Εδώ Άργος: Το βαρόμετρο των σταφυλιών
Όταν τρως σταφύλια, ξέρεις κατά βάθος ότι το καλοκαίρι βρίσκεται στο τέλος του. Κι αυτό το τέρμα μπορεί να είναι κάτι που σε θλίβει ή κάτι που σε αφήνει αδιάφορο. Ωστόσο, κάποια άλλα πραγματάκια δε φαίνεται να τελειώνουν ποτέ. Ούτε καν να λιγοστεύουν, όσο περνάει ο καιρός. Κι αυτή η διαιώνιση σίγουρα σε θλίβει – εκτός κι αν δεν είσαι φτιαγμένος από ανθρώπινα υλικά αλλά από άκαμπτα μέταλλα και χρωματιστά πλαστικά, σαν αυτά με τα οποία συναρμολογούνται οι ηλεκτρονικές μας σκιές.
Καλοκαίρι στον ελληνικό νότο, στην άγνωστη ελληνική επαρχία, εκεί που ο θόρυβος από τα τζιτζίκια είναι πρωτόγνωρα εκκωφαντικός αλλά και ψυχοθεραπευτικά λυτρωτικός συνάμα. Έχεις κρυφτεί από όλους και όλα. Θέλεις να ξεχάσεις και να σε ξεχάσουν – τόσο δυσβάστακτο κατάντησε το αλισβερίσι σου με τους άλλους που, ξαφνικά, έγιναν εχθροί.
Προσπαθείς να καμουφλαριστείς και να απαλλαγείς. Να καμουφλαριστείς κάτω από γυαλιά ηλίου και ψάθινα καπέλα, πίσω από ανοιχτόχρωμα υφασμάτινα ρουχαλάκια, απλωμένα φύλλα κάποιας ξεχασμένης εφημερίδας και βαμβακερές πετσετούλες που αφηγούνται αυτάρεσκα πάνω στους κόμπους τους έναν ακόμη φθηνό εμπορικό μύθο. Και να απαλλαγείς από τα καθρεφτάκια που πανάκριβα σου κόστισαν κατά το παρελθόν, για να σε αλυσοδέσουν με ένα σωρό ψεύτικες ανάγκες, ψεύτικες υποσχέσεις, ψεύτικες στιγμές, αγορασμένες στα σκλαβοπάζαρα της ηδονής, της σκάρτης αυτοεπιβεβαίωσης και της ακόρεστης εγωπάθειας. Απενεργοποιείς το κινητό σου, λοιπόν, αφαιρείς την πρίζα της τηλεόρασης, σβήνεις την ταμπλέτα σου και ναι, από τα κατάβαθα της κερματισμένης σου ψυχής αναβλύζει σαν ασυγκράτητος πίδακας η αταλάντευτη πεποίθηση ότι συνέπραξες κι εσύ σε μια μεγαλειώδη επανάσταση, σε μια απερίγραπτη ανατροπή του βίου σου.
Έτσι καμουφλαρισμένος και απαλλαγμένος από τα βαρίδια της άχαρης δουλείας σου αρχίζεις και πετάς, κολυμπάς, τρέχεις – μικρή σημασία έχει αν όλα αυτά τα καταφέρνεις στην ολίγων τετραγωνικών πισίνα σου, σε μια απόμερη ακτή ή σε ένα πυκνοφυτεμένο δάσος. Νιώθεις επιτέλους την πολύτιμη αίσθηση μιας γνήσιας απελευθέρωσης, μια μικρή ανάσταση ως ταπεινό αντίδωρο στη σταύρωση της καθημερινότητας.
Κάπως έτσι θα μπορούσε ίσως να ορίσει κανείς πρόχειρα το δώρο του ελληνικού καλοκαιριού. Εδώ στο Άργος, στα παράλια και ορεινά περίχωρά του η αίσθηση αυτή αναγνωρίζεται παντού. Αλλά δεν είναι η μόνη. Μια διάχυτη κατήφεια επίσης, ιδίως στα πρόσωπα των νέων ανθρώπων για την ανεργία που τους πνίγει και τα χειρότερα που έρχονται. Ένα απύθμενο μίσος για τον διπλανό που έχει να ξοδέψει ακόμα, ενώ εσύ όχι. Ένα αβυσσαλέο βλέμμα στο άκουσμα της είδησης ότι η ανθρώπινη ζωή καταβαραθρώθηκε τόσο πολύ στο χρηματιστήριο αξιών. Η ζωγραφισμένη, σαν ξεφτισμένη τοιχογραφία, απελπισία στα πρόσωπα των περισσοτέρων ότι αυτό το μοντέλο ζωής δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί παρά τις τυμπανοκρουσίες για το φάσμα κάποιας τάχαμου ανάπτυξης, παρά την καλοστημένη προπαγάνδα ότι όλα βαίνουν καλώς, ότι ο κίνδυνος πέρασε και ότι τα θύματα της καταιγίδας θα δικαιωθούν. «Η ευτυχία είναι καταδικασμένη να ζει πάντα σε χρόνο μέλλοντα».
Ταξίδεψες αρκετά. Έφτασες σε μυστικές ακρογιαλιές, πάτησες σε δύσβατες κορυφές, εισέπνευσες το χνώτο μιας αόριστης ελπίδας. Πουθενά όμως δεν είδες κάτι που θα δικαιολογούσε μέσα σου τη βεβαιότητα ότι κάτι άλλαξε προς το καλύτερο. Κανείς δε σου έκοψε απόδειξη για τα αγαθά ή τις υπηρεσίες του, τα μισά αυτοκίνητα στο χωριό κυκλοφορούσαν χωρίς πινακίδες, οι καλύτεροί σου φίλοι μετανάστευσαν για άγνωστες πατρίδες κι εσύ επιμένεις να αναζητάς το ελιξίριο της εθνικής σου αθανασίας μέσα σε ασύλητους τάφους των προγόνων. Ειλικρινά, σου άξιζε καλύτερη τύχη. Όταν ζεις με ψέματα, ξέρεις κατά βάθος ότι απλώς δεν αντέχεις την αλήθεια.
http://www.protagon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου