα ηχηρά παρόμοια». Όταν όμως είσαι πενηντάρης και τα παιδιά σου κινδυνεύουν να μείνουν στο δρόμο, το τέλος μιας πεντάμηνης σύμβασης εργασίας εύκολα ταυτίζεται με το τέλος του κόσμου.
Ξαφνικά με κυριεύει ένα ρίγος. Αν ζω, σε λίγα χρόνια θα είμαι κι εγώ πενηντάρης κι ίσως κρατιέμαι ζωντανός στο απατηλό αυτό ταξιδάκι μέσω κάποιας ολιγόμηνης σύμβασης. Παίρνω τα μάτια μου από το ταπεινό εργοτάξιο του κάστρου και αφήνω το βλέμμα μου να ταξιδέψει πέρα μακριά στη θολούρα του αργολικού κάμπου. Τα χωράφια, το Ναύπλιο, η θάλασσα, όλα είναι βυθισμένα σε μια παραμυθένια αχλή. Ασφαλώς, από αυτό το παραμυθένιο σκηνικό δεν ξεπροβάλλουν θεόρατα τζίνι, πεντάμορφες πριγκίπισσες και γενναία παλικάρια. Το μέλλον δείχνει να προσφέρει λιγότερο ξεκάθαρες ενδείξεις για αυτό που μας περιμένει.
Κατηφορίζω προς την έξοδο. Ο χωματόδρομος του κάστρου είναι το ιδανικό πεδίο μέσω του οποίου μπορεί να δοκιμάσει κανείς, όχι την εκπληκτική πραγματικά θέα αλλά τις υπηρεσίες του τοπικού νοσοκομείου… Μια παρέα νέων Θεσσαλών φωτογραφίζει ήδη με ενδιαφέρον την εσωτερική πλευρά του τείχους και χάνεται γελώντας μέσα στον περίβολο. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Γερμανών κατηφορίζει μαζί μου προς την έξοδο πιασμένο χέρι χέρι. Έχουν έρθει με τροχόσπιτο ως την Ελλάδα κι ανέβηκαν να γνωρίσουν το κάστρο. Δεν ξέρω τι σκέφτονται για τη ζωή που αφήνουν πίσω τους. Θέλω να τους πω όσα εγώ σκέφτομαι για τη ζωή που μάλλον δε θα ζήσουν τα παιδιά μας, αλλά δε γνωρίζω γερμανικά. Ένα δειλό χαμόγελο ενώνει μόνο για δευτερόλεπτα τις ζωές μας. Κρατάω αυτό και την εικόνα από τα μωβ και κίτρινα κυκλάμινα που με ηρωισμό γεννιούνται μέσα από την πέτρα.
Οφείλω να σας ζητήσω συγγνώμη για δύο λόγους: έβαλα κάμποσες φορές αποσιωπητικά στο σημερινό κείμενο. Τα αποσιωπητικά μού σπάνε στην κυριολεξία τα νεύρα. Γιατί λένε πολύ περισσότερα από δυο απλά λόγια. Και γιατί συνήθως λένε αυτά που δεν έχουμε το κουράγιο να αρθρώσουμε. Τους μαθητές μου τους αποτρέπω να αφήνουν αποσιωπητικά σε δύο πράγματα: στην έκθεση και στη ζωή τους.
Ζητώ συγνώμη, επίσης, που δεν κατάφερα να σηκώσω και σήμερα τις προσδοκίες μας υψηλότερα από τα 289 μέτρα. Ίσως, επειδή την ημέρα που ανέβηκα στο κάστρο, σύμφωνα με το μετεωρολογικό δελτίο υπήρχε υψηλή συγκέντρωση σωματιδίων…
http://www.protagon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου