Ναύπλιο στον καιρό του πολέμου.
Ναύπλιο στον καιρό του πολέμου.
Από το ημερολόγιο της θείας μου, Λουΐζας Διαμαντή, κόρης του Κωνσταντίνου Διαμαντή αρχιμουσικού, αξιωματικού της Μεραρχίας με έδρα τότε το Ναύπλιο.
Το απόσπασμα αυτό έφτασε στα χέρια μου μέσω της εξαδέλφης μου Λίτσας Κουλούκη-Ελματζόγλου.
Είχε γραφτεί την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1941 προς 1942.
Επιτρέψτε μου να σας το μεταφέρω όπως το έγραψε. Ήταν τότε 18 ετών.
Από το ημερολόγιο της θείας μου, Λουΐζας Διαμαντή, κόρης του Κωνσταντίνου Διαμαντή αρχιμουσικού, αξιωματικού της Μεραρχίας με έδρα τότε το Ναύπλιο.
Το απόσπασμα αυτό έφτασε στα χέρια μου μέσω της εξαδέλφης μου Λίτσας Κουλούκη-Ελματζόγλου.
Είχε γραφτεί την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1941 προς 1942.
Επιτρέψτε μου να σας το μεταφέρω όπως το έγραψε. Ήταν τότε 18 ετών.
«Η ζωή περνά
Απόψε φεύγει πλέον ο χρόνος ο παλιός και έρχεται ο καινούργιος. Το 1941 κατακουρασμένο και βασανισμένο από τα δεινά του πολέμου φεύγει και έρχεται το 1942. Όλοι κοιμούνται. Ίσως κανείς με ρωτήσει, Πρωτοχρονιά και κοιμούνται; Ναι κοιμούνται! Έτσι το θέλει ο πόλεμος. Απόψε ο κάθε άνθρωπος πέφτει και κοιμάται μ΄ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη. Αλήθεια τι δυστυχισμένο έτος το 1941! Παντού βασιλεύει η φτώχεια και η ανυπαρξία. Γράφοντας τις λίγες αυτές γραμμές στο μικρό αυτό « καρνέ» σκέπτομαι τι είναι η ζωή και πως περνά. Σκεπτομένη αυτά τελειώνω με αυτές τις λέξεις. Η ζωή περνά, τα χρόνια κυλούν και η νεότης θάβεται.
Σιγά-σιγά η ώρα περνά και ο χρόνος κυλά ξένοιαστος κι ευτυχισμένος και αφήνει όπισθέν του τους μάρτυρες της ζωής.
Ο πόλεμος πόσες ψυχές έκανε δυστυχισμένες !!»
Ναύπλιο, 31/12/1941 Λουΐζα.
Απόψε φεύγει πλέον ο χρόνος ο παλιός και έρχεται ο καινούργιος. Το 1941 κατακουρασμένο και βασανισμένο από τα δεινά του πολέμου φεύγει και έρχεται το 1942. Όλοι κοιμούνται. Ίσως κανείς με ρωτήσει, Πρωτοχρονιά και κοιμούνται; Ναι κοιμούνται! Έτσι το θέλει ο πόλεμος. Απόψε ο κάθε άνθρωπος πέφτει και κοιμάται μ΄ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη. Αλήθεια τι δυστυχισμένο έτος το 1941! Παντού βασιλεύει η φτώχεια και η ανυπαρξία. Γράφοντας τις λίγες αυτές γραμμές στο μικρό αυτό « καρνέ» σκέπτομαι τι είναι η ζωή και πως περνά. Σκεπτομένη αυτά τελειώνω με αυτές τις λέξεις. Η ζωή περνά, τα χρόνια κυλούν και η νεότης θάβεται.
Σιγά-σιγά η ώρα περνά και ο χρόνος κυλά ξένοιαστος κι ευτυχισμένος και αφήνει όπισθέν του τους μάρτυρες της ζωής.
Ο πόλεμος πόσες ψυχές έκανε δυστυχισμένες !!»
Ναύπλιο, 31/12/1941 Λουΐζα.
Η Λουΐζα είναι η νεαρή κοπέλα στην πρώτη σειρά κάτω, από αριστερά προς τα δεξιά η τρίτη.
1939-40, 1ο Γυμνάσιο Ναυπλίου. Η τάξη της μαθήτριας Λουΐζας Διαμαντή.
Η θεία Λουΐζα δεν βρίσκεται πια στη ζωή.
Η θεία Λουΐζα δεν βρίσκεται πια στη ζωή.
