Γκρεμίστηκε το Καζινό, ισοπεδώθηκε το Πάρκο, αλλά όχι και οι αναμνήσεις μας...
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 13 Μαρτίου 2015
της Ελένης Πετσιώτη
Το έργο της ανάπλασης του κέντρου έχει ξεκινήσει κι όλοι έχουν προβληματισμούς κι ανησυχίες. Από παντού ακούς κουβέντες για τα μαγαζιά που έκλεισαν τώρα εν μέσω κρίσης, προσθέτοντας κι άλλο ένα πρόβλημα στα ήδη υπάρχοντα, για το κυκλοφοριακό χάος που επικρατεί, για τις θέσεις πάρκινγκ που δεν υπάρχουν.Υπάρχει και μια στάση αναμονής από όλους, κάτι σαν ελπίδα ότι ίσως υπάρξει κάποια βελτίωση στην όψη αυτής της πόλης...
Εγώ για άλλα θέλω να πω και τα αυτοκίνητα ουδόλως με απασχολούν. Θα βρουν τρόπο και να κυκλοφορήσουν και να παρκάρουν. Τόσοι πεζόδρομοι υπάρχουν...
Θέλω να πω για το πάρκο τα βράδια του καλοκαιριού, για το πάρκο τα μεσημέρια της άνοιξης. Για την εποχή που ήμασταν μειοψηφία και "τάγματα ξυπόλητα" σε μια πόλη βαθιά επαρχία και που το πάρκο ήταν άσυλο, καταφύγιο, βαθιά συμπονετικό σε άστεγες κουβέντες, κι ο τόπος που "άφηνε μια χαραμάδα το φως για να περάσει".
Για την κυρά-Κούλα του Καζινό που απ' τη μια μας έδιωχνε να μαζευτούμε σπίτι μας, αλλά απ' την άλλη μας έκανε ειδικές τιμές στα παγωτά Εβγα. Οι ειδικές τιμές ήταν "δώσε όσα έχεις". Για τον κυρ-Μιχάλη που τα μεσημέρια του καλοκαιριού, στις 4 ακριβώς, πότιζε τα λουλούδια στο πάρκο. Για το Σπε, το Γιάννη, το Χρήστο, τη Ρούλη και τη Θεώνη, το Γιαννάκη, τον Πάνο και το Μαρίνο, το Φίδη και το Βαγγέλη και για τις ατέλειωτες ώρες που αλλάζαμε τον κόσμο. Για την ουτοπία που μας μάθαινε βηματισμό, για τα ταξίδια στην Ίο, στην Ολλανδία, στην Ιταλία πάνω σ' ένα παγκάκι. Για την εποχή του "θέλουμε ν αλλάξουμε τον κόσμο και θέλουμε τώρα" και ήταν στο χέρι μας να το κάνουμε. Τώρα, αργότερα, πάντως οπωσδήποτε κάποτε.
Για τις μουσικές που ακούσαμε από δίσκους βινυλίου που αγοράσαμε ρεφενέ. Οπωσδήποτε doors, deap purple, led zeppelin, ποτέ ελληνικά, μόνο Σιδηρόπουλο. Α, και το "μεταφοραί-εκδρομαί ο Μήτσος" αγορασμένο από μένα με αιματηρές οικονομίες. Το λιώσαμε στο πικ απ, το δάνεισα και χάθηκε. Πληγή. Για την έκπληξη μας μόλις ακούσαμε την "Εκδίκηση της γυφτιάς" και τα "Δήθεν" και την πλήρη υποταγή μας στους στίχους του Ρασούλη. Γιατί κάθε κορίτσι ήταν "τρελή κι αδέσποτη παρόλη την αγάπη" και πάντα υπήρχε ένα αγόρι να πει ότι είναι για σένα το τραγούδι. Έχω ακόμα σε βινύλια Black Sabbath, Animals, Joplin, Hentrix, Μπάλλο. Για το Σαββόπουλο που είναι μια κατηγορία μόνος του, τότε τον γνωρίσαμε, βάλαμε τους στίχους του στις κουβέντες μας, άνοιξε παράθυρο με θέα και μπορεί να λέει ό,τι θέλει μετά απ αυτά. Εμείς κρατήσαμε τους στίχους του.
Για τα βιβλία που άλλαζαν χέρια, δανείσαμε, μας δάνεισαν, κάπου βρίσκονται -μπορεί να ξέρουμε πού- αλλά δεν τα ζητάμε .Το "στο δρόμο" που το "αγόρασα" απ' την Αναγέννηση με ένα χιλιάρικο και τα υπόλοιπα με την ευγενή χορηγία του Γιάννη του Ρηγόπoυλου γιατί "μ' ενδιαφέρει να διαβάσει ένα νέο κορίτσι αυτό το βιβλίο". Για τα Άπαντα του Καβάφη κιτρινισμένο και πολυκαιρινό και για τα "Τρία κλικ αριστερά" δρχ 20 έκδοση δεύτερη, για το "Άννα να ένα άλλο" της Μήτσορα και για τα τεύχη του περιοδικού Τραμ.
Για τις ταινίες που είδαμε στον Ορφέα, τον Πρωτάρη, τον Ταξιτζή, από σπόντα και λόγω πλήξης τον Πυρετό το Σαββατόβραδο, και τις ατέλειωτες συζητήσεις μετά, εκεί στο ανατολικό παγκάκι, στο δεύτερο παρτέρι.
Για τη βραδιά του σεισμού το΄81, το Γιάννη τον Περιπατητή που μας έκανε παρέα, τις φωτογραφίες που είναι τεκμήριο ενοχής για όσους είχαν ανοδική πορεία, και για όσα είδε και άκουσε εκείνο το βράδυ το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, που θα είναι το μόνο που θα σωθεί, λόγω πατριωτισμού του άρχοντα της πόλης.
Για τους έρωτες που ήταν απόλυτοι και καταλυτικοί, αλλά που δεν κράτησε ούτε ένας. Για τις φιλίες που κράτησαν, για όσους χαθήκαμε, για όσους άντεξαν, για όσους παραστράτησαν, για όσους δε βρεθήκαμε τότε αλλά ήταν να 'μασταν μαζί, για όσους σιώπησαν, και προπαντός για όσους χάθηκαν για πάντα.
Οι δημοτικοί άρχοντες που αγαπούν την πόλη τους φροντίζουν να συνθέσουν και να εντάξουν τα σημεία αναφοράς μιας πόλης στις μελλοντικές αναπλάσεις και οι πολίτες οφείλουν να αντιδρούν στην επιχείρηση αλλοίωσης της μορφής της. Αυτό δυστυχώς δε συμβαίνει στο Άργος κι έτσι σήμερα γκρεμίστηκε το Καζινό κι ένας σωρός τούβλα σωριάστηκε εκεί που κάποτε όλοι είχαμε φάει το πρώτο μας παγωτό την 25η Μαρτίου κι όλοι είχαμε δώσει ραντεβού κάτω απ τη στέγη του.
"Η νίκη θα 'ναι δική μας, ακόμα κι αν νικήσουν οι άλλοι"...
http://argolika.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου