Ευρωπροπαγάνδα και Ευρωσκεπτικισμός (άρθρο του Δημήτρη Πειρούνη)

• 
• 

Λεπτομέρειες

 

Δημοσιεύτηκε στις 09 Σεπτεμβρίου 2015

Άρθρο του Δημήτρη Πειρούνη, υποψήφιου Βουλευτή Αργολίδας της Λαϊκής Ενότητας

Παρακολουθώντας ένα τηλεοπτικό πάνελ πριν από λίγο καιρό ξετυλίχθηκε μπροστά μου η τηλεοπτική μοίρα της χώρας μας. Ξεκίνησε μια τοποθέτηση ο πρώτος για να αναλύσει όπως είπε "τι συμφέρει τη χώρα". Αμέσως τον διέκοψε ο δεύτερος ο οποίος προέταξε ότι καταρχήν θα πρέπει να αναλυθεί "ποιος φταίει για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει". Τον διέκοψε ο τρίτος που προέταξε ότι σημασία έχει "τι θέλει ο λαός", τον οποίο διέκοψε ο τέταρτος που προέταξε πως σημασία έχει "τι δικαιώματα έχει ο καθένας μας".

Για έναν επικοινωνιολόγο ήταν φανερό αυτό το οποίο συνέβαινε, όλοι οι παρόντες είχαν "talking points" σχεδιασμένα ως γέφυρα στην συζήτηση για να την χειραγωγήσουν, μακρυά από τα σημεία που ήταν επικίνδυνα για αυτούς και προς τα σημεία όπου θεωρούσαν ότι είχαν το πλεονέκτημα της συζήτησης.

Το ζητούμενο για μένα ήταν σαφές, έπρεπε να ακουστεί και να επιτραπεί να ολοκληρώσει την τοποθέτηση του [κάτι που δεν έγινε] ο πρώτος, αυτός που ανέλυε τι συμφέρει την χώρα. Σ' αυτό θα έπρεπε να τοποθετηθούν όλοι οι παριστάμενοι. Σε δύο ώρες συζήτησης και διαφημίσεων συζήτηση για το τί συμφέρει την χώρα ποτέ δεν έγινε, πάντα κάποιος τεχνηέντως εξέτρεπε την πορεία κάπου αλλού. Εάν χρειαζόταν έβαζε και τις φωνές ή έριχνε το επίπεδο της συζήτησης.

Κυβερνιόμαστε από ανθρώπους που συνειδητά και έξυπνα χειραγωγούν τις γνώμες μας. Τα μυαλά μας μορφοποιούνται, τα γούστα μας διαμορφώνονται, οι ιδέες μας [και ακόμα και τα συναισθήματα μας] μας υποβάλλονται σε μεγάλο βαθμό από τηλεοπτικά πάνελ και όχι μόνο. Οι κάθε είδους πανελίστες μας κυβερνούν μέσα από την προβαλλόμενη δήθεν ως "φυσική" ηγεσία τους, την ικανότητά τους να μας υπαγορεύουν τις κατάλληλες ιδέες και από τις θέσεις κλειδιά που καταλαμβάνουν στο μιντιακό σύστημα. Μας υποβάλλουν ακόμα και την οργή τους [το συναίσθημα τους] όταν αρχίζουν να φωνάσκουν και να προσβάλλουν ο ένας τον άλλο.

Οποιαδήποτε στάση επιλέξει κάποιος να πάρει απέναντι σ' αυτή την κατάσταση παραμένει γεγονός ότι σε σχεδόν κάθε πράξη της καθημερινής μας ζωής είτε στη σφαίρα της πολιτικής ή των επιχειρήσεων,στην κοινωνική συμπεριφορά μας ή την ηθική σκέψη μας κυριαρχούμαστε και επηρεαζόμαστε από ένα σχετικά μικρό αριθμό ατόμων οι οποίοι προσπαθούν να κυριαρχήσουν τις νοητικές διεργασίες και τα κοινωνικά πρότυπα της μάζας, να ελέγξουν την κοινή γνώμη και να δεσμεύσουν και να καθοδηγήσουν τον κόσμο εκεί που θέλουν οργανωμένα και συστηματικά.

Καθώς δε ο πολιτισμός μας έχει γίνει απείρως πιο περίπλοκος έχουν εκτοξευθεί τα τεχνικά μέσα που έχουν επινοηθεί και αναπτυχθεί και οι συναφείς στρατηγικές βάση των οποίων μπορεί να χειραγωγηθεί η κοινή γνώμη. Τηλεοπτικά πάνελ, facebook και twitter, παραδοσιακές εφημερίδες και περιοδικά, διαφημίσεις και "επιστημονικές" μελέτες κάθε είδους και "δια πάσα νόσο", "δημοσκοπήσεις" και "έγκυρα" παραπολιτικά σχόλια, όλα τα ανωτέρω στρατεύονται και χρησιμοποιούνται αφειδώς με αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε πόσο ευρείες έχουν γίνει οι δυνατότητες χειραγώγησης της κοινής γνώμης και σε τι βάθος πλέον κινούνται.

Οι δυνατότητες χειραγώγησης της κοινής γνώμης [και άρα του εκλογικού σώματος] διευκολύνονται εξαιρετικά και από τα πολλά και ποικίλα χάσματα που υπάρχουν στην κοινωνία μας [και τα οποία με διάφορες στρατηγικές μπορούν να καλλιεργηθούν και να γίνουν ακόμη περισσότερα].

Τέτοια χάσματα μπορεί να είναι κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, φυλετικά, θρησκευτικά ή ηθικά με εκατοντάδες υποδιαιρέσεις του καθενός και όλα μπορούν να τεθούν στην υπηρεσία χειραγώγησης της κοινής γνώμης, αναδεικνυόμενα καταλλήλως για να την αποπροσανατολίσουν, φοβίσουν ή αποδιοργανώσουν, αποσυσπείρωσουν από ένα πόλο, ένα σημείο αναφοράς και επανασυσπειρώσουν σε ένα άλλο σημείο, σχεδόν κατά παραγγελία.

Κάποτε οι αρχές της αστικής δημοκρατίας επέβαλλαν την καθολική παιδεία-μόρφωση για όλους. Η υπόθεση ήταν ότι από τη στιγμή που ο κοινός μέσος άνθρωπος θα μπορούσε ο ίδιος να διαβάσει και να γράψει θα μπορούσε να έχει και ένα κατάλληλο μυαλό για να αποφανθεί για τα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, φυλετικά, θρησκευτικά ή ηθικά θέματα που τον αφορούν. Πλην όμως αυτή η προσδοκία δεν εκπληρώθηκε, η πρόσβαση στην καθολική παιδεία ακυρώθηκε από διαφημιστικά σλόγκαν, editorials, δημοσιευμένες "επιστημονικές" μελέτες, τις κοινοτοπίες των εφημερίδων ταμπλόιντ, τις ιστορικές απλοποιήσεις, τις "αντικειμενικές" δημοσκοπήσεις και από την δημιουργία ενός μηχανισμού [facebook και twitter] με τον οποίο οι ιδέες διαδίδονται αστραπιαία σε μεγάλη κλίμακα ώστε τα άτομα να ξεμάθουν αυτά τα οποία γνωρίζουν και να μάθουν κάτι άλλο στη θέση τους.

Αυτή η προπαγάνδα δε θέλει να δει ή και να συζητήσει ο μέσος Έλληνας σήμερα τι τον συμφέρει, [πχ ευρώ ή εθνικό νόμισμα;]. Κάθε φορά θα εκτρέπει δε τη συζήτηση οργανωμένα άλλοτε στο ποιος φταίει, άλλοτε ποιος είχε δίκιο, άλλοτε στο τι ήθελε ο λαός [σε μια απομονωμένη φωτογραφική στιγμή της κοινής γνώμης που βολεύει] κοκ.

Ένα ωστόσο παραμένει, πέραν πάσης αμφιβολίας, ο μέσος Έλληνας [και η περιουσία του] τα επόμενα χρόνια θα εξοντωθεί, θα καταβάλλει δεκάδες δις ευρώ σε φόρους. Η εξοντωτικά υπερβολική φορολόγηση εμφανίζεται δε να είναι ο όρος για την συνέχιση των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων στην χώρα [που υποτίθεται ότι μελλοντικά θα φέρουν την ανάπτυξη της]. Μήπως ο μέσος Έλληνας έφθασε η στιγμή να συζητήσει αποκλειστικά τί τον συμφέρει; και εάν όταν εισήλθε στην Ευρωπαική Ένωση το έκανε για να έχει μισθούς Γερμανίας ή μισθούς Βουλγαρίας; Και τί επιτέλους πρακτικά σημαίνει για τον μέσο Έλληνα η πολυδιαφημιζόμενη ευρωπαϊκή πορεία της χώρας; Πρακτικά έτσι; όχι θεωρητικά και υποθετικά, αλλά στην πράξη.

Δημήτρης Πειρούνης, Δικηγόρος
Πτυχιούχος Νομικής Αθηνών, Πτυχιούχος Τμήματος Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, Πτυχιούχος Μεταπτυχιακού Τίτλου "Ευρωπαϊκές και Διεθνείς Σπουδές" του Καποστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Κοινοποιήστε

http://argolika.gr/