Κώστας Κάππος: Ένας αληθινός Kομμουνιστής, ένας αληθινός Άνθρωπος
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2014http://argolika.gr/
Ο Κώστας Κάππος γεννήθηκε το 1937 στο Κεφαλόβρυσο Αργολίδας. Προερχόμενος από αριστερή οικογένεια σε ηλικία 18 ετών οργανώνεται στη νεολαία της ΕΔΑ.
Σπούδασε στην Ανωτάτη Βιομηχανική και εργάστηκε ως λογιστής. Κατά διάρκεια της δικτατορίας, εξορίστηκε στη Γυάρο και στην Λέρο, ενώ με την επιστροφή του από την εξορία διατέλεσε μέλος του γραφείου του κεντρικού συμβουλίου της ΚΝΕ. Το 1974 συλλαμβάνεται και βασανίζεται από το ΕΑΤ-ΕΣΑ. Υπήρξε ένας από τους βασικούς μάρτυρες στην δίκη των βασανιστών της Xούντας.
Εκλέχτηκε βουλευτής του ΚΚΕ το 1974 και έκτοτε εκλεγόταν ανελλιπώς μέχρι το 1989. Τον Ιούνιο του 1989 δεν προέκυψε αυτοδύναμη κυβέρνηση και το ΚΚΕ στα πλαίσια του ενιαίου Συνασπισμού σχημάτισε μαζί με τη Νέα Δημοκρατία συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Αίσθηση προκάλεσε η τοποθέτηση του Κώστα Κάππου ως κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ στην Βουλή ότι θα καταψηφίσει την κυβέρνηση Τζαννετάκη: «Ψήφισα λευκό γιατί είμαι αντίθετος στη συνεργασία του Συνασπισμού με τη Νέα Δημοκρατία (...) Πιστεύω επίσης ότι η συνεργασία αυτή είναι ολέθρια για τo ΚΚΕ (...) Το ΚΚΕ τείνει να υποταχτεί σε μικροαστικές και αστικές "εκσυγχρονιστικές θέσεις" (...) Αποκορύφωμα αυτής της στάσης υποταγής είναι η στήριξη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας από τον Συνασπισμό (...) Βεβαίως, είμαι κατά της συνεργασίας του Συνασπισμού και με το ΠΑΣΟΚ (...)».
Τον Σεπτέμβριο του 1989, με αφορμή την συγκυβέρνηση ξεσπά δημόσια η σύγκρουση που μαινόταν επί χρόνια στο εσωτερικό του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και πραγματοποιείται. Ο Κώστας Κάππος μαζί με πολλά ακόμα μέλη και στελέχη συμβάλλει στην ίδρυση του Νέου Αριστερού Ρεύματος. Από το ΝΑΡ αποχώρησε μετά τη 2η συνδιάσκεψη το Δεκέμβρη του 1990. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του εργάστηκε στο Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών (ΚΜΕ).
Σπουδαίο είναι το θεωρητικό έργο του Κώστα Κάππου. Σε αυτό συμπεριλαμβάνονται σειρά άρθρων, συνεντεύξεων, μελετών και βιβλίων. Συμβολή στην ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας εκτός των άλλων, αποτελούν και δύο από τα πιο πρόσφατα έργα του, όπως είναι το βιβλίο - μελέτη «Κριτική του Σοβιετικού κοινωνικού σχηματισμού» (2000) για το οποίο δέχτηκε σκληρή και με άσχημους χαρακτηρισμούς κριτική από το ΚΚΕ, καθώς και το βιβλίο «Η Επανάσταση που έρχεται» (2007).
Ο Κώστας Κάππος πέθανε σε ηλικία 68 ετών, στις 10 Σεπτεμβρίου του 2005.
Εκλέχτηκε βουλευτής του ΚΚΕ το 1974 και έκτοτε εκλεγόταν ανελλιπώς μέχρι το 1989. Τον Ιούνιο του 1989 δεν προέκυψε αυτοδύναμη κυβέρνηση και το ΚΚΕ στα πλαίσια του ενιαίου Συνασπισμού σχημάτισε μαζί με τη Νέα Δημοκρατία συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Αίσθηση προκάλεσε η τοποθέτηση του Κώστα Κάππου ως κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ στην Βουλή ότι θα καταψηφίσει την κυβέρνηση Τζαννετάκη: «Ψήφισα λευκό γιατί είμαι αντίθετος στη συνεργασία του Συνασπισμού με τη Νέα Δημοκρατία (...) Πιστεύω επίσης ότι η συνεργασία αυτή είναι ολέθρια για τo ΚΚΕ (...) Το ΚΚΕ τείνει να υποταχτεί σε μικροαστικές και αστικές "εκσυγχρονιστικές θέσεις" (...) Αποκορύφωμα αυτής της στάσης υποταγής είναι η στήριξη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας από τον Συνασπισμό (...) Βεβαίως, είμαι κατά της συνεργασίας του Συνασπισμού και με το ΠΑΣΟΚ (...)».
Τον Σεπτέμβριο του 1989, με αφορμή την συγκυβέρνηση ξεσπά δημόσια η σύγκρουση που μαινόταν επί χρόνια στο εσωτερικό του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και πραγματοποιείται. Ο Κώστας Κάππος μαζί με πολλά ακόμα μέλη και στελέχη συμβάλλει στην ίδρυση του Νέου Αριστερού Ρεύματος. Από το ΝΑΡ αποχώρησε μετά τη 2η συνδιάσκεψη το Δεκέμβρη του 1990. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του εργάστηκε στο Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών (ΚΜΕ).
Σπουδαίο είναι το θεωρητικό έργο του Κώστα Κάππου. Σε αυτό συμπεριλαμβάνονται σειρά άρθρων, συνεντεύξεων, μελετών και βιβλίων. Συμβολή στην ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας εκτός των άλλων, αποτελούν και δύο από τα πιο πρόσφατα έργα του, όπως είναι το βιβλίο - μελέτη «Κριτική του Σοβιετικού κοινωνικού σχηματισμού» (2000) για το οποίο δέχτηκε σκληρή και με άσχημους χαρακτηρισμούς κριτική από το ΚΚΕ, καθώς και το βιβλίο «Η Επανάσταση που έρχεται» (2007).
Ο Κώστας Κάππος πέθανε σε ηλικία 68 ετών, στις 10 Σεπτεμβρίου του 2005.
Απόστολος της αγάπης, της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης, της ειρήνης
Ακολουθούν αποσπάσματα από κείμενο του Σπύρου Κομίνη για τον Κώστα Κάππο, στα οποία αναφέρονται στοιχεία για τη ζωή και τη δράση του. Ολόκληρο το κείμενο υπάρχει στο διαδίκτυο, σε ιστοσελίδα αποκλειστικά για τον Κάππο (www.kostaskappos.gr).
Ακολουθούν αποσπάσματα από κείμενο του Σπύρου Κομίνη για τον Κώστα Κάππο, στα οποία αναφέρονται στοιχεία για τη ζωή και τη δράση του. Ολόκληρο το κείμενο υπάρχει στο διαδίκτυο, σε ιστοσελίδα αποκλειστικά για τον Κάππο (www.kostaskappos.gr).
1937.Μάρτιος. Στο Άνω Μπέλεσι (σημερινό Κεφαλόβρυσο), ένα ορεινό χωριό της Αργολίδας, γεννήθηκαν μαζί δυο αγόρια ολόιδια. Ο Αντώνης και ο Κώστας. Από τριών - τεσσάρων ετών μπήκαν στα βάσανα: φύλαγαν τα 30 - 40 πρόβατα της οικογένειας.
...Η ιδιαίτερη γεύση που γνώρισαν αυτά τα παιδιά ήταν η φτώχεια, ο πόλεμος και η τρομοκρατία. Γεννήθηκαν στη δικτατορία του Μεταξά, σε αριστερή οικογένεια.
...Σε λίγο ο πόλεμος γενικεύεται. Στο μυαλό των δυο παιδιών μένει χαραγμένη η εξής σκηνή: Οι γυναίκες τρέχουν κλαίγοντας πίσω απ' τους άντρες που φεύγουν για τα ελληνοαλβανικά σύνορα, να πολεμήσουν τους Ιταλούς φασίστες.
Ένας θείος των παιδιών καλεί το ένα από τα δίδυμα, τον Κώστα, να μείνει μαζί του, για να μπορέσει να πηγαίνει σχολείο. Δεν υπάρχουν λεφτά και για τα δυο. Είναι δάσκαλος και αριστερός. Σε λίγο απολύεται λόγω φρονημάτων.
Σε ηλικία 9 ετών, το παιδί που μαθαίνει γράμματα, έχει μια εμπειρία που θα του κατευθύνει τη ζωή. Μια δεξιά συμμορία έχει ρίξει έναν αριστερό (ΕΑΜίτη) στο έδαφος και τον χτυπάει με μανία. Εκείνος τους εκλιπαρεί να σταματήσουν. Να μην το σκοτώσουν.
Αυτή η σκηνή, ο πεσμένος αριστερός που παρακαλάει, που ζητάει έλεος, είναι κάτι που δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό του παιδιού. Αυτόματα σχηματίζεται στη συνείδησή του, ο σκοπός. Και ο ρόλος που θα παίξει στη ζωή του. Θα είναι ο αριστερός που δεν παρακαλάει. Που δε σκύβει το κεφάλι.
...Κατάφερε να σπουδάσει (Ανωτάτη Βιομηχανική) και να γίνει λογιστής. Έμαθε το καθημερινό δράμα του εργάτη, από μέσα από τις επιχειρήσεις. Και αφιέρωσε τη ζωή του σ' αυτόν. Αναζητώντας συνεχώς τη γνώση. Συνεχίζοντας τη δράση.
Ήταν ο άνθρωπος από πολύτιμο μέταλλο. Είχε κάνει τον υπέρτατο ηθικό άθλο (που ελάχιστοι ήξεραν): Είχε συγχωρήσει τους βασανιστές του. Ήταν Χριστιανοί οι βασανιστές του. Του χτυπούσαν το πρόσωπο μέχρι που φεύγανε κομμάτια. Οι γιατροί αργότερα έπρεπε να αφαιρέσουν με σπάτουλα τους σάπιους ιστούς και να πάρουν υγιείς ιστούς από τα πόδια του για να κάνουν πλαστικές επεμβάσεις. Να καλύψουν τα κενά. Οι ουλές ήταν οι σφραγίδες της χριστιανικής αγάπης στο σώμα του (...)
Μόνο αγάπη είχε αυτός ο άνθρωπος μέσα του. Αγάπη για τον πλησίον. Αγάπη για όλο το λαό. Αγάπη για την πατρίδα του. Αγάπη και για τους ταξικούς του εχθρούς. Αγάπη και για τους βασανιστές του. Δεν είναι λόγια...
...Περιφρονούσε το χρήμα. Έστελνε τη μισή του βουλευτική σύνταξη στον Φιντέλ, σαν συμβολική βοήθεια στην κουβανική επανάσταση. Ήταν ο μόνος κομμουνιστής ίσως στον κόσμο, που αισθάνθηκε την ανάγκη να λογοδοτήσει. Σαν γνήσιος λογιστής έκανε τον ισολογισμό του. Έπεσε με τα μούτρα στη μελέτη και στην έρευνα για να βρει της αιτίες της ανατροπής και της διάλυσης. Τη στιγμή που οι άλλοι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια για να γλύψουν τους παντοδύναμους πια καπιταλιστές και τα κόμματά τους, εκείνος με την καρδιά κομματιασμένη, ζήτησε συγνώμη για τα λάθη του.
...Το παιδί που έβοσκε πρόβατα στα περήφανα βουνά της Αργολίδας (στα βουνά της χώρας μας χρωστάμε όση ελευθερία έχουμε - αν η χώρα μας ήταν ταψί σαν το Βέλγιο, θα είχαμε ακόμα Τούρκους εδώ) ανέκρινε τους δικτάτορες – φασίστες - βασανιστές του, επί δυόμισι χρόνια στη Βουλή, για το έγκλημά τους εναντίον της Κύπρου. Σαν πολιτικός που σώζει την τιμή της πολιτικής. Χωρίς χαιρεκακία.
...Ήταν ένας Απόστολος της αγάπης, της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης και της ειρήνης. Ένας αληθινός κομμουνιστής. Ένας αληθινός Άνθρωπος: Κώστας Κάππος. 1937-2005.
...Η ιδιαίτερη γεύση που γνώρισαν αυτά τα παιδιά ήταν η φτώχεια, ο πόλεμος και η τρομοκρατία. Γεννήθηκαν στη δικτατορία του Μεταξά, σε αριστερή οικογένεια.
...Σε λίγο ο πόλεμος γενικεύεται. Στο μυαλό των δυο παιδιών μένει χαραγμένη η εξής σκηνή: Οι γυναίκες τρέχουν κλαίγοντας πίσω απ' τους άντρες που φεύγουν για τα ελληνοαλβανικά σύνορα, να πολεμήσουν τους Ιταλούς φασίστες.
Ένας θείος των παιδιών καλεί το ένα από τα δίδυμα, τον Κώστα, να μείνει μαζί του, για να μπορέσει να πηγαίνει σχολείο. Δεν υπάρχουν λεφτά και για τα δυο. Είναι δάσκαλος και αριστερός. Σε λίγο απολύεται λόγω φρονημάτων.
Σε ηλικία 9 ετών, το παιδί που μαθαίνει γράμματα, έχει μια εμπειρία που θα του κατευθύνει τη ζωή. Μια δεξιά συμμορία έχει ρίξει έναν αριστερό (ΕΑΜίτη) στο έδαφος και τον χτυπάει με μανία. Εκείνος τους εκλιπαρεί να σταματήσουν. Να μην το σκοτώσουν.
Αυτή η σκηνή, ο πεσμένος αριστερός που παρακαλάει, που ζητάει έλεος, είναι κάτι που δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό του παιδιού. Αυτόματα σχηματίζεται στη συνείδησή του, ο σκοπός. Και ο ρόλος που θα παίξει στη ζωή του. Θα είναι ο αριστερός που δεν παρακαλάει. Που δε σκύβει το κεφάλι.
...Κατάφερε να σπουδάσει (Ανωτάτη Βιομηχανική) και να γίνει λογιστής. Έμαθε το καθημερινό δράμα του εργάτη, από μέσα από τις επιχειρήσεις. Και αφιέρωσε τη ζωή του σ' αυτόν. Αναζητώντας συνεχώς τη γνώση. Συνεχίζοντας τη δράση.
Ήταν ο άνθρωπος από πολύτιμο μέταλλο. Είχε κάνει τον υπέρτατο ηθικό άθλο (που ελάχιστοι ήξεραν): Είχε συγχωρήσει τους βασανιστές του. Ήταν Χριστιανοί οι βασανιστές του. Του χτυπούσαν το πρόσωπο μέχρι που φεύγανε κομμάτια. Οι γιατροί αργότερα έπρεπε να αφαιρέσουν με σπάτουλα τους σάπιους ιστούς και να πάρουν υγιείς ιστούς από τα πόδια του για να κάνουν πλαστικές επεμβάσεις. Να καλύψουν τα κενά. Οι ουλές ήταν οι σφραγίδες της χριστιανικής αγάπης στο σώμα του (...)
Μόνο αγάπη είχε αυτός ο άνθρωπος μέσα του. Αγάπη για τον πλησίον. Αγάπη για όλο το λαό. Αγάπη για την πατρίδα του. Αγάπη και για τους ταξικούς του εχθρούς. Αγάπη και για τους βασανιστές του. Δεν είναι λόγια...
...Περιφρονούσε το χρήμα. Έστελνε τη μισή του βουλευτική σύνταξη στον Φιντέλ, σαν συμβολική βοήθεια στην κουβανική επανάσταση. Ήταν ο μόνος κομμουνιστής ίσως στον κόσμο, που αισθάνθηκε την ανάγκη να λογοδοτήσει. Σαν γνήσιος λογιστής έκανε τον ισολογισμό του. Έπεσε με τα μούτρα στη μελέτη και στην έρευνα για να βρει της αιτίες της ανατροπής και της διάλυσης. Τη στιγμή που οι άλλοι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια για να γλύψουν τους παντοδύναμους πια καπιταλιστές και τα κόμματά τους, εκείνος με την καρδιά κομματιασμένη, ζήτησε συγνώμη για τα λάθη του.
...Το παιδί που έβοσκε πρόβατα στα περήφανα βουνά της Αργολίδας (στα βουνά της χώρας μας χρωστάμε όση ελευθερία έχουμε - αν η χώρα μας ήταν ταψί σαν το Βέλγιο, θα είχαμε ακόμα Τούρκους εδώ) ανέκρινε τους δικτάτορες – φασίστες - βασανιστές του, επί δυόμισι χρόνια στη Βουλή, για το έγκλημά τους εναντίον της Κύπρου. Σαν πολιτικός που σώζει την τιμή της πολιτικής. Χωρίς χαιρεκακία.
...Ήταν ένας Απόστολος της αγάπης, της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης και της ειρήνης. Ένας αληθινός κομμουνιστής. Ένας αληθινός Άνθρωπος: Κώστας Κάππος. 1937-2005.
Πλούσιο υλικό για τη ζωή και το έργο του Κώστα Κάππου μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα www.kostaskappos.gr
Επιμέλεια: Γ. Νικολόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου