Μικρές ανάσες… μετρημένες προσδοκίες… πραγματικές αποφάσεις!
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 08 Μαρτίου 2015http://argolika.gr/
του Γεωργίου Κόνδη
Όταν η Ιστορία τρέχει με χίλια κι εμείς προσπαθούμε να δούμε αν ξεκίνησε... τότε πραγματικά έχουμε σοβαρό πρόβλημα, ίσως οδυνηρά αγιάτρευτο. Όταν βρισκόμαστε μπροστά στον γκρεμό κι αναρωτιόμαστε για το αν και πως θα βγάλουμε φτερά να πετάξουμε αντί να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να σωθούμε, τότε μάλλον έχουμε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.
Οι περισσότεροι από εκείνους που έχουν ή θεωρούν πως έχουν λόγο και ιδέες για το πώς δεν θα πέσουμε στο γκρεμό, είτε ασχολούνται με τη σημερινή κυβέρνηση κάνοντας κριτικές επιπέδου κουτσομπολιού έως και ανόητες, είτε αναρωτιούνται αενάως για το αν είναι ηθικό να μας σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό και σχεδιάζουν μάχες επί χάρτου αφήνοντας διαρκώς κενό το σημείο παράταξης του στρατού τους. Και στις δυο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι αρνητικό. Στην πρώτη γιατί οι έχοντες «επίπεδο» - μάλλον από στερητικό σύνδρομο - διευκολύνουν την κουτσομπολίστικη αντί της κριτικής σκέψης που χρειάζεται ο Πολίτης για να δει τα πράγματα ψύχραιμα. Στην δεύτερη, γιατί μάλλον υπερισχύει (και εδώ!) η ευκολία της αερολογίας με αποτέλεσμα να μην μπορούν οι πολίτες να διακρίνουν ένα μπούσουλα στην καθημερινότητα και στις μελλοντικές προοπτικές τους.
Είναι ιδιαίτερα επώδυνο να ανακαλύπτει κανείς σε όλο της το μεγαλείο την αδυναμία να μιλήσουν για «τον γκρεμό» και να προτείνουν συγκεκριμένες ενέργειες για να τον αποφύγουμε, εκείνοι που μέχρι τώρα παρουσιάζονταν ως ιχνηλάτες και οδηγοί. Και λέω επώδυνο, γιατί οι μεν πρώην σωτήρες μας είχαν έτοιμη τη συνταγή: φτωχοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και γενικό ξεπούλημα της περιουσίας του. Η κυβέρνηση όμως της Αριστεράς, αφού πραγματικά πέτυχε μια μεγάλη πολιτική αλλαγή και αφού κατόρθωσε, έστω και με λάθη τακτικής, να επαναφέρει στο ευρωπαϊκό προσκήνιο τα αποτελέσματα μιας λανθασμένης πολιτικής «οικονομικής ενοποίησης», έπρεπε ήδη να μάχεται με τον χρόνο και με την ορμητική ταχύτητα της Ιστορίας. Έπρεπε, με άλλα λόγια, να είχε προετοιμάσει και να είχε θέσει σε εφαρμογή μια σειρά από μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό, στο φορολογικό και στην τόνωση της όποιας επιχειρηματικότητας που θα ενίσχυε την αρχική μεγάλη αισιοδοξία των πολιτών σ' αυτό το νέο που άρχιζε. Παρότι διαθέτει σημαντική πίστωση χρόνου, ο σκεπτικισμός για το κατά πόσο υπήρξε προετοιμασία στα σημαντικά θέματα, αρχίζει να εμφανίζεται.
Βέβαια, μια κυβέρνηση δεν μπορεί να μην ελπίζει σε συγκεκριμένη βοήθεια της πολιτικής της βάσης. Και εδώ υπάρχει ένα τεράστιο ερωτηματικό: με ποιες θεματικές προεργασίες μπορεί να βοηθηθεί μια αριστερή κυβέρνηση που θέλει να αλλάξει το πρόσωπο και τον χαρακτήρα της χώρας; Που υπάρχουν; Πότε παρουσιάστηκαν και ποιες προοπτικές δημιούργησαν; Εδώ η κυβέρνηση της αριστεράς θα αναμετρηθεί με τις παιδικές της ασθένειες και ιδιαίτερα με εκείνες της μεταπολιτευτικής πορείας της, δηλαδή μόνο μία: τον πολιτικό της βερμπαλισμό ή, επί το λαϊκότερον, την ακατάσχετη (ιδεολογική) αερολογία.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια πριν τις εκλογές η αύξηση του πολιτικού της ακροατηρίου δημιουργούσε και την υποχρέωση μιας εντατικής παρακολούθησης των ζητημάτων που απασχολούσαν την κοινωνία και την οικονομία: παραγωγή, υποδομές, υγεία, εκπαίδευση, κ.α. Όλα αυτά δεν μπορούσαν να περιμένουν τις γνωστές ατελείωτες συζητήσεις στις κομματικές οργανώσεις (πολλές από τις οποίες μόνο τακτική κωλυσιεργία εξυπηρετούν), ούτε να εκφραστούν μέσα από γενικόλογες διατυπώσεις του τύπου: «να μην γίνει....», «να μην απαξιώσουμε...», «πρέπει να κρατήσουμε την ελπίδα...», κλπ. Με ελάχιστες εξαιρέσεις που έχουν δημοσιοποιηθεί, η γενική εικόνα ενισχύει την άποψη πως ... προσπαθούμε να δούμε αν ξεκίνησε η Ιστορία ενώ εκείνη τρέχει με χίλια! Αν αναφερθώ δε σε παραδείγματα της Αργολίδας, με εξαίρεση μια προεκλογική εκδήλωση για τη διαχείριση των απορριμμάτων στο Άργος, καμία προσπάθεια τεκμηριωμένης παρουσίασης κοινωνικού ή καθαρά οικονομικού τομέα δεν καταγράφεται. Έτσι όμως, η αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση στην οποία στήριξε ένα μεγάλο μέρος της προεκλογικής του επιχειρηματολογίας ο ΣΥΡΙΖΑ, κινδυνεύει να μετουσιωθεί σε μια νέα αριστερή φαντασίωση.
Επομένως, η αριστερά πρέπει να ξεπεράσει μια βασική της αντίφαση: για να ενισχύσει τον κόσμο της εργασίας πρέπει και η ίδια να εργαστεί! Χρειάζεται να παίρνει μικρές ανάσες, να καλλιεργεί μετρημένες προσδοκίες και να έχει το θάρρος των μεγάλων αποφάσεων.
Ένας καινούριος αγώνας αρχίζει από την επόμενη εβδομάδα και είναι σίγουρο πως οι πιέσεις δεν θα είναι απλά λεκτικές αλλά κυρίως πρακτικές στο επίπεδο της χρηματοδότησης. Θα είναι ένας δεύτερος μεγάλος άθλος για την Αριστερά αν καταφέρει να περάσει το μήνυμα πως συγκρούονται μοντέλα κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης και όχι οι «καλοί με τους κακούς», «οι ταπεινοί αλλά έντιμοι με τους πλούσιους και ανέντιμους». Θα ήταν ένα άλμα προς τα εμπρός αν μας ζητούσε να παρουσιαστούμε στη σύγκρουση αυτή με τον καλύτερο εαυτό μας και όχι εκείνον του άδικα και διαρκώς κυνηγημένου. Θα ήταν πραγματικός άθλος αν μας βοηθούσε η κυβέρνηση να βγούμε από τον φαύλο κύκλο των συνομωσιών κατά του περιούσιου λαού και να μας ωθήσει με τα λίγα που ακόμη διαθέτουμε να αναδείξουμε ικανότητες δυνατότητες και αρετές. Μπορούμε να συνεχίσουμε με βίον λιτόν. Ας συνεχίσει και η κυβέρνηση, ακόμη κι αν πρέπει να κάνει βήματα πίσω, με συγκεκριμένες πολιτικές και γενναίες αποφάσεις στην αξιολογική ανασυγκρότηση κάθε τομέα δραστηριότητας που παρουσιάζει ενδιαφέρον για την πορεία της χώρας και ας μην διστάσει στην αξιολογική κατάργηση κάθε αντιπαραγωγικού τομέα. Οι Έλληνες πολίτες έχουν ήδη βρει την ποιοτική διαφορά ανάμεσα σ'αυτή την διακυβέρνηση και την προηγούμενη: «τουλάχιστον αυτοί νοιάζονται λίγο για τον κοσμάκη».
