Της πόλης τα σκυλιά

• 
• 

Λεπτομέρειες

 

Δημοσιεύτηκε στις 07 Ιουνίου 2014

To Παλαμπούρτζι της Κυριακής

Εξέχουσες προσωπικότητες αδεσπότων, με ιδιαίτερο ύφος, οξύ πνεύμα και τελείως προσωπικό στυλ έχουν σουλατσάρει στους δρόμους, τα πάρκα, τις πλατείες και τα σοκάκια αυτής της πόλης. Για όσο έχουν προλάβει να ζήσουν μέσα στους κινδύνους του επαρχιακού μας άστεως και των δηλητηρίων του, έχουν σημαδέψει χρόνους, τόπους και ανθρώπους. Πρόκειται όμως για το πιο αδικημένο είδος στην μακραίωνη ιστορία της πόλης. Κανένα ιστορικό βιβλίο δεν τα αναφέρει. Κανένα λεύκωμα, καμία ιστορία ούτε κάποιο μνημείο υπάρχει για χάρη τους. Η παρουσία τους στη πόλη μοιάζει λίγο με την τέχνη του θεάτρου. Πράξη ζωντανή αλλά παροντική και φευγαλέα. Μόνο οι θεατές ως αυτόπτες μάρτυρες γνωρίζουν. Και κάθε χρόνος, κάθε εποχή και σημείο της πόλης έχει διαφορετικούς αυτόπτες μάρτυρες και διαφορετικούς τριχωτούς πρωταγωνιστές.

Ο Έκτορας

Αλήτης μέγας. Ένα κόκερ κανελί με την κωδική ονομασία «κουτσομπόλης», πιστός στα ήθη της περιοχής. Βρισκόταν παντού και πάντα. Γνώριζε όλο τον κόσμο και τον γνώριζε και αυτός. Η έδρα του ήταν η συνοικία Κούρτη αλλά η ακτίνα δράσης του απλωνόταν σε όλη τη πόλη. Μανιακός ερωτιάρης την έστηνε κάτω από σπίτια όμορφων θηλυκών κατοικιδίων τις δύσκολες μέρες του χρόνου που μύριζε αναπαραγωγή. Αν ζούσε παλιότερα θα ήταν επίτιμο μέλος στα Καμάκια Ναυπλίου. Ήταν όμως και θαρραλέος. Σουλατσάροντας πέρα δώθε ενοχλούσε τα στέκια των άλλων αδεσπότων και δέχονταν συνεχώς άγριες επιθέσεις. Δεν μασούσε όμως. Πουλούσε για λίγο τσαμπουκά, γινόταν τουλούμι στο ξύλο και τα δαγκώματα και συνέχιζε αγέρωχος. Κύριος πιστός σε όποιον ακολουθούσε στη βόλτα του και πανέξυπνος. Μόλις του έδινες εντολή βούταγε για μπάνιο στη θάλασσα ή σε κάθε λασπωμένη λακούβα. Ανέβαινε σε αυτοκίνητα και μηχανάκια, κανονικός συνοδηγός και φίλος. Πέθανε από φόλα κατοίκου, μια Κυριακή πρωί του 2007 και τον μάζεψε το σκουπιδιάρικο του Δήμου.

Ο Σπύρος

Ο Σπύρος ζεί στις μέρες μας. Είναι αυτός ο μαυροκαφές κεφάλας που λειτουργεί πολλές φορές σαν χαλάκι εισόδου στο Σίρκουλο, τον Μαύρο Γάτο και το Δίκυκλο. Την στήνει εκεί κουλουριαστός και αραχτός και από πάνω του μπαινοβγαίνει όλο το μαγαζί. Σπανίως ενοχλείται και συνεχίζει αδιάφορος τον ύπνο του. Τον γνώρισα πριν μερικά χρόνια στο Μεγάλο Δρόμο, καθήμενος σε μια καρέκλα όταν με πλησίασε και άρχιζε να τρώει διακριτικά από πίσω μου τις κλωστές του μπουφάν μου. Το έκανε σε όλο τον κόσμο. Κάποιοι τον έδιωχναν και κάποιοι το διασκέδαζαν. Αυτός πάντως ήταν ο τρόπος επικοινωνίας του στη πρώτη γνωριμία. Ερωτιάρης και αυτός, αλλάζει γειτονιά και στέκια ανάλογα με τον ερωτικό του στόχο. Προτιμά φυσικά της καθωσπρέπει κυρίες των ναυπλιώτικων σαλονιών. Εθεάθη πριν από κανά χρόνο να λιμοκτονεί έξω από ένα σπίτι κοντά στην Αγίου Ανδριανού περιμένοντας ένα απλό σινιάλο από την αγαπημένη του. Κάποιους που ρώτησα θυμούνται τον Σπύρο να αράζει στη γωνία της μπάρας του «Λυρικόν» το 2004 και οι θαμώνες να το φωνάζουν την μέρα του τελικού του Γιούρο για να μας φέρει γούρι. Βασικό χαρακτηριστικό του, πάντοτε ήρεμος.

Το τυφλό σκυλί

Αγνώστου ονομασίας, θηλυκού γένους, πρόκειται για μια εξαιρετική φυσιογνωμία της πόλης. Κυκλοφορούσε και ζούσε γύρω από την πλατεία Συντάγματος στις αρχές του αιώνα. Επιβίωνε λογικά εξαιτίας των ταβερνών της Σταικοπούλου και κάποιων φιλόζωων παλιοναυπλιωτών. Ολοκληρωτικά τυφλό, σπάνια εμπιστευόταν τον κόσμο.
Σε πλησίαζε μόνο αν ένιωθε σίγουρο για τις αγνές σου προθέσεις. Το να σε πλησιάσει για να την χαιδέψεις επομένως ήταν ένα δώρο του σύμπαντος στο πρόσωπό σου. Αποτελούσε μεγάλη τιμή και προκαλούσε συγκίνηση. Για το τέλος της δεν γνωρίζω. Εύχομαι να ταξίδεψε στην ώρα της.

Η χούλιγκαν

Θηλυκού γένους, δυστυχώς κατόπιν έρευνας αγνώστου ονόματος. Ίσως Λίζα ή Μπέτυ. Κυρία της πλατείας Συντάγματος και αυτή με ένα ειδικό χάρισμα. Έτρωγε βαρελότα χαμηλής έντασης και αγριεύοταν με τις σπιρτάδες. Τις πλησίαζε, τις γαύγιζε ανελέητα μέχρι που αυτές έσκαγαν σχεδόν δίπλα από το πρόσωπό της. Έπειτα συνέχιζε την βόλτα της περιμένοντας το επόμενο βαρελότο. Είτε να το φάει είτε να το μαλώσει. Φήμες λέγανε πως η χούλιγκαν θα επιβίωνε μαζί με τις κατσαρίδες σε περίπτωση πυρηνικού ολοκαυτώματος.

Ο τρενάκιας

Θύμα της φόλας ο δόλιος, άφησε εποχή στη πόλη με τη μανία του να ακολουθεί τα δύο τουριστικά τρενάκια της παραλίας. Άσπρος κόπρος με μαύρες κηλίδες, όταν δεν είχε δρομολόγιο, σύχναζε τα πρωινά έξω από το Λύκειο και είχε γίνει μασκότ της μαθητικής νεολαίας. Στη πιάτσα ήταν γνωστός και ως Αλφ ή Πέτρος.

Η Σταρ

Κυρία και αυτή τον ημερών μας. Μάλλον την φωνάζουν Λίζα. Πρόκειται για την κυρία της φωτογραφίας. Γνωστή για το απλωτό της άραγμα τ'ανάσκελα σε κάθε πλατεία της πόλης. Από δίπλα της περνάει πλήθος κόσμου, ντόπιοι και τουρίστες που την φωτογραφίζουν. Όπου και να αράξει γίνεται το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Πιστεύω πως κατά βάθος αυτό επιδιώκει. Είναι λιγάκι ψώνιο και κάθε κλικ του φακού δείχνει να το απολαμβάνει. Μια αυθεντική σελέμπριτι της πόλης.

Και ο μακρύς κατάλογος των πρωταγωνιστών μας δεν έχει τελειωμό. Καθένας στο δρόμο, τη γειτονιά και τα στέκια του έχει τους δικούς του ήρωες και ατελείωτες ιστορίες να διηγείται γι αυτούς. Ίσως μια μελλοντική συστηματική καταγραφή αυτών των πλασμάτων θα είχε ενδιαφέρον. Γιατί λένε πως τα κατοικίδια ζώα αποκτούν πάντα τον χαρακτήρα των αφεντικών τους. Άρα τα αδέσποτα αποκτούν τον χαρακτήρα όλης της κοινωνίας που τους περιβάλλει.

Αφού λοιπόν αρνούμαστε πεισματικά να ψάξουμε τους εαυτούς μας, ας μάθουμε τουλάχιστον κάτι μέσα από τον χαρακτήρα των αδέσποτων σκύλων της ναυπλιώτικης ιστορίας.

Και για να μην το ξεχάσω: Φόλα στους δολοφόνους, βασανιστήρια στους βασανιστές και σκατά στους σκατόψυχους.

Μario Vagmanhttp://argolika.gr/