Τι δεν θα συγχωρέσω στον Δαρβίνο! (Γράφει ο Αντώνης Παπαδόπουλος)
2 Μαρτίου 2016
του Αντώνη Παπαδόπουλου
Αυτό που δεν θα συγχωρήσω ποτέ στον Δαρβίνο, είναι ότι όταν έγραψε «την καταγωγή των ειδών», δεν έγραψε ούτε μια αράδα, για την «καταγωγή του μαλάκα». Ή έστω ρε παιδί μου για τον «μαλάκα της διπλανής πόρτας».
Μας είναι τόσο γνωστός…
• Είναι αυτός Που ενώ δηλώνει αντιρατσιστής μπορεί να δώσει λίγα ευρώ για να πηδήξει τον πρόσφυγα.
• Είναι αυτός Που ενώ δηλώνει δημοκράτης, είναι ένας από τους 400,000 ψηφοφόρους των Ναζί, και ένας από το 1,500,000 που στηρίζει στην σοσιαλ-ακροδεξιά, γιατί κυρίως θέλει να εξαγνίσει την πνευματική, πολιτική και κοινωνική του ανεπάρκεια.
• Είναι αυτός Που δηλώνει υπέρ της κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης, αλλά ως δημόσιος υπάλληλος, γουστάρει και μια απόσπαση σε θέση τεμπέλη, αλλά με μισθό σκληρά εργαζόμενου.
• Είναι αυτός Που την ίδια στιγμή που βρίζει τον υπεύθυνο της οικονομικής του εξαθλίωσης [και όχι μόνο], την ίδια στιγμή τον στηρίζει ως προσωπικό του άλλοθι.
• Είναι αυτός Που του αρκεί μια στιγμή συνομιλίας με την πεθερά, την νύφη ή την αδελφή ενός φασίστα πολιτικού, για να νοιώσει κι αυτός την έπαρση της μικροαστικής του ιδεολογίας και καταγωγής.
• Είναι αυτός που σιχτιρίζει το «σύστημα» για τη επιλεκτική πολιτική της συνταξιοδότησης στα σαράντα τους, στους παντός είδους οσφυοκάμπτες, όπως στρατιωτικοί, μπάτσοι, κτλ, και την ίδια στιγμή τους επιλέγει ως κολλητούς για να επιβεβαιώσει το καβλόστρατο σε όλα τα επίπεδα του χαρακτήρα του.
• Είναι αυτός που αναμασά με περισσή αμάθεια, αυτό που είχαμε συνηθίσει από γραφικούς παππούδες,… «ένας Παπαδόπουλος µας χρειάζεται» που νοσταλγούσαν τις µέρες που ήταν είτε ρουφιάνοι, είτε βασανιστές, είτε ευνοούμενοι µε διάφορους τρόπους από το στρατιωτικό καθεστώς.
• Είναι αυτός που η «επαναστατική» του λογική κατά της κρατικής εξουσίας, εξαντλείται στο «προκειμένου να μου φάει τις οικονομίες μου το κράτος, θα αγοράσω ας πούμε ένα αχρείαστο τρίτο και ακριβότερο αυτοκίνητο». Ούτε λόγος βέβαια να σκεφθεί με τις οικονομίες του να βοηθήσει πρόσφυγες, οικονομικά εξαθλιωμένους κτλ.
• Είναι αυτός θέλγεται από τους ηγέτες [κυρίως φασίστες, δεξιούς, ακροδεξιούς], και επαφίεται στην γοητεία του ηγέτη, γιατί απλά αυτός γνωρίζει ενδόμυχα την ανεπάρκειά του σε όλα τα επίπεδα.
• Είναι αυτός που ολημερίς βρίζει τους μεγαλοδημοσιογράφους των μεγαλοκάναλων, ως λαμόγια και διαπλεκόμενους, και την ίδια στιγμή ασθμαίνοντας και προκειμένου να ισχυροποιήσει σε μια απλή κουβέντα τα επιχειρήματα του, σου πετά την ατάκα… «μα το είπε ο Πρεντετέρης».
• Είναι αυτός που στις παρελάσεις θα ντύσει με περηφάνια τον γιο του τσολιαδάκι και την κόρη του βασίλισσα Αμαλία, φτάνοντας σε οργασμό όταν περνάν τα τέκνα του από μπροστά του ακούγοντας από την μπάντα του δήμου το γνωστό…. «περνάει ο στρατός της Ελλάδας φρουρός, του κάθε διεθνιστή ο σκληρός τιμωρός…».
• Είναι ο μικροαστός που έχει μικρό πορτοφόλι, μικρά συναισθήματα, μικρά όνειρα, μικρές προσδοκίες. Έχει ένα μικρό λογαριασμό στη μικρή τράπεζα της γειτονιάς όπου καταθέτει το μικρό του περίσσευμα από το μικρό του μισθό ελπίζοντας να χτίσει κάποτε το μικρό του σπίτι-καταφύγιο.
• Είναι αυτός που με πιστεύει με πάθος στην ρήση «σφαίρα είναι και γυρίζει», αφού το μόνο είδος αγώνα που σέβεται είναι ο ποδοσφαιρικός. Οι άλλοι αγώνες τον τρομοκρατούν μονίμως αφού τρέμει μήπως χάσει κάτι από τα δουλικά του προνόμια.
«… ο δρόμος του φασισμού είναι ο δρόμος του μηχανικού, του νεκρού, του απολιθωμένου, του ανέλπιδου. Ο δρόμος της ζωής είναι βασικά διαφορετικός, πιο δύσκολος, πιο επικίνδυνος, πιο έντιμος και γεμάτος ελπίδες…» [Β. Ράιχ: « Η μαζική ψυχολογία του φασισμού»]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου