Ευαγόρας Παλληκαρίδης... Ξεχνάμε;
Του Χρίστου Κ. Σενέκη
Ήταν μεσάνυχτα της 13ης προς 14ης Μαρτίου 1957. Οι συγκρατούμενοί του φώναζαν: «Θάρρος Παλληκαρίδη, θάρρος Παλληκαρίδη». Όμως, ο εκ Τσάδας 18χρονος μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου, ο ποιητής, ο ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης τους αποστομώνει: «Θάρρος έχω πολύ. Αυτή τη στιγμή περνώ την είσοδο του ικριώματος». Κοντοστέκεται μπροστά στη μακάβρια θηλιά και ψέλνει τον Εθνικό Ύμνο. Οι δήμιοι τα χάνουν... Φωνάζει ξανά στους...
Γεια σας αδέλφια! Γεια σας λεβέντες! Ελπίζω να’ μαι ο τελευταίος που εκτελούν. Αδέλφια συνεχίστε τον αγώνα. Εγώ βαδίζω στην αγχόνη γελαστός, αποφασιστικός και υπερήφανος...
Ευαγόρας Παλληκαρίδης
Μεσάνυχτα... σαν τώρα... 13 προς 14 Μάρτη 1957, οι Άγγλοι αποικιοκράτες, τα ανθρωπόμορφα κτήνη απαγχονίζουν τον Μάρτυρα, τον Ήρωα και ποιητή...
Γράφει στο τελευταίο του γράμμα: «Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τί σήμερα, τί αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».
Ποιος θα τολμήσει "διζωνική"; Ο Αλέξης με τον Αχμέτ;
Για να δούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου