Θρύλοι και ιστορίες μυστηρίου για τη Λέρνα
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 16 Μαρτίου 2014
Επιμέλεια: Γιώργος Νικολόπουλος Από τα αρχαία χρόνια μέχρι τις μέρες μας, αμέτρητοι θρύλοι και ιστορίες μυστηρίου καλύπτουν την περιοχή της Λέρνας.
Η Λέρνα ήταν για την Αργολίδα ότι η Ελευσίνα για την Αττική. Από εκεί ο Άδης με την Περσεφόνη είχαν κατέβει στον Κάτω Κόσμο, από εκεί, όπως έλεγαν, ο Διόνυσος είχε ξαναφέρει στη Γη τη μητέρα του, τη Σεμέλη.
Πολλά έχουν γραφεί από την αρχαιότητα για το βάθος της λίμνης, της Αλκυονίας. Ο θρύλος ότι ρουφά ανθρώπους επιζεί αυτούσιος... Όπως αναφέρει ο Παυσανίας:
"Δεν έχει τέλος ούτε και ξέρω άνθρωπο που να μπόρεσε με οποιαδήποτε επινόηση να βρει τον πυθμένα της. Aκόμα και ο Νέρων, που έκανε σκοινιά με μάκρος πολλά στάδια και τα έδεσε το ένα με το άλλο και κρέμασε στην άκρη τους μολύβι και ό,τι άλλο ήταν δυνατόν να βοηθήσει στο πείραμά του, ούτε κι αυτός μπόρεσε να βρει το βαθύτερο σημείο.
Τα νερά της λίμνης, όποιον τόλμησε να τα περάσει κολυμπώντας τον τράβηξαν κάτω και αφού τον κράτησαν στον βυθό τον έβγαλαν πάλι. Όσο για τις νυχτερινές τελετουργίες που γίνονται κάθε χρόνο προς τιμήν του Διονύσου, θα ήταν ασέβεια από μέρους μου να τις περιγράψω στους πάντες».
Η Ντιάνα Αντωνακάτου στο λεύκωμα «Αργολίδος Περιήγησις» (1973) αναφέρει: "Πνιγμένη τώρα στα βούρλα και τα πολυτρίχια, κρατάει το θρύλο του βυθού της: λένε οι ντόπιοι πως ρούφηξε ένα αυτοκίνητο και μια κοπέλα χάθηκε".
Πολλά έχουν γραφεί από την αρχαιότητα για το βάθος της λίμνης, της Αλκυονίας. Ο θρύλος ότι ρουφά ανθρώπους επιζεί αυτούσιος... Όπως αναφέρει ο Παυσανίας:
"Δεν έχει τέλος ούτε και ξέρω άνθρωπο που να μπόρεσε με οποιαδήποτε επινόηση να βρει τον πυθμένα της. Aκόμα και ο Νέρων, που έκανε σκοινιά με μάκρος πολλά στάδια και τα έδεσε το ένα με το άλλο και κρέμασε στην άκρη τους μολύβι και ό,τι άλλο ήταν δυνατόν να βοηθήσει στο πείραμά του, ούτε κι αυτός μπόρεσε να βρει το βαθύτερο σημείο.
Τα νερά της λίμνης, όποιον τόλμησε να τα περάσει κολυμπώντας τον τράβηξαν κάτω και αφού τον κράτησαν στον βυθό τον έβγαλαν πάλι. Όσο για τις νυχτερινές τελετουργίες που γίνονται κάθε χρόνο προς τιμήν του Διονύσου, θα ήταν ασέβεια από μέρους μου να τις περιγράψω στους πάντες».
Η Ντιάνα Αντωνακάτου στο λεύκωμα «Αργολίδος Περιήγησις» (1973) αναφέρει: "Πνιγμένη τώρα στα βούρλα και τα πολυτρίχια, κρατάει το θρύλο του βυθού της: λένε οι ντόπιοι πως ρούφηξε ένα αυτοκίνητο και μια κοπέλα χάθηκε".
Kανείς δεν έπιασε πάτο...
Όπως αναφέρει ο Μενέλαος Τσικλίδης στο βιβλίο του "Η άγνωστη Πελοπόννησος, η γη των θρύλων και του μυστηρίου (2000):
Παρόλες τις προσπάθειες που κατά καιρούς έχουν γίνει για να βυθομετρηθεί η λίμνη, δεν έχει κατορθωθεί να βρεθεί ο πυθμένας της κι έτσι δεν γνωρίζουμε το πόσο βαθιά είναι.
Σήμερα, η λιμνούλα που βρίσκεται στους Μύλους, δίπλα στο δημόσιο δρόμο, συνεχίζει να μην αποκαλύπτει τον πυθμένα της. Είναι πράγματι αξιοπερίεργο, πως γίνεται και υπάρχει στο ίδιο επίπεδο και δίπλα στη θάλασσα τόσο στενός και βαθύς σχηματισμός. Θυμηθείτε τα σχοινιά "με μάκρος πολλά στάδια" του Νέρωνα, αλλά και το σχοινί τριακοσίων μέτρων, και φανταστείτε ένα πηγάδι με λίγα μέτρα διάμετρο και τόσο βάθος δίπλα στη θάλασσα! Δεν είναι κάτι συνηθισμένο! Και ποιος ξέρει ακόμα πόσο πιο βαθύ είναι, μια και κανείς δεν έχει βρει τον πυθμένα.
Οι κάτοικοι των Μύλων λένε ότι την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Εγγλέζοι έριξαν μέσα στη λίμνη στρατιωτικά αυτοκίνητα, τα οποία βέβαια κι εξαφανίστηκαν μέσα της.
Ακόμα ότι πριν μερικά χρόνια είχαν ενδιαφερθεί Γερμανοί οι οποίοι ήρθαν κι έκαναν υποβρύχιες έρευνες στην Αλκυονία όμως μετά από λίγα μέτρα βάθους συνάντησαν αδιαπέραστα στρώματα από ρίζες και λάσπες που τους εμπόδιζαν να συνεχίσουν, αν και υπήρχαν κάποιες ενδιάμεσες τρύπες, που όμως ήταν πολύ στενές.
Κάποιοι κάτοικοι αναφέρουν ότι παλιότερα έλεγαν ότι από ένα σημείο δίπλα στη λίμνη, πίσω από το αντλιοστάσιο που υπάρχει εκεί, έβγαινε ένα φάντασμα που κατέβαινε ως τη θάλασσα και ξαναγύριζε.
Όπως αναφέρει ο Μενέλαος Τσικλίδης στο βιβλίο του "Η άγνωστη Πελοπόννησος, η γη των θρύλων και του μυστηρίου (2000):
Παρόλες τις προσπάθειες που κατά καιρούς έχουν γίνει για να βυθομετρηθεί η λίμνη, δεν έχει κατορθωθεί να βρεθεί ο πυθμένας της κι έτσι δεν γνωρίζουμε το πόσο βαθιά είναι.
Σήμερα, η λιμνούλα που βρίσκεται στους Μύλους, δίπλα στο δημόσιο δρόμο, συνεχίζει να μην αποκαλύπτει τον πυθμένα της. Είναι πράγματι αξιοπερίεργο, πως γίνεται και υπάρχει στο ίδιο επίπεδο και δίπλα στη θάλασσα τόσο στενός και βαθύς σχηματισμός. Θυμηθείτε τα σχοινιά "με μάκρος πολλά στάδια" του Νέρωνα, αλλά και το σχοινί τριακοσίων μέτρων, και φανταστείτε ένα πηγάδι με λίγα μέτρα διάμετρο και τόσο βάθος δίπλα στη θάλασσα! Δεν είναι κάτι συνηθισμένο! Και ποιος ξέρει ακόμα πόσο πιο βαθύ είναι, μια και κανείς δεν έχει βρει τον πυθμένα.
Οι κάτοικοι των Μύλων λένε ότι την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Εγγλέζοι έριξαν μέσα στη λίμνη στρατιωτικά αυτοκίνητα, τα οποία βέβαια κι εξαφανίστηκαν μέσα της.
Ακόμα ότι πριν μερικά χρόνια είχαν ενδιαφερθεί Γερμανοί οι οποίοι ήρθαν κι έκαναν υποβρύχιες έρευνες στην Αλκυονία όμως μετά από λίγα μέτρα βάθους συνάντησαν αδιαπέραστα στρώματα από ρίζες και λάσπες που τους εμπόδιζαν να συνεχίσουν, αν και υπήρχαν κάποιες ενδιάμεσες τρύπες, που όμως ήταν πολύ στενές.
Κάποιοι κάτοικοι αναφέρουν ότι παλιότερα έλεγαν ότι από ένα σημείο δίπλα στη λίμνη, πίσω από το αντλιοστάσιο που υπάρχει εκεί, έβγαινε ένα φάντασμα που κατέβαινε ως τη θάλασσα και ξαναγύριζε.
H γοργόνα και το νησί φάντασμα
Με αφορμή την ιστορία του φαντάσματος, παραθέτουμε δύο άλλες ιστορίες για την περιοχή που αφορούν, η πρώτη σε γοργόνα στη Λέρνα και η δεύτερη σε στοιχειωμένο νησί κάπου στον Αργολικό κόλπο όπως αναφέρονται στο βιβλίο του Θανάση Βέμπου «Οι Πύλες του Αλλόκοσμου» (εκδόσεις Μ. Βερέτας, 1999):
Το 1826, ένας χωρικός από τους Μύλους, περιέγραψε στον Αλέξανδρο Σούτσο την εμφάνιση μιας "γοργόνας" που έβγαινε την ημέρα στους βράχους για να στεγνώσει τα μακριά πράσινα μαλλιά της τα οποία στόλιζε με κοράλλια και μαργαριτάρια. Τη νύχτα με φεγγάρι την έβλεπαν να χορεύει στα κύματα της θάλασσας.
Aν και πολλά απ' αυτά τα φασματικά νησιά κρύβονται επιπλέον και μέσα στις ομίχλες των θρύλων, δεν σημαίνει ότι σήμερα δεν υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις. Έχω στο αρχείο μου την αναφορά για ένα περίεργο νησί που εμφανίστηκε σε ένα σημείο του Αργολικού κόλπου. Ήταν νύχτα και οι μάρτυρες -δύο οικογένειες που βρίσκονταν σε ένα σημείο της παραλίας- συνειδητοποίησαν ότι στον ορίζοντα φαινόταν - αφύσικα κοντά - η σιλουέτα ενός νησιού με φώτα, αυτοκίνητα κλπ.
Παραξενεύτηκαν ιδιαίτερα γιατί πήγαιναν σε εκείνη την τοποθεσία συχνά και ήξεραν καλά ότι η θάλασσα στο σημείο αυτό ήταν ανοιχτή. Οι δύο άνδρες της παρέας σκόπευαν να πέσουν στη θάλασσα για νυχτερινό ψαροντούφεκο, αλλά συνειδητοποίησαν ότι το νερό ήταν «περίεργο»: έμοιαζε «παχύρρευστο», «γαλακτερό» και «φωτεινό». Ένας αλλόκοτος φόβος τους κατέλαβε και σύντομα οι δύο οικογένειες έφυγαν από το σημείο εκείνο όσο πιο γρήγορα μπορούσαν».
Με αφορμή την ιστορία του φαντάσματος, παραθέτουμε δύο άλλες ιστορίες για την περιοχή που αφορούν, η πρώτη σε γοργόνα στη Λέρνα και η δεύτερη σε στοιχειωμένο νησί κάπου στον Αργολικό κόλπο όπως αναφέρονται στο βιβλίο του Θανάση Βέμπου «Οι Πύλες του Αλλόκοσμου» (εκδόσεις Μ. Βερέτας, 1999):
Το 1826, ένας χωρικός από τους Μύλους, περιέγραψε στον Αλέξανδρο Σούτσο την εμφάνιση μιας "γοργόνας" που έβγαινε την ημέρα στους βράχους για να στεγνώσει τα μακριά πράσινα μαλλιά της τα οποία στόλιζε με κοράλλια και μαργαριτάρια. Τη νύχτα με φεγγάρι την έβλεπαν να χορεύει στα κύματα της θάλασσας.
Aν και πολλά απ' αυτά τα φασματικά νησιά κρύβονται επιπλέον και μέσα στις ομίχλες των θρύλων, δεν σημαίνει ότι σήμερα δεν υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις. Έχω στο αρχείο μου την αναφορά για ένα περίεργο νησί που εμφανίστηκε σε ένα σημείο του Αργολικού κόλπου. Ήταν νύχτα και οι μάρτυρες -δύο οικογένειες που βρίσκονταν σε ένα σημείο της παραλίας- συνειδητοποίησαν ότι στον ορίζοντα φαινόταν - αφύσικα κοντά - η σιλουέτα ενός νησιού με φώτα, αυτοκίνητα κλπ.
Παραξενεύτηκαν ιδιαίτερα γιατί πήγαιναν σε εκείνη την τοποθεσία συχνά και ήξεραν καλά ότι η θάλασσα στο σημείο αυτό ήταν ανοιχτή. Οι δύο άνδρες της παρέας σκόπευαν να πέσουν στη θάλασσα για νυχτερινό ψαροντούφεκο, αλλά συνειδητοποίησαν ότι το νερό ήταν «περίεργο»: έμοιαζε «παχύρρευστο», «γαλακτερό» και «φωτεινό». Ένας αλλόκοτος φόβος τους κατέλαβε και σύντομα οι δύο οικογένειες έφυγαν από το σημείο εκείνο όσο πιο γρήγορα μπορούσαν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου