Μήπως των δειλών αυτό είναι που αξίζει!:
Η πόλη του Αργους,όπως την αποτύπωσε πρόσφατα ένα απόγευμα καύσωνα ο .Δημήτρης Κωτσαντης
Μάθαμε να συνυπάρχουμε με το τέρας,να συνηθίζουμε την ασχήμια και την μιζέρια,και να πίνουμε καφέ μέσα στα ερείπια,και την σκόνη,σε άδειες βιτρίνες που θυμίζουν κατοχή
στην τρίτη φωτο όταν ήρθε στην πλατεία το 1927 ο Καζαντζάκης και δήλωσε
Άργος. Η πολιτεία, η εκκλησία, οι καρέκλες, οι καφενέδες, τα ποτήρια τα νερά … Οι Νεοέλληνες. Σκυθρωπά μούτρα, βουλιαγμένα μάγουλα, μάτια γαρίδα. Σε κοιτάζουν σα να είσαι κριάρι και θέλουν να σε αγοράσουν. Σε ψάχνουν με το μάτι, ερευνούν τα παπούτσια σου, τα ρούχα, τα καπέλα. Ζυγιάζουν … Τους τρώει το σαράκι – ποιος είσαι; Τι καπνό φουμάρεις; Τι ήρθες στον τόπο τους, να πουλήσεις ή ν’ αγοράσεις … Γουρούνια κυκλοφορούν στους δρόμους, νεαροί επαρχιακοί νταήδες κάθουνται στα καφενεία, μα γυναίκα δεν υπάρχει.
Για όλους εμάς που χαρακτηριστηκαμε ως εχθροί της πόλης
.επειδή είπαμε αλήθειες,απαντάει Κώστας Βάρναλης: Οι Μοιραίοι
Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Μήπως των δειλών αυτό είναι που αξίζει!:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου