Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Για την υποβάθμιση του μαθήματος των Θρησκευτικών

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015

Γράφει ο Παύλος Γκαμπέσης

Η υποβάθμιση της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών (γιατί περί αυτού πρόκειται) θα αποκόψει ολοκληρωτικά τους μαθητές από το αξιακό σύστημα του χριστιανισμού του οποίου η σπουδαιότητα φαίνεται στο κείμενο που ακολουθεί.

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Ο Χριστιανισμός επηρέασε τα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα του παγκόσμιου πολιτισμού. Με την παγκοσμιότητά του, χωρίς να αρνείται την έννοια της πατρίδας και του έθνους, ξεπέρασε την αντίληψη των κλειστών κοινωνιών της αρχαιότητος.

Εξαίροντας, από τότε που εμφανίστηκε, την πνευματική αξία κάθε ανθρώπινου όντος έναντι του Θεού, προετοίμασε τους συντελεστές που οδήγησαν στην κατάργηση της δουλείας. Αποτελεί από τη φύση του μια αμφισβήτηση – υπονοούμενη ή καταπνιγόμενη – κάθε κοινωνικής τάξεως που με τον ένα η τον άλλο τρόπο δέχεται τον εξευτελισμό του ανθρώπου.

Το ίδιο ισχύει και για τη θέση της γυναίκας: ενώ ο αρχαίος κόσμος έβλεπε τη γυναίκα ως εταίρα η ως μητέρα πολεμιστών, ο Χριστιανισμός ανύψωσε τη θέση της με το μυστήριο του γάμου, όπως και με την αντίληψη της παρθενίας.

Κήρυξε την αξιοπρέπεια των φτωχών, τα καθήκοντα των πλουσίων, τις απαιτήσεις των αρετών της δικαιοσύνης και της ευσπλαχνίας. Κήρυξε την αγάπη και την περίθαλψη των ασθενών, των φυλακισμένων και των εξόριστων.

Στα φιλανθρωπικά έργα πρόσθεσε τα εκπαιδευτικά, τα σχολεία του και τα πανεπιστήμιά του, που, στον Μεσαίωνα, προετοίμασαν τη σύγχρονη ανώτερη παιδεία.

Στο πολιτικό πεδίο, μια από τις προσφορές του ήταν η διάκριση μεταξύ Θεού και Καίσαρος, που άνοιξε τον δρόμο των πολιτικών ελευθεριών. Ακόμη κι αν η ιστορία του Χριστιανισμού συχνά την παρέβλεψε η την αποσιώπησε τραγικά, η διάκριση αυτή, που την αγνοούσαν οι ειδωλολατρικές θρησκείες της αρχαιότητος και ο παραδοσιακός ισλαμισμός, έχει κολοσσιαία σημασία.

Κατά τον ίδιο τρόπο ο Χριστιανισμός επηρέασε το δίκαιο: γι' αυτόν δεν μπορεί το κράτος να είναι μόνη πηγή δικαίου. Ο άγραφος νόμος, που βρίσκεται πάνω από τους νόμους του κράτους και τον οποίο διέκρινε ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, καθορίστηκε ως γραπτός νόμος του λαού του Θεού, που ο Χριστός ήρθε να εφαρμόσει στην απόλυτη τελειότητά του.

Η έκκληση του Χριστού προς μια αληθινή διεθνή νόμιμη τάξη, στηριγμένη στα δικαιώματα των προσώπων και των εθνών, αποκτά νέα έννοια στην εποχή μας, που γνωρίζει τόσο την αλληλεξάρτηση των λαών, όσο και την ατομική απειλή. Το οικουμενικό κίνημα δίνει νέα διάσταση στις χριστιανικές αρετές.

Η γαλλίδα κλασσική φιλόλογος και ελληνίστρια Jacqueline Worms de Romilly στο βιβλίο της με τίτλο «Γιατί η Ελλάδα;» στο οποίο εξαίρει την οικουμενική αξία του ελληνικού πολιτισμού γράφει, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Το άνοιγμα προς τους άλλους, που άρχιζε με την πάλη ενάντια στη βία, ολοκληρώνεται εδώ για να ξεπεράσει ταυτόχρονα και το πλαίσιο της πόλης, ή ακόμη και της Ελλάδας, και την αυστηρότητα των θεμελιακών επιταγών.

Η Ελλάδα εκείνης της εποχής δεν επινόησε κάτι τόσο άμεσο και στοργικό όσο η χριστιανική αγάπη που συμπεριλαμβάνει όλα τα πλάσματα της δημιουργίας στο όνομα του μηνύματος του Χριστού. Αλλά αποβλέποντας στο οικουμενικό κατόρθωσε να βρει στην κοινή ανθρώπινη ιδιότητα την πηγή μιας αδελφικής επικοινωνίας. Έχοντας συνείδηση ότι είναι άνθρωπος, τοποθετείται κανείς πράγματι πλάι στους άλλους ανθρώπους. Και το ίδιο όπως η οικουμενικότητα των ιδεών στον Πλάτωνα γίνεται πόλος έλξης και αντικείμενο χαράς ή επιθυμίας, έτσι και η οικουμενικότητα των ανθρώπινων καταστάσεων, στην οποία παραπέμπει πάντα η ελληνική σκέψη, γίνεται πηγή συμπάθειας και ανοχής για τους άλλους ανθρώπους».http://argolika.gr/

Στο Άργος και το Ναύπλιο συγκεντρώνονται τρόφιμα και είδη προσωπικής υγιεινής για τους πρόσφυγες

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015

Το Αντιφασιστικό - Αντιρατσιστικό Μέτωπο Αργολίδας οργανώνει στο Άργος και το Ναύπλιο Καμπάνια Αλληλεγγύης για την Υποστήριξη των Προσφύγων.

Καλεί τους κατοίκους της Αργολίδας να ανταποκριθούν στην πρωτοβουλία και να συνεισφέρουν όσο μπορούν από το υστέρημα τους, προσφέροντας είδη προσωπικής υγιεινής (σαπούνια, οδοντόκρεμες, παιδικές πάνες κλπ), τρόφιμα μακράς διαρκείας, τρόφιμα άμεσης κατανάλωσης (κονσέρβες, μπισκότα...), φάρμακα, ρούχα και παπούτσια, σακίδια, sleeping bags, σκηνές κλπ.

Η συγκέντρωση των παραπάνω ειδών θα γίνει:

- στο Ναύπλιο, την Πέμπτη 1η Οκτωβρίου, από τις 6.30 μμ έως τις 10 μμ, στην πλατεία Τριών Ναυάρχων (Δημαρχείου)

- Στο Άργος, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, από τις 6 μμ έως τις 9 μμ, στον πεζόδρομο Ελ. Βενιζέλου (στην πίσω πλευρά του «Αψέντι»).

http://argolika.gr/

Συνελήφθη 52χρονος στο Ναύπλιο

Συνελήφθη, χθες (27.9.2015) το απόγευμα, στο Ναύπλιο, από αστυνομικούς του Τμήματος Ασφαλείας Ναυπλίου, ένας 52χρονος ημεδαπός, γιατί κατείχε μικροποσότητα ηρωίνης, η οποία κατασχέθηκε.

Σαν σήμερα το έτος 1990 έφυγε ο Αναπλιώτης ποιητής Νίκος Καρούζος.

Σαν σήμερα το έτος 1990 έφυγε ο Αναπλιώτης ποιητής Νίκος Καρούζος.
Επέλεξα δύο φωτογραφίες του.
Μία γνωστή του, τραβηγμένη στο Παλαμήδι και μία άλλη, άγνωστη εν πολλοίς, πίσω από κάποια κάγκελα, που μάλλον εκφράζει την ζωή και το έργο του

Κώστας Καράπαυλος

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ

Αποτέλεσμα εικόνας για Δικαστών Γεώργιου Τερτσέτη και Αναστάσιου Πολυζωίδη

1834
Αρχίζει στο Ναύπλιο η Δίκη των Δικαστών Γεώργιου Τερτσέτη και Αναστάσιου Πολυζωίδη, που αρνήθηκαν να υπογράψουν την καταδίκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη σε θάνατο. Θα καταδικαστούν σε τετράμηνη φυλάκιση για άρνηση δημόσιας υπηρεσίας.

Τα παιδικά χρόνια του Νίκου Καρούζου στο «Θανάσιμο Ανάπλι»

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015

PREV
1 of 7
NEXT

25 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του Νίκου Καρούζου

Ο Νίκος Καρούζος (1926-28/9/1990) είναι αναμφισβήτητα ο κορυφαίος λογοτέχνης που γέννησε η Αργολίδα, για πολλούς ο μεγαλύτερος νεοέλληνας ποιητής.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι συρραφή αποσπασμάτων τριών συνεντεύξεων που έδωσε ο Καρούζος στον Ανδ. Μπελεζίνη (περιοδ. "Διαβάζω", 1981), τους Θ. Σταθόπουλο και Γ.Ι. Μπαμπασάκη (περιοδ. "Το Δέντρο", 1986) και τον Β. Καββαθά(περιοδ. "Ταχυδρόμος", 1989).

Ο ποιητής μιλά για τα παιδικά του χρόνια στη γενέτειρα και εξηγεί γιατί το Ανάπλι (σύμφωνα με τον τίτλο του ποιήματός του) είναι θανάσιμο...

Επιμέλεια: Γ. Νικολόπουλος

Το σκισμένο μυθιστόρημα

- Στάθηκα σ' έναν απλό στίχο σας: "χρονάκια της αυλής, του μαγκαλιού και της μητέρας". Η νοσταλγία για τα χρόνια αυτά είναι διάχυτη στην ποίησή σας, κι όταν ακόμη δεν δηλώνεται ρητά. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τα παιδικά σας χρόνια στ' Ανάπλι;

«Εγώ πέρασα όμορφα παιδικά χρόνια. Διαβάζοντας. Ο πατέρας μου ήτανε δάσκαλος, καθώς κι ο παππούς μου απ' τη μεριά της μητέρας μου, ιερέας και δάσκαλος (είχε γίνει κι αρχιμανδρίτης, ως χήρος που ήτανε, κατείχε άλλωστε για πολλά χρόνια κι ως τον θάνατο του τη θέση του πρωτοσύγκελου στην επισκοπή).

Αυτοί οι δύο άνθρωποι με μάθαιναν απ' τα τέσσερα κιόλας χρόνια μου γράμματα. Όταν πήγα στα έξι μου χρόνια στο δημοτικό, ήξερα ήδη και τα μαθήματα της τρίτης τάξης. Τέλος πάντων αρκεί, για να μην πολυλογήσουμε, να σημειώσω πως το γυμνάσιο το τέλειωσα με βαθμό δεκαεννέα και κάποια όγδοα (δεν τα θυμάμαι τώρα πόσα...).

Ο παππούς μου είχε μια σχετικά αξιόλογη βιβλιοθήκη με περίπου πεντακόσιους τόμους, κυρίως θεολογική και αρχαίους έλληνες συγγραφείς. Αυτή τη βιβλιοθήκη την είχα διαβάσει ολάκερη περατώνοντας τις γυμνασιακές μου σπουδές. Από τότε που μπήκα στο γυμνάσιο διάβαζα με τη βοήθεια του παππού μου Ιωάννη Χρυσόστομο, Μεγάλο Βασίλειο κι άλλους Πατέρες (τα Άπαντά τους) και επιπλέον Πλάτωνα και Αριστοτέλη περισσότερο απ' τους αρχαίους.

Στην έκτη τάξη στο γυμνάσιο γνώριζα με οικιακά μου διαβάσματα τους πιο πολλούς απ' τους διάλογους του Πλάτωνα και τα σημαντικότερα βιβλία του Αριστοτέλη. Αυτή τη βιβλιοθήκη του παππού μου -παλαιές θαυμάσιες εκδόσεις- την πούλησα στη δεκαετία του 50, όταν πέθανε ο πατέρας μου και βρέθηκα σε μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Ουδέποτε, άλλωστε, ενδιαφέρθηκα να σχηματίσω βιβλιοθήκη. Ξεμάκρυνα όμως.

Εν πάση περιπτώσει, αυτά υπήρξαν τα πρώτα μου διαβάσματα. Λόγου χάρη, τα Ομηρικά Έπη και τους τραγικούς εμελέτησα συνολικά στο πρωτότυπο σαν φοιτητής και "τρόφιμος" της Eθνικής Βιβλιοθήκης, με ένα "τείχος" εμπροστά μου λεξικά, μεροκαματιάρης αναγνώστης θα 'λεγα. Γυρίζω πίσω.

Δεκατεσσάρων ετών, θυμάμαι, είχα αρχίσει να γράφω ένα μυθιστόρημα, που αργότερα το παράτησα, γιατί διαπίστωσα ότι το έγραφα σε δεκαπεντασύλλαβους. Είχα γράψει πάρα πολλές σελίδες και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως δεν ήταν πεζός λόγος. Αν δεν κάνω λάθος πρέπει να ήταν το '40 με '41. Θυμάμαι και τον τίτλο: Η γερμανική σκιά. Τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται ωραίος τίτλος για τότε. Είχε, βέβαια, σχέση με τον πόλεμο και τη γερμανική επίθεση. Θα είχα γράψει πάνω από εκατό σελίδες, με υπόθεση, πλοκή... όταν, όπως σας είπα, κατάλαβα ότι ολόκληρο ήταν μια σειρά δεκαπεντασυλλάβων. Ε, και το 'σκισα!".

- Να πούμε δυο λόγια για τ' Ανάπλι; Το λέτε θανάσιμο, γιατί;

"Γιατί εμείς, οι άνθρωποι της Αντίστασης, πήγαμε Ακροναυπλίες, κινδυνέψαμε να χάσουμε τη ζωή μας. Δεν είναι θανάσιμο; Πολλοί φίλοι και συμμαθητές τουφεκίστηκαν από τους Γερμανούς και τους φασίστες και μετά με την τρομοκρατία της Δεξιάς, που σκότωναν τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, αυτό όλο δεν είναι θανάσιμο Ανάπλι; Τι είναι;

- Έχετε φτάσει ποτέ πολύ κοντά στον θάνατο;
" Ναι, το 1946 ήτανε να με καθαρίσουνε οι «Χίτες», αλλά ευτυχώς την τελευταία στιγμή ένας δεξιός φίλος του πατέρα μου τον ειδοποίησε επειγόντως και έφυγα και έτσι ζω από το '46. Γιατί όπως μου είπαν κατόπιν οι γονείς μου, γύρω στις δώδεκα τη νύχτα της ημέρας εκείνης που ήτανε να με καθαρίσουν, πήγανε στο σπίτι μου, χτύπησαν την πόρτα, με αναζήτησαν, έψαξαν όλο το σπίτι, δεν με βρήκαν και έτσι γλίτωσα. Θα ήμουν σκοτωμένος από το 1946. Δεν είναι θανάσιμο τ' Ανάπλι; Τώρα που το θυμάμαι ξέρετε, ανατριχιάζω. Δηλαδή θα είχα δολοφονηθεί στα είκοσί μου χρόνια.
Ούτε ποίηση ούτε τίποτα (γελάει). Ιούνιος του 1946, ήτανε καλοκαίρι. Ούτε ποίηση ούτε τίποτα.
Είδες, όμως, η μοίρα ήθελε αλλιώς".

Οι περίπατοι στο νεκροταφείο

- Επιστρέφεις συχνά στην παιδική σου ηλικία;

Α, βέβαια... Έχω μεγάλες νοσταλγίες, ιδιαίτερα τη Μεγάλη Εβδομάδα. Γιατί τη Μεγάλη Εβδομάδα τη ζούσα ως μεγάλο μύθο. Κατάγομαι κι από οικογένεια θρησκευτική. Ο παππούς μου ήταν αρχιμανδρίτης στο Ναύπλιο, κι εκεί έχουν τη ρίζα τους και τα θρησκευτικά μου βιώματα, η επαφή μου με τη θρησκεία.

Η Μεγάλη Εβδομάδα ήταν για μένα τεράστια υπόθεση. Ιδιαίτερα από τη Μεγάλη Πέμπτη κι έπειτα ήταν εορταστική η κατάσταση, παρά το γεγονός της τραγωδίας του Ιησού. Είναι, όμως, η παιδική φαντασία που μεγεθύνει αυτές τις καταστάσεις και τις κάνει να λάμπουν. Θυμάμαι ότι πήγαινα χαρούμενος τη Μεγάλη Πέμπτη στην εκκλησία κι όχι λυπημένος. Δηλαδή ήταν μια μεγέθυνση παιδικής ευτυχίας.

Ναι, επιστρέφω συχνά στην παιδική μου ηλικία... Θυμάμαι τώρα ένα γεγονός που ήταν τότε σημαντική εμπειρία για μένα. Με τον παππού μου πηγαίναμε αρκετά συχνά στο νεκροταφείο, στο Ναύπλιο. Ο νεκροθάφτης, η νεκροθάφτισσα και τα παιδιά τους έμεναν μέσα στο νεκροταφείο σε κάποιον οικίσκο. Πηγαίναμε εκεί, λοιπόν, και η γυναίκα του νεκροθάφτη μάς έφτιαχνε καφέ.

Εγώ θα πρέπει να ήμουν τότε το πολύ οχτώ ετών. Καθόμαστε στο πλακόστρωτο της εκκλησίας του νεκροταφείου και πίναμε καφέ ρεμβάζοντας τους τάφους. Βέβαια, εγώ δίπλα στον παππού μου δεν αισθανόμουνα κανένα δέος, γιατί καθώς ήταν και ιερωμένος μού παρείχε μια ασφάλεια σε σχέση με αυτό που έβλεπα.

- Πηγαίνατε στο νεκροταφείο για βόλτα;

"Ναι, έτσι, για περίπατο. Και επειδή ήταν κι έξω από την πόλη το νεκροταφείο, ήταν ένας ευχάριστος περίπατος. Ήταν κι ο παππούς μου μυστήριος άνθρωπος, μονήρης, με μεγάλη μόρφωση και του άρεσε να πηγαίνουμε στο νεκροταφείο για καφέ. Λοιπόν, καθόμαστε εκεί μέχρι που νύχτωνε. Και μετά φεύγαμε. Λέγαμε καληνύχτα και φεύγαμε.

Κι όταν βγαίναμε κρατιόμουνα από το χέρι του παππού μου, γιατί η μάντρα του νεκροταφείου είχε ορθογώνιες τρύπες και μέσα από τις τρύπες έβλεπα τα αναμμένα καντήλια στους τάφους, κι αυτό μου προκαλούσε ένα μεγάλο δέος και κρατούσα τον παππού μου σφιχτά και του έλεγα: "Εμείς όμως ζούμε ακόμα, ε, παππού;". Και τώρα που είπα και για τη μάντρα του νεκροταφείου, θέλω να προσθέσω πως εκεί, όταν επισκέπτομαι καμιά φορά την πατρίδα μου, καταλαβαίνω πως έχω ψηλώσει. Γιατί οι τρύπες μού φαίνονται πολύ χαμηλές. Κι εκεί συνειδητοποιώ ξαφνικά πως έχω ψηλώσει.

«Θανάσιμο Ανάπλι»
Φίλε ρωτώ αν έχεις άλλοτε δει τ' Ανάπλι.
Όλη νύχτα μπορείς ν' ανεβαίνεις
Τις σκάλες των ενετών
Με αναπλιώτισσες απέλπιδες εκεί ψηλά
Στα ζωγραφικά μπαλκόνια των ψαράδων
Να βλέπεις του φεγγαριού
Το μονοπάτι της αγάπης από σμάλτο
Στην ακούσια θάλασσα νυχτερινή.
Αλλά πρέπει να μείνεις εδώ κάτω ξένος
Μακρινός
Ξένος και λέω να δυναμώσεις το ραδιόφωνο που κρατάς
Κι αν όχι
Να φύγουμε
Πάλι στην εμπορική φωταψία των δρόμων.
Υπάρχει κι άλλο φεγγάρι
Μπηγμένο σε μια στέγη και τη λιώνει.
Μείνε ξένος –
Αν πιέσω το κουμπί της μνήμης μου
Ο τρόμος θα με ανατινάξει.
Εδώ είναι η αποθήκη του ξένου στόλου
Οι ενετοί μας κοιτάζουν απ' τον αναπλιώτικο ουρανό
Με θυμούνται φυλακισμένο στην αποθήκη
Σήμερα μουσείο
Τα χρόνια για την ελευθερία πρόχειρη φυλακή
Με θυμούνται.
Άνθος του κινδύνου αριστερά στο στήθος
Κι ο θάνατος
Μοίρα των παλικαριών φίλων μου που χάθηκαν.
Γιάννη Άγγελε Μιχάλη ψηλά πολύ ψηλά...
«Ακούσατε αγαπημένα σας
Τραγούδια» λέει το ραδιόφωνο στο χέρι του ξένου
Και σεις
Γιάννη Άγγελε Μιχάλη τόσο ψηλά πολύ ψηλά.