(Τότε που κορίτσια σε εκδρομή στην πόλη μας μπορούσαν να πιουν αναψυκτικά στο μαγευτικό αναψυκτήριο στο Παλαμήδι)
Αμφιβάλλω ότι θα βρισκόταν έστω και ένας από την τοπική πολιτική ελίτ που κυβερνά σήμερα τον τόπο μας που να γνωρίζει τι σημαίνει η λέξη
"κλεινόν" και ποία η ετυμολογία της.
Είναι όμως βέβαιο ότι εάν ρωτούσαμε έναν δημοτικό σύμβουλο της προηγούμενης δημοτικής θητείας, εξ Ασίνης ορμώμενο, ούτος άριστα θα γνώριζε τη λέξη και θα ηδύνατο να μας κάνει και ανάλυση όλων των παραγώγων του κλέους..
Ήλθε και με πλησίασε σε μία ωραία εκδήλωση στον εκπληκτικό αρχαιολογικό χώρο της Ασίνης.
"Με θυμάσαι;", με ρώτησε.
Είναι αλήθεια ότι το να ενθυμούμαι φάτσες και ονόματα είναι το αδύνατο σημείο μου. Τον γνώριζα μόνον ως εκλεγέντα δημοτικό σύμβουλο. Δεν μου έλεγε κάτι περισσότερο από το παρελθόν.
Και όμως. Ήταν τότε, το θέρος του 76, που έκανα φροντιστήρια στου Μπελεζίνη, για τις εισαγωγικές εξετάσεις του Σεπτεμβρίου, όταν τον είχε το τμήμα των αριστούχων της επαρχίας, ως βασικό φιλόλογο καθηγητή. Ήταν ένας εξαιρετικός δάσκαλος. Αλλά δεν μου είχε μείνει στο νου η όψη του και το όνομά του. Ούτε καν γνώριζα ότι ήταν πατριώτης μας (είμασταν τρεις-τέσσερες στο τμήμα από την Αργολίδα). Αυτός ο άνθρωπος κόσμησε για κάποια χρόνια το δημοτικό μας συμβούλιο. Δεν γνωρίζω, αφού δεν ήμουν τότε δημοτικός σύμβουλος, το κατά πόσον είχε άποψη για όλα ή για αρκετά θέματα, που αφορούσαν τον Δήμο μας. Είναι βέβαιο όμως ότι, ως άτομο λίαν μορφωμένο στις κλασσικές ανθρωπιστικές σπουδές, θα μπορούσε να προσφέρει. Αλλά ανήκε στην αντιπολίτευση. Μάλλον δεν έδωσε γη και ύδωρ στην εξουσία. Και έτσι έμεινε στην αφάνεια. Κάποια στιγμή, νομίζω, παραιτήθηκε. Μάλλον δεν θέλησαν να εκμεταλλευθούν τις γνώσεις του, διότι δεν ήταν δικός τους. Το ίδιο πρέπει να έγινε και με έναν άλλο εξαιρετικό δημοτικό σύμβουλο της ίδιας δημοτικής παράταξης, που τον μαύρισαν κι αυτόν (μαυρισμένος κι εγώ, μαύρος κι αυτός), που δεν του έδωσαν δυνατότητα να προσφέρει, ειδικά σε έναν τομέα, όπως είναι τα προβλήματα, που αφορούν τα ΑΜΕΑ.
Άπαντες δίδουν απλόχερα τα συγχαρητήριά τους στους συντελεστές του έργου της ανάδειξης του αρχαιολογικού χώρου της Ασίνης. Ήταν ένα από τα λίγα έργα στο νομό μας που και εξαιρετικό είναι και τελείωσε μέσα στις προθεσμίες. Δεν ζητάμε παρατάσεις χρόνων αποπεράτωσης για το έργο αυτό και δεν παρακαλούμε από εδώ και εκεί κατουρημένες ποδιές μπας και το ολοκληρώσουμε εντάσσοντάς το ως έργο γέφυρα στο νέο Κοινοτικό πλαίσιο, όπως πράττουμε για τόσα άλλα ανολοκλήρωτα έργα. Πρέπει να είσαι πάρα πολύ μικρός ως δημοτικός άρχων, για να μην επιδιώκεις να εκμεταλλευθείς τις γνώσεις και την όρεξη για δουλειά ενός δημοτικού συμβούλου, που έχει αποδείξει ότι μπορεί να βοηθήσει για το καλό της πόλης. Ναι, θα σου κάνει και αντιπολίτευση, αλλά και αυτή χρήσιμη και είναι και συστατικό στοιχείο της τοπικής δημοκρατίας.
Βγήκε ο αντιδήμαρχος, εκ του τέως Δήμου Ασίνης ορμώμενος, και έδωσε όλα τα μπράβο (και μπράβο του που έδωσε τα μπράβο) για το έργο στον αρχαιολογικό χώρος της Ασίνης. Δεν σκέφτηκε όμως ότι το έργο αυτό αφορούσε μόνον το αρχαιολογικό κομμάτι και όχι το έργο της διαμόρφωσης του περιβάλλοντα χώρου, διότι η δημοτική αρχή δεν κατάφερε να εντάξει το έργο αυτό στα Κοινοτικά προγράμματα και να το εκτελέσει. Οι μελέτες ήσαν έτοιμες. Τα χρήματα εκεί και μας περίμεναν να υποβληθεί ο φάκελος. Και όμως δεν τα κατάφεραν παρά την πίεση που τους ασκήθηκε και από κατοίκους και φορείς του Τολού, αλλά και από τον τότε άλλον εξαίρετο τέως δημοτικό σύμβουλο, εκ Τολού τούτου ορμωμένου.
Κλεινόν άστυ.
Εκ τους κλέους η λέξη. Μια ένδοξη πόλη. Και για να χαρακτηριστεί ένδοξη μια πόλη, αναγκαία προς τούτο προϋπόθεση και συνθήκη είναι, όχι το να κερδίζει μάχες και πολέμους, διότι οι πόλεμοι λησμονούνται, αλλά το να δοθεί η δυνατότητα σε όλους τους πολίτες να βγάλουν τον καλύτερό τους εαυτό, ώστε η πόλη να εκπέμψει πολιτισμό και να προσφέρει στο ευρύτερο περίγυρο, αλλά και πανανθρώπινα. Και προς τούτο, η μεγαλοψυχία της δημοτικής αρχής είναι εκ των ων ουκ άνευ. Και οι πολίτες όλοι που επιθυμούν να προσφέρουν και έχουν τις δυνατότητες προς τούτο πρέπει και ούτοι να είναι ταπεινοί. Ακούω ότι θα διεξαχθεί ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ παλαιμάχων του Ναυπλίου και του Πανιωνίου για φιλανθρωπικό σκοπό και βλέπω ότι οι ντόπιοι εδώ ονόμασαν τους εαυτούς τους "celebrities". Είναι φανερό ότι κάτι δεν πάει καλά στην μικρή μας κοινωνίας. Αλλά ας είναι. Και ας μην τολμά κάποιος να θίξει το τραγελαφικόν.
Εάν ενεργούμε με μίζερο τρόπο, βασιζόμενοι στους δικούς μας και μόνον υπηκόους, για την βολή μας, με το βλέμμα στραμμένο προς τα εσώτερα, αντί να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας βασιζόμενοι σε όλα τα άξια και ικανά τέκνα μας, δεν πρόκειται να γίνουμε στον αιώνα τον άπαντα
κλεινόν άστυ.
Η Αθήνα έχασε τον εμφύλιο μεγάλο πόλεμο και ουσιαστικά καταστράφηκε κατά τους αρχαίους χρόνους. Σε επόμενους αιώνες ήταν ένα μικρό χωριό βοσκών, αγροτών και Αρβανιτών. Σε όλη την Καποδιστριακή εποχή, ποτέ δεν ελευθερώθηκε από τους Οθωμανούς. Ο Καποδίστριας και οι συγγενείς του, που ασκούσαν τότε την εξουσία δεν ενδιαφέρθηκαν ούτε στο ελάχιστο για την Αθήνα και γενικότερα για την αρχαία Ελλάδα. Η σημερινή πρωτεύουσα της χώρας μας ήταν, όσο και αν σας φαίνεται απίστευτο, η τελευταία Ελληνική κωμόπολη που απελευθερώθηκε.
Και παρ΄όλα αυτά η Αθήνα αποτελεί σήμερα χωρίς αμφιβολία το κλεινόν άστυ της χώρας μας. Επειδή οι μεγάλοι Αθηναίοι, κοίταζαν προς την ανθρωπότητα. Και άφησαν το χνάρι τους στον παγκόσμιο πολιτισμό, χάριν και στους σπουδαίους Αλεξανδρινούς που αντέγραψαν και διατήρησαν τα πανανθρώπινα έργα των Αθηναίων.
Αντίθετα εμείς δεν θέλουμε, αρκούμαστε στα λίγα της επαρχίας μας, παρότι......
Παρότι το πάχος της ιστορίας μας είναι τεράστιο.
Ανάπλι πρωτεύουσα μια μεγάλης Οθωμανικής περιοχής.
Νάπολι Ντι Ρομάνια, πρωτεύουσα των βενετικών κτήσεων στην Ανατολή.
Ναύπλιο, πρωτεύουσα του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους.
Ναύπλιο με τους τιτανοτεράστιους κατοίκους του που ζουν σήμερα εδώ ή έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ ή έχουν περάσει κάποια στιγμή από τον τόπο μας και έχουν προσφέρει τα μέγιστα, όχι μόνον στην πόλη μας, αλλά και στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Αφήνουμε τις οικίες Άγγελου Τερζάκη και Νίκου Καρούζου σε ερειπειώδη κατάσταση
Δεν έχουμε τιμήσει την Δεϊλάκη που έσωσε την πόλη μας, παρά τις αντιστάσεις των νεοαναπλιωτών.
Έχουμε ξεχασμένους όλους τους μεγάλου Αναπλιώτες λογοτέχνες και όχι μόνον.
Αγνοούμε όλες τις ιδέες της μεγάλης κυρίας του Ναυπλίου. Επιθυμούσε, με ευκαιρία την επέτειο των 40 ετών του ΠΛΙ να καταστήσει όλο το Ναύπλιο ένα τεράστιο ανοικτό μουσείο, τοποθετώντας ένα-δύο μουσειακά αντικείμενα σε κάθε κατάστημα και επιχείρηση της πόλης και αντί η τοπική εξουσία και η κοινωνία μας να αγκαλιάσει το όμορφο αυτό σχέδιο που θα απογείωνε την πόλη, το πέταξε στον κάδο των απορριμμάτων.
Αδιαφορούμε να αναδείξουμε τους σπουδαίους αρχιτέκτονες που άφησαν το αποτύπωμά τους στην πόλη.
Δεν αποδίδουμε την τιμή που πρέπει στην μεγάλη ζωγράφο του Ναυπλίου Ντάνα Αντωνακάτου. Έχουμε παραπεταμένους και στα αζήτητα όλους τους μικρούς και μεγάλους ζωγράφους που αποθέωσαν την πόλη μας και την περιοχή μας.
Δεν πράττουμε τα δέοντα για να αναδείξουμε το έργο και τις δράσεις ατόμων, φορέων και συλλογικοτήτων που κάνουν σήμερα όμορφες δράσεις.
Ύβρις στο πρόσωπο ενός Αναπλιώτη δωρητή αξιόλογων συλλογών, που είτε έχουν χαθεί είτε επί έτη μουχλιάζουν σε αποθήκες.
Επί δεκαετίες αφήνουμε έρημο το Μπούρτζι και ούτε καν έχουμε σκεφτεί το ποια πρέπει να είναι η χρήση του.
Άδειο και αραχνιασμένο το πρώτο Τελωνείο. Γκρεμίζεται το Βενετικό κτήριο στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου. Φθορές στο Τριανόν. Ντροπή το Ξενία. Άλλο τόσο το κτήριο στην Αρβανιτιά. Μια πόλη παραμελημένη.
Δεν θέλουμε να αναδείξουμε περαιτέρω το Παλαμήδι και τους προμαχώνες του. Επί χρόνια έχουμε κλειστό και αυτό το όμορφο αναψυκτήριο, που τότε έδινε έναν άλλον αέρα στο αγέρωχο κάστρο μας. Λεπτομέρεια θα πείτε αυτό, αλλά η επικέντρωση στις λεπτομέρειες είναι που κάνει μια πόλη σοφιστικέ.
Δεν είμαστε μια πόλη που επιθυμεί να προβάλλει το κλέος που είχε αποκτήσει στο παρελθόν και που εστίες της διατηρούνται και σήμερα σε μικρούς κύκλους ατόμων.
Μαζεύουμε διάφορες προτομές φύρδην μίγδην (λογοτέχνες, ήρωες της επανάστασης, στρατηγούς πεσόντες στο καθήκον) και τις βάζουμε δίπλα-δίπλα σε έναν δρόμο, για ακατανόητο λόγο ή μάλλον από ζήλια στα προεκλογικά σχέδια του Καμπόσου, που κάποτε εμείς οι "κωλοπλένηδες" τα κοροϊδεύαμε.
Όχι. Με καρναβάλια που είναι φτωχοί συγγενείς ανάλογων αποκριάτικων φιεστών άλλων πόλεων και με celebrities,
κλεινόν άστυ δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ονομασθούμε. Μια όμορφη πόλη για βόλτα του Σαββατοκύριακου των κατοίκων του κλεινού άστεος είναι το μέγιστο που μπορούμε να επιτύχουμε όπως πορευόμεθα.
Και είναι πολύ άδικο αυτό.
