Εις μνήμην Γεωργίου Παυλίδη

• 
• 

Λεπτομέρειες

 

Δημοσιεύτηκε στις 04 Ιουνίου 2015http://argolika.gr/

από τον Δημήτρη Πειρούνη

Ο Γιώργος Παυλίδης υπήρξε ένας ξεχωριστός σχεδόν παιδικός φίλος για μένα. Έξυπνο παιδί, τίμιο, καθόλου της εκμετάλλευσης, χαμογελαστό, εργατικός και δοτικός, τυχερός γιατί έκανε καλή παρέα, άτυχος με τα προβλήματά του, αλλά πάνω από όλα άδολος.
Ο Γιώργος δεν ντράπηκε την δουλειά του βενζινάδικου, του σερβιτόρου, του ομαδάρχη κατασκήνωσης, του συνοδού ΑΜΕΑ, του γραμματέα και όποια άλλη δουλειά.

Το 2004-2005 περάσαμε όλες τις ταβέρνες του Άργους παρέα. Ευχαριστηθήκαμε το φαγητό και τα καλαμπούρια και πάντα θα τον θυμάμαι έτσι.

Με τον Γιώργο η παρέα άνοιγε. Η αβίαστη κοινωνικότητα του άλλαζε την προοπτική της. Ο Γιώργος προσκαλούσε στην παρέα νέους χαρακτήρες, ανθρώπους που γνώριζε [και γνώριζε πολλούς]. Τον ταβερνιάρη, το σερβιτόρο, τον μπακαλόγατο, τον ακαμάτη, τον πολιτικάντη πολιτευτή, τον χωριάτη, τη μοιραία, τον τσιγκούνη, τον πυροσβέστη, τον εργάτη, τον δικηγόρο, το γόη, το καμάκι, τον λαϊκατζή, το παιδί ΑΜΕΑ, τον ζητιάνο, τον ψαρά, τον πρωτευουσιάνο, ναι και τον Γερμανό και τον Αμερικανό [από το εστιατόριο που κατά καιρούς δούλευε στο Ξεροπήγαδο], και τον γύφτο και το παιδί του βενζινάδικου.

Σαν σε ταινία τα όρια της παρέας άνοιγαν και περιείχε ταβέρνες, λόγγους και χωριά, τον Κολλιό και τον Αραπάκο, τα Μπακαλαράκια και την Σπηλιά, το Κουτσοπόδι και το Κοφίνι, το Τολό και το Ξεροπήγαδο, την Καραθώνα και το Κυβέρι, τους συλλόγους και τις κατασκηνώσεις και άλλα πολλά.

Άνθρωπος που μπορούσε να κάνει παρέα από το δικηγόρο μέχρι τον ζητιάνο, από τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, μέχρι επιχειρηματίες.
Και όλους αυτούς τους αντιμετώπιζε με χιούμορ, σαν ίσους και με αστείρευτη δοτικότητα. Ναι με δοτικότητα. Με όλους είχε συζητήσει τα προβλήματα τους, ήτοι: τα γκομενικά τους [βλέπε τα ανεκπλήρωτα τους, τις χυλόπιτες τους από τις ωραίες της περιοχής], αλλά και τα οικονομικά τους, τα επαγγελματικά τους και πάει λέγοντας... Πολύς κόσμος είχε ακουμπήσει πάνω του για στήριξη, συνομήλικοι του και απλοί γνωστοί, μετανάστες και απλοί ξένοι, ταλαιπωρημένοι άνθρωποι αλλά και φτιαγμένοι.

Για αυτό και είχε πολλούς φίλους. Αν οι φιλίες μεταφράζονταν σε χρήμα ο Γιώργος θα ήταν από τους πιο πλούσιους ανθρώπους που θα είχα γνωρίσει. Όλοι αναγνώριζαν την ευφυΐα του χιούμορ του, τον αυτοσαρκασμό του, αλλά και την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα να μην παραδέχεται τα προβλήματά του. Είχε μια μεμβράνη ο Γιώργος και δεν άφηνε άλλοι να πλησιάσουν, είχε τον εγωισμό να θέλει να τα λύσει μόνος του τα προβλήματα του, να είναι αυτάρκης. Να μην υιοθετήσει έτοιμες λύσεις που του πρόσφεραν, προτιμούσε να βοηθάει παρά να βοηθιέται. Γιατί ο Γιώργος δεν μετάφερε τα προβλήματά του στην παρέα. Είχε μια αριστοκρατική αξιοπρέπεια.

Γιώργο ήσουν ένας καλός φίλος για όλους μας, ένας εξαιρετικός συνάνθρωπος. Είμαστε τυχεροί που σε γνωρίσαμε. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει. Θα σε θυμόμαστε και θα μας λείψει η παρέα σου.

Φωτογραφία: O Γιώργος Παυλίδης γύρω στο 1997 σε διακοπές στην Ίο