«Το νου σας ρεμάλια!»

• 
• 

Λεπτομέρειες

 

Δημοσιεύτηκε στις 01 Μαρτίου 2015http://argolika.gr/

του Γεωργίου Κόνδη

Στην ξεκαρδιστική ταινία του αθάνατου ελληνικού κινηματογράφου με τίτλο «Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι» (1967), ο Αλέκος Σακελάριος βάζει τον Λάμπρο Κωνσταντάρα να φωνάζει στα παιδιά του την ατάκα που έμεινε πια ιστορική: «Το νου σας ρεμάλια»! Το νου τους έπρεπε να έχουν τα «ρεμάλια» για να μην διαταράξουν την παρουσία της οικιακής βοηθού (Μάρω Κοντού) που μετά από πολύ καιρό ήρθε και έδωσε μια νότα αισιοδοξίας και χαράς στον χήρο πατέρα και τα παιδιά του. Από καλό φαγητό μέχρι μουσική έβαλε στην καθημερινότητά τους σιγά-σιγά η κυρία Μαίρη και κάθε φορά που βρισκόντουσαν όλοι παρέα, με τον γνωστό ξεκαρδιστικό του στυλ ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υπενθύμιζε στα παιδιά φωναχτά ή δαγκωμένος σιγανά: «το νου σας ρεμάλια».

Μου φαίνεται πως κολλάει ωραία η παραπάνω σκηνή στην παγωμένη και αμήχανη πολιτική καθημερινότητα. Και ναι μεν οι παγωμένες αντιδράσεις από τη μεριά των πρώην συγκυβερνητών είναι αναμενόμενες, καθώς δεν έχασαν απλά την εξουσία αλλά βρίσκονται σχεδόν στο περιθώριο αντιμέτωποι με μια κυβέρνηση που διαθέτει, ένα μήνα μετά τις εκλογές, ευρεία λαϊκή αποδοχή. «Το νου σας ρεμάλια» ακούγεται η φωνή για όσους απλόχερα σκόρπισαν τον κόπο και τις ελπίδες μας δημιουργώντας καταστάσεις ανέχειας σε πλούσιο σπίτι. «Το νου σας ρεμάλια», μην τολμήσετε να εμφανιστείτε και πάλι σαν σωτήρες!

Κι ενώ η παγωμάρα των πρώην συγκυβερνητών μας φαίνεται φυσιολογική, ερώτημα παραμένει εκείνη του αριστερού στρατοπέδου. Πόθεν η βουβαμάρα τούτη; Βεβαίως, δεν θα περίμενε κανείς από κομματικά όργανα με παραδοσιακή μουγκαμάρα ν' αρχίσουν ξάφνου να λαλούν. Ουδέποτε τα τελευταία χρόνια ακούσαμε μια οργανωμένη και τεκμηριωμένη παρέμβαση για κάποιο θέμα που απασχολεί την τοπική κοινωνία. Επομένως και εδώ η παγωμάρα θα φαινόταν φυσιολογική αν δεν υπήρχε η λαλίστατη προεκλογική περίοδος, όπου το μίγμα ασυνάρτητης πολιτικής μελλοντολογίας και κομματικού κομπασμού έδινε έναν άλλο αέρα μετατρέποντας και τον πιο ταπεινό σύντροφο σε περιούσιο διαχειριστή της νέας αριστερής διακυβέρνησης που έφτανε. Όταν αυτή έφτασε και έδωσε τις μάχες που είχε προγραμματίσει να δώσει, φάνηκε η πραγματική διάσταση της κατάστασης που έπρεπε να διαχειριστεί η αριστερή διακυβέρνηση. Κι ενώ έξω από το ρινγκ τα βάζαμε με τους γερμαναράδες με το σύνθημα «ούτε βήμα πίσω», μέσα στο ρινγκ η κυβέρνηση έκανε αυτό που μπορούσε : κέρδιζε στα σημεία, αλλά έκανε και πολλά βήματα πίσω, τακτική που της επέτρεψε να μην βγει νοκ-άουτ από τον πρώτο γύρο.

Μέσα σε ένα μήνα κατάφερε σημαντικά πράγματα για μια χώρα γυμνή, για έναν λαό ταπεινωμένο και μπαϊλντισμένο από τις ψευδαισθήσεις των προηγούμενων σωτήρων. Δημιούργησε μια πρωτόγνωρη δυναμική, έδωσε αισιοδοξία στους πολίτες για κάτι καινούριο που θα μπορούσε να συμβεί πέρα από την σήψη της νεοδημοκρατικής πασοκαρίας, μπόρεσε να διαπραγματευτεί μέσα σ' ένα κλίμα απόλυτης απομόνωσης και να κερδίσει λίγα αλλά σημαντικά πράγματα, επανέφερε την έννοια της διαπραγμάτευσης στο πολιτικό και κοινωνικό λεξιλόγιο με αποτέλεσμα να μαθαίνουμε και πάλι τι σημαίνει και πως γίνεται. Επομένως, με τη λογική πως το μικρό καλό προσπαθούμε να το κάνουμε καλύτερο, θα έπρεπε τώρα να διαδηλώνουμε στις πλατείες στηρίζοντας την προσπάθεια «εσωτερικής διαπραγμάτευσης» και απαιτώντας ταχύτατες αλλαγές στο εσωτερικό της χώρας. Αμ δε! Ήδη η ιστορία με την Προεδρία της Δημοκρατίας προδιέθετε άσχημα. Το «ένα βήμα μπρος, δυο πίσω» της εξωτερικής διαπραγμάτευσης, ήρθε να ζορίσει το φαντασιακό μιας κάποιας αριστεράς που είχε ήδη ξεκινήσει την επαναστατική διαδικασία. Και ξέσπασε! Η μουγκαμάρα έδωσε θέση στην καφενόβια αριστεροφέρνουσα κριτική. Εκείνη δηλαδή που εκπροσωπεί στα λόγια το καλό της εργατικής τάξης χωρίς να έχει δουλέψει ποτέ. Αυτή που κάνει μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα. Ετούτη που φαντάζεται μάχες και ανατροπές χωρίς να έχει ανατρέψει ποτέ το παραμικρό στην ίδια της την καθημερινότητα.

«Το νου σας ρεμάλια!», ακούγεται από την οθόνη ο Κωνσταντάρας. Το νου σας μη μας φύγει η κυρία Μαιρούλα και ξαναπέσουμε στην κονσέρβα και στην ακαθαρσία.

Στους καφεδότοπους βέβαια η κριτική συνεχίζεται. Έπρεπε να έχει γίνει ρήξη! Με ποιες δυνάμεις; Με ποια όπλα; Ποια συντεταγμένη στρατιά αντί για σκορποχώρι; Άγνωστα πράγματα για να μπορέσει να τα βάλει κανείς σε λογαριασμό. Οι «αριστερές» φαντασιώσεις καλλιεργήθηκαν για σαράντα ολόκληρα χρόνια. Όσα και ο πολιτικός λαϊκισμός της πρώην συγκυβέρνησης. Λογικό είναι να δημιουργεί σήμερα τριγμούς στο εσωτερικό ενός κόμματος που στάθηκε αρωγός στις απλουστευτικές λογικές περί πολιτικής και στις παλαιοκομματικές θεωρήσεις που, σε ορισμένες περιπτώσεις μοναδικές ακόμη στον κόσμο, αγγίζουν το κουφάρι του σταλινισμού. Η τριβή με την εξουσία και την πραγματικότητα της πολιτικής και της οικονομίας, θα βοηθήσει στην αλλαγή στάσεων, νοοτροπιών και απόψεων σχετικά με την στρατηγική και την τακτική που πρέπει να ακολουθήσει μια αριστερή διακυβέρνηση. Σίγουρα, το σημείο είναι λεπτό και η ισορροπία μπορεί να χαθεί καταλήγοντας τελικά στον παλιό δοκιμασμένο δρόμο του λαϊκισμού.

Είμαι αισιόδοξος για την σταδιακή έκβαση του εγχειρήματος. Πιστεύω πως αν η κυβέρνηση πετύχει άμεσες και βαθιές αλλαγές σε τομείς όπως η εκπαίδευση, η φορολογία, η οργάνωση της εργασίας και εκμεταλλευτεί σωστά τα λίγα που έχει κερδίσει, θα αλλάξει εντελώς η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό και θα τεθούν οι βάσεις μιας αναπτυξιακής, κοινωνικής και οικονομικής, διαδικασίας στο εσωτερικό. Στο κάτω-κάτω της γραφής η κυβέρνηση έχει στα χέρια της ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο λαϊκής στήριξης που δεν πρέπει να αφήσει να εξανεμιστεί. Σ'αυτό θα στηριχτεί, αφήνοντας στις «αριστερές πλατφόρμες» τη φανταστική δημιουργία στρατών για την κατάληψη της νέας Βαστίλης.

«Το νου σας ρεμάλια», ψιθυρίζει δαγκωμένος ο Κωνσταντάρας, γιατί η κοινωνία είναι άδικη. Άλλους τους ανεβάζει στα ύψη και άλλους τους ρίχνει στα τάρταρα. Το νου σας!