Η συμπεριφορά ορισμένων θεατών στο Αρχαίο Θέατρο Άργους…

• 
• 

Λεπτομέρειες

 

Δημοσιεύτηκε στις 12 Μαΐου 2015

της Μαρισόφης Αργυροπούλου

Κινδυνεύοντας να γίνω αντιπαθητική σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού αυτού του Δήμου, θα παραθέσω τις απόψεις μου για το ιστορικό μνημείο που έχουμε την τιμή να μας πλαισιώνει. Κι αναφέρομαι στο Αρχαίο Θέατρο του Άργους, που εδώ και αιώνες στέκει αγέρωχο.

Γενιές φεύγουν, γενιές έρχονται, κι αυτό εκεί... δεσπόζει. Σύμφωνα με μελέτες, μιλάμε για ένα από τα αρχαιότερα ελληνικά θέατρα με τη μεγαλύτερη χωρητικότητα. Κατά την επικρατέστερη άποψη, οικοδομήθηκε κατά την ελληνιστική εποχή, στις αρχές του 3ου αι. π.Χ. και αντικατέστησε το παλαιότερο της πόλης, που βρισκόταν περίπου 100 μέτρα νοτιότερα και ήταν κτισμένο τον 5ο αι. π.Χ.

Μπορώ να μιλάω ώρες γι' αυτό - η διαστροφή του επαγγέλματος; - όμως η συνέχεια επικεντρώνεται αλλού...

Κάθε χρόνο, αγωνιούσα και αγωνιώ για το περιεχόμενο του καλοκαιρινού μας Φεστιβάλ. Κι όταν ερχόταν η ώρα της ανακοίνωσης (κάλλιο αργά παρά ποτέ!)... ένα φυλλάδιο – λίστα του σούπερ μάρκετ. Ας είναι...

Μια τυπική ημέρα κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ περιλαμβάνει τον κόσμο κολλημένο στην κλειστή πόρτα του μνημείου, λίγο πιο 'κει η καντίνα με τα γνωστά σνακς και όταν τελικά ανοίξει η πόρτα... τρέχουν όλοι πανικόβλητοι, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον, να προλάβουν θέση. Γεγονός που αρχικά δημιουργεί μια ευχάριστη αίσθηση ανυπομονησίας. Σκέφτεσαι ''κοίτα, πόσο ανυπομονούν!''

Το 'χω σκεφτεί κι εγώ. Όλα αυτά ώσπου ν' αρχίσει η παράσταση. Γιατί εκείνη τη στιγμή, ναι, κάτι τους πιάνει. Θες η ζέστη, θες η ώρα της αναμονής που μένεις καθιστός; Μια λιγούρα, μια δίψα, μια "ανάγκη'' γενικότερα, δε μπορεί , σου δημιουργείται! Και τι κάνεις;

Βγάζεις τα ποπ – κορν κι αρχίζεις να μασουλάς, ψάχνεις στην τσάντα που πήρες απ'την καντίνα το νερό (και χράτσα – χρούτσα), θυμάσαι και να απαντήσεις στη Γωγούλα που εκείνη την ώρα σε θυμήθηκε.. κι έπειτα; Ήπιες, έφαγες, η φυσική ροή των πράξεων, τι λέει; Τσιγάρο. Άνα γειά σου! Ας ανάψεις ένα – δυο, βρε αδερφέ. Για το καλό.

Πέντε λεπτά αργότερα... κάπνισες κιόλας.

"Φτου να πάρει! Τι θα την κάνω τώρα τη γόπα;'' Χωρίς σκέψη, της δίνεις μία και τη ''θάβεις'' με το πόδι σου.

Και σε βλέπω, γιατί κάθομαι ακριβώς πίσω σου, αγαπητέ μου Έλληνα.

Έρχεται η λήξη της παράστασης, σηκώνεσαι ανακουφισμένος (ε, πιάστηκες δυο ώρες!)και βγαίνοντας απ' τον χώρο του θεάτρου, σχολιάζεις...

Εσύ, λοιπόν, τώρα που και φέτος ξέρεις και ξέρω ότι θα κάνεις τα ίδια, απάντησέ μου...

Γιατί να μαζεύω εγώ με το χέρι μου τις δικές σου βρωμιές;
Γιατί, εν τέλει, να σε ανέχομαι;

Πληρώνεις κάποιο αντίτιμο, έρχεσαι για δύο –περίπου- μόνον ώρες στο θέατρο, κι εκείνη την στιγμή σου δημιουργούνται τόσες ανάγκες; Έχεις άλλες 22...

Κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε τα θέατρα και τους ηθοποιούς. Δεν είναι ούτε χώροι για φαγητό, ούτε για ποτό, ούτε καπνίσματος, λες κι είμαστε σε καφενείο.

Κανένας σεβασμός, καμία συναίσθηση.

Κι επειδή όλοι πολίτες αυτού του Δήμου είμαστε, κι όλοι –θέλω να πιστεύω- αγαπάμε τον τόπο μας και θέλουμε το καλύτερο δυνατό γι' αυτόν, ας ευαισθητοποιηθούμε κι ας θυμηθούμε τα λόγια του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα...

...Ένας λαός που δεν υποστηρίζει το θέατρό του, αν δεν είναι νεκρός, είναι ετοιμοθάνατος!...

http://argolika.gr/