DAB

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

Η προβολή της ταινίας «Εδώ δεν υπάρχει άσυλο» στο Δον Κιχώτη

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015

Μικρή αποδείχθηκε για το κοινό η φιλόξενη αίθουσα του «Δον Κιχώτη», του ανοιχτού κοινωνικού χώρου στο Άργος, κατά την προβολή του ντοκιμαντέρ «Εδώ δεν υπάρχει άσυλο» το οποίο αναφέρεται στην punk μουσική σκηνή της Αθήνας στη δεκαετία του '80. Πολλοί ήταν αυτοί που δεν κατάφεραν να βρουν θέση...

Ανάμεσα στους παραβρισκόμενους ήταν και ο σκηνοθέτης της ταινίας Μιχάλης Καφαντάρης, ο οποίος είχε την ευκαιρία να συζητήσει με τους θεατές όχι μόνο για τα γυρίσματα και τις δυσκολίες τους αλλά και γενικότερα για τη δεκαετία του '80, κυρίως στα στέκια της πλατείας Εξαρχείων.

Ο τίτλος της ταινίας (το σενάριο της οποίας έχει κάνει ο Θανάσης Γιαννόπουλος), είναι κομμάτι μιας απειλής που εκτοξεύτηκε εναντίον διαδηλωτών...

Ήταν 9 Μαϊου 1985 όταν ο Αστυνομικός Διευθυντής Αττικής Δ. Χοχτούλας διέλυε μια πορεία πριν ακόμα ξεκινήσει από την πλατεία Εξαρχείων φωνάζοντας: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας, η οποία εξάλλου δεν σας προσφέρει άσυλο. Και εφ' όσον τολμήστε να φωνάξτε συνθήματα όπως - μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι - τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!!», πυροδοτώντας, έτσι, ένα ολόκληρο κίνημα καταλήψεων πανεπιστημίων (στα οποία υπήρχε ακόμα άσυλο) και συγκρούσεων.

Ο τίτλος της ταινίας, πέρα από την καταγραφή μιας ιστορικής στιγμής, δηλώνει και την πλήρη έλλειψη φιλικού-προστατευτικού κοινωνικού περιβάλλοντος που αντιμετώπισαν (και κόντρα στην οποία συσπειρώθηκαν) τα ανεξάρτητα συγκροτήματα της δεκαετίας του '80. Έτσι κι αλλιώς, η γενιά του ΄80 αντιμετωπίστηκε με τόση εχθρότητα από τους κομματικοποιημένους (δεξιούς αλλά και αριστερούς) ώστε το μόνο άσυλο στο οποίο της επιτράπηκε να κρυφτεί ήταν το ψυχιατρικό άσυλο.

Μέσα από συνεντεύξεις μελών των συγκροτημάτων του '80 και ατόμων που εμπλέκονταν στις μουσικές-κοινωνικές εξελίξεις αλλά και μέσω της ιστορίας μιας γυναίκας που ψάχνει να βρει το χαμένο, οικογενειακό της, παρελθόν αποτυπώνεται, στην ταινία, το κυρίαρχο συναίσθημα μιας εποχής (που πέρασε αλλά μοιάζει να είναι ακόμα παρούσα) αλλά και κάποιων ανθρώπων που «γεννήθηκαν για να χάνουν, όχι για να διαπραγματεύονται».