Το Ναύπλιο του 1950 στην oθόνη: Ξαναβλέποντας τον «Άνθρωπο του Τραίνου»

• 
• 

Λεπτομέρειες

 

Δημοσιεύτηκε στις 03 Μαρτίου 2015http://argolika.gr/

Γράφει ο Γιώργος Ρούβαλης

Πώς ήταν η πόλη μας στα μέσα της δεκαετίας του '50; Ήταν μια ήσυχη πόλη, όπου δεν είχε ακόμα ενσκήψει η τουριστική λαίλαπα. Μόλις όμως άρχιζε. Ας θυμηθούμε ότι η πρώτη μεταπολεμική σαιζόν του Θεάτρου Επιδαύρου ήταν το 1954 και με κανονικό τρόπο από το 1955 και μετά.

Ξαναβλέποντας τον «Άνθρωπο του Τραίνου» του Ντίνου Δημόπουλου (1958) έχουμε την ευκαιρία να δούμε λίγα πλάνα με το Ναύπλιο το καλοκαίρι. Πρωταγωνιστές ο Γιώργος Παππάς, η Άννα Συνοδινού και ο Μιχάλης Νικολινάκος. Η υπόθεση: Μια παρέα Αθηναίων με δύο αυτοκίνητα ξεκινάνε για το Ναύπλιο, όπου θα μείνουν στο Μπούρτζι, που λειτουργούσε τότε σαν ξενοδοχείο, θα πάνε για μπάνιο και θα παρακολουθήσουν το Φεστιβάλ Επιδαύρου. Η Άννα Συνοδινού, εμβληματική πρωταγωνίστρια του Εθνικού Θεάτρου στις τραγωδίες της Επιδαύρου, παίζει εδώ μια παντρεμένη γυναίκα, που είχε μια αισθηματική περιπέτεια τα χρόνια της Κατοχής με έναν αντιστασιακό. Τον ίδιο ξαναβλέπει μπροστά της στο τραίνο που διασχίζει μια διάβαση και κατόπιν στο ίδιο το Μπούρτζι. Αυτός όμως κάνει σαν να μην την αναγνωρίζει...

Ο σκηνοθέτης στήνει την κάμερα στην παραλία, όπου επιβιβάζονται οι Αθηναίοι για το Μπούρτζι. Βλέπουμε τα καφενεία και, μέσα στο ξενοδοχείο, τα δωμάτια και τη λειτουργία τους. Κατόπιν, την Κυριακή το πρωί υπάρχουν πλάνα, όπου οι ψαράδες έχουν απλώσει τα δίχτυα τους σε μια μεγάλη έκταση στη παραλία, πράγμα που τώρα δεν κάνουν πλέον, ψαρεύουν στο Πι και μπαλώνουν τα δίχτυα τους. Ύστερα, όταν και η ίδια η Συνοδινού, αλλά και η φίλη της, ψάχνουν τον Νικολινάκο, που έχει μετακομίσει στον Αμφιτρύωνα, διασχίζουν τα σοκάκια της πόλης, κυρίως τη συνοικία του Γυαλού, αλλά και την οδό Σπηλιάδου, για να μπουν στον Αμφιτρύωνα από την πρώτη είσοδο, την παλιότερη, αφού δεν υπήρχε τότε η δεύτερη δεξιά πτέρυγα. Το εσωτερικό του ξενοδοχείου είναι κακοφωτισμένο, αλλά διακρίνουμε την υπέροχη θέα του κόλπου από τα παράθυρά του. Τέλος, ο Νικολινάκος χάνεται σε ένα μακρόσυρτο travelling διασχίζοντας ένα δρόμο της συνοικίας του Γυαλού έχοντας αποχαιρετίσει την ηρωίδα.

Η εικόνα που αποκομίζουμε είναι εκείνη μιας ηρεμίας, ηλιόλουστη και νωχελική. Τίποτα δεν μοιάζει με τα έντονα πήγαινε-έλα από τα λεφούσια τουριστών με πούλμαν, που θα δούμε αργότερα στο Πι. Ας θυμηθούμε ότι προτού να χτιστεί ο Αμφιτρύων, οι τουρίστες έμεναν κυρίως στο ξενοδοχείο Νέον, πάνω από το καφενείο του Κουτσομύτη, στη Μεγάλη Βρετανία και στο Όθων λίγο πιο πέρα. Όμως, η ταινία μας θυμίζει την τρομερή ώθηση, που έδωσε στον τουρισμό στο Ναύπλιο το Φεστιβάλ Επιδαύρου. Ήταν ένα κοσμικό γεγονός, όχι μόνο για το μικρόκοσμο των Αθηναίων, αλλά και για τους κατοίκους του Λυγουριού, του Ναυπλίου και του Άργους φυσικά. Μαζί του μάθαμε να ανακαλύπτουμε και να οικειοποιούμεθα τις αρχαιότητές μας. Και βέβαια έχουμε την ευκαιρία να δούμε μέσα από την ταινία πώς ήταν και πώς λειτουργούσε το Μπούρτζι ως ξενοδοχείο με την εμπνευσμένη διεύθυνση του Τάκη Κωστούρου, που είχε επενδύσει σ' αυτό όλα του τα κέρδη για πάνω από 40 χρόνια. Ο ίδιος δεν εμφανίζεται στην ταινία, παρά μόνο μερικά γκαρσόνια-ηθοποιοί. Οι ένοικοι πάνε για μπάνιο και για ψάρεμα όταν δεν είναι στρωμένοι στην αυλή, στα τραπέζια του εστιατορίου. Χρησιμοποιούν την βάρκα του ξενοδοχείου για να βγουν στην προκυμαία.

Βέβαια το θέμα της ταινίας δεν είναι το Ναύπλιο, παρά μόνο η αφορμή. Έστω λοιπόν κι αυτά τα λίγα πλάνα της πόλης μας επιτρέπουν να ρίξουμε μια βιαστική ματιά πάνω της, όπως κάνουν και άλλες ταινίες της ίδιας ή μεταγενέστερης εποχής, όπως η Ερόικα του Κακογιάννη, με μεγαλύτερη συμμετοχή του ντόπιου πληθυσμού κ.α.

Νοσταλγία λοιπόν, μεγάλη νοσταλγία, να βλέπουμε την αγαπημένη μας πόλη τότε, χωρίς τόσα αυτοκίνητα, πιο ήρεμη, αλλά πάντα εξίσου όμορφη...

Την ταινία μπορείτε να τη δείτε εδώ