Τα παγκάκια τ’ Αναπλιού (Γράφει ο Γιώργος Ρούβαλης)
Aπο
Aναρτήθηκε 3 Σεπτεμβρίου 2016
Γιώργος Ρούβαλης
Ο υποφαινόμενος είναι φανατικός στα παγκάκια. Θεωρεί ότι είναι ένας φθηνός τρόπος ξεκούρασης και θαυμασμού του περιβάλλοντος, ανάλογα με τη θέση τους. Στους δύο μήνες που πέρασε πρόσφατα στο Ναύπλιο, είχε την ευκαιρία να γνωρίσει καλύτερα και να καθίσει σχεδόν σε όλα τα παγκάκια της πόλης. Από Διός άρξασθαι: τα τέσσερα ή πέντε παγκάκια στις Μπανιέρες είναι πολύ λειτουργικά, φτάνουν και περισσεύουν για τις ανάγκες των λουομένων. Μερικά έχουν μαντεμένια μπράτσα και άλλα όχι. Σε ορισμένα λείπει το πρώτο ξύλο, αλλά δεν παύουν να είναι αναπαυτικά. Ορισμένα είναι ξεπλυμένα από ανέμους και αλμύρα, άλλα βαμμένα πράσινα με μεγαλύτερες τάβλες, πιο ευπαρουσίαστες. Εκεί απλώνουν τις πετσέτες και τα ρούχα τους οι κυρίες και οι κύριοι που συχνάζουν, εκεί αλλάζουν ρούχα, εκεί καπνίζουν το τσιγάρο τους, εκεί τέλος θαυμάζουν το απέναντι υπέροχο τοπίο από θάλασσα και αρκαδικά μπλε βουνά.
Ας πάμε τώρα στα παγκάκια της παραλίας, που είναι δύο ειδών: τα πιο ζηλευτά, αυτά που βρίσκονται μπροστά, δίπλα στον περίπατο, με θέα βέβαια το Μπούρτζι και ολόκληρο τον κόλπο κι εκείνα που βρίσκονται πιο πίσω, κολλητά με τον κήπο της πισίνας του Αμφιτρύωνα και ορισμένα κάτω από τη σκιά κάποιων δέντρων. Εκεί, αυτός που σας μιλάει έχει περάσει ώρες και ώρες αντικρίζοντας το υπέροχο τοπίο του κόλπου, κατά προτίμηση όντας στη σκιά. Και άλλοι συμπολίτες τα προτιμούν, αποφεύγοντας έτσι το έξοδο του να καθίσουν στα καφενεία. Υπάρχει κι ένα παγκάκι της παραλίας εκτός συναγωνισμού, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη γωνία του Πι, απ’ όπου αναχωρούν οι βάρκες για το Μπούρτζι. Αυτό, εκτός από την ίδια τη θέα, είναι και σημείο παρατήρησης για το πλήθος που περιδιαβαίνει, κυρίως τα Σαββατοκύριακα. Υπάρχουν και ένα-δυο άλλα, όχι αρκετά, στην πλατεία Φιλελλήνων, όπου μαζεύονται συνήθως μικρά παιδιά να παίξουν με τα αυτοκινητάκια που υπάρχουν εκεί ή μεγαλύτερα να φλερτάρουν καθισμένα στα κάγκελα του μνημείου. Στην πλατεία Συντάγματος υπάρχει μόνο ένα στη γωνία του κήπου της Εθνικής Τράπεζας. Όλο τον άλλο χώρο τον έχουν καταλάβει τα τραπεζοκαθίσματα από τις καφετέριες και το εστιατόριο Ελλάς.
Κάνα-δυο υπάρχουν και στην πλατεία Τριών Ναυάρχων, μπροστά στο Δημαρχείο, ένα τους μάλιστα καλυπτόμενο από τη σκιά μιας μουριάς. Το ίδιο και στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, όπου μπορεί κανείς να ρεμβάσει με την ησυχία του, γιατί είναι μια πλατεία όχι πολυσύχναστη, ή ακόμα και να ακούσει υπέροχη μουσική κατά τη διάρκεια του μουσικού Φεστιβάλ Ναυπλίου τον Ιούνιο. Άλλα παγκάκια υπάρχουν στην πλατεία Καποδίστρια, όπου μαζεύονται συνήθως συνταξιούχοι, στρατιωτικοί, χωροφύλακες και «οτετζήδες» για να κριτικάρουν εκ του ασφαλούς, καλυπτόμενοι δηλαδή από τη σκιά των δέντρων, την κυβέρνηση, την οικονομία ή τους γείτονές τους. Στην πλατεία Νικηταρά, μπροστά στα Δικαστήρια, υπάρχουν δυο-τρία παγκάκια πρώτης τάξεως, όπου συνήθως κάθονται οι ταξιτζήδες ή οι τουρίστες χωρίς να ξεχνάμε και τους τσιγγάνους που τριγυρίζουν εκεί. Ένα-δυο απ’ αυτά έχουν την πυκνή σκιά του γωνιακού μεγάλου δέντρου, που νομίζω ότι είναι κέδρος. Παραδόξως σε ολόκληρο το πάρκο του Κολοκοτρώνη δεν υπάρχει ούτε μισό παγκάκι. Να είναι σκόπιμο για να επιτραπεί στα τριγύρω καφενεία να καταλάβουν μέρος του πάρκου με τις καρέκλες τους; Υπάρχουν πάντως κάνα-δυο στον πεζόδρομο συνέχεια της Βασιλέως Κωνσταντίνου κατά μήκος του σταθμού κι ακόμα ορισμένα στην 25ης Μαρτίου, μπροστά στην εκκλησία του Άι-Γιάννη και στην Πυροσβεστική. Επίσης παραδόξως νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένα στην Πρόνοια, αλλά η εν λόγω μεγάλη της λεωφόρος βρίθει από καφενεία.
Στα παγκάκια αυτά μπορεί κανείς να ξεκουραστεί, να πιάσει κουβέντα με το γείτονά του, να παρατηρήσει την κίνηση και τους ανθρώπους. Είναι ένας τρόπος –φθηνός, επαναλαμβάνω– κοινωνικοποίησης. Είναι το αποκούμπι του φτωχού, του συνταξιούχου, του απόκληρου. Σε ένα απ’ αυτά, κοντά στο πάρκο, άκουσα μια συγκλονιστική διήγηση ενός παλιού Αναπλιώτη για τα νιάτα του τη δεκαετία του ’30, νιάτα φτώχειας και πείνας, ναι, πείνας… Μου χρησίμευσαν λοιπόν κι εμένα, που έχω πάντα τεντωμένο αυτί, ως πηγή έμπνευσης για τις ιστορίες που γράφω. Άλλο ένα πλεονέκτημα από τα παγκάκια, αγαπημένους σταθμούς ξεκούρασης για εμάς τους ηλικιωμένους, αλλά και στοχασμού, κουτσομπολιού ή κοινωνικής κριτικής.
Γι’ αυτούς τους λόγους επαινούμε το Δήμο, που έχει σκορπίσει παγκάκια σε όλη την πόλη και θέλουμε να τον παραινέσουμε να επισκευάζει συχνότερα τα σπασμένα ή φθαρμένα, γιατί για μας όλους, μας είναι απαραίτητα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου