Μία ομάδα για την υγεία από το ΚΕΨΥΑΡ (φωτογραφίες)

Μία ομάδα για την υγεία από το ΚΕΨΥΑΡ (φωτογραφίες)

Μιά πολύ επιτυχημένη και ενδιαφέρουσα εκδήλωση διοργάνωσε το κέντρο ψυχοσωματικής υγείας Αργολίδας ΚΕΨΥΑΡ στο ασφυκτικά γεμάτο Μπουσουλοπούλειο θέατρο την Κυριακή στις 6μμ.Το θέμα ήταν  ''μία ομάδα για την υγεία '' και  το ανέπτυξαν,η καθηγήτρια φυσικής αγωγής Αναστασία Γκαλέτση, η ψυχολόγος Εμανουέλλα Κούρου και ο διαιτολόγος Γιάννης Ηλίας.

Συγχρόνως στην εκδήλωση  τιμήθηκαν ο δήμαρχος Άργους-Μυκηνών Δημήτρης Καμπόσος για την προσφορά του στο κέντρο ,ο προπονητής Δημήτρης Δημητρούλιας και η ομάδα χαντ-μπολ του Διομήδη για την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού κυπέλλου.Παρόντες στην εκδήλωση ο αντιπεριφερειάρχης Τάσος Χειβιδόπουλος ,οι περιφερειακοί σύμβουλοι Φάνης Στεφανόπουλος και Βασίλης Σιδέρης,οι δημοτικοί σύμβουλοι Θεόδωρος Βασιλόπουλος (που εκπροσώπησε το δήμαρχο) και Κώστας Γκαρκάσουλας.

(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ EUROKINISSI-ΒΑΣΙΛΗΣ  ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ)
 

• http://www.argolidaportal.gr/news/3605/mia-omada-gia-tin-ygeia-apo-kepsyar-fotografies

Καίτη Μπελίντα (Αικατερίνη Πολιτοπούλου) - Η super star του ΄70 από το Άργος

Καίτη Μπελίντα (Αικατερίνη Πολιτοπούλου) - Η super star του ΄70 από το Άργος

Το 1962 πήρε το Α΄ βραβείο του 1ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

με το τραγούδι «Αλυσίδες» του Κ. Γιαννίδη.

 Φέτος συμπληρώνονται 33 χρόνια από τη μέρα που πέθανε ένα μεγάλο αστέρι του ελαφρού τραγουδιού, η Καίτη Μπελίντα ή απλώς Μπελίντα. Ήταν πολύ δημοφιλής στα χρόνια του ’60 και του ’70 και συνεργάστηκε πολύ και με τη Ρένα Βλαχοπούλου, τόσο στο θέατρο όσο και σε νυχτερινά κέντρα.

Η Μπελίντα γεννήθηκε την 1^η Μαρτίου του 1923 στο Άργος (και, όπως γράφει η Σπεράντζα Βρανά, ίσως ήταν η μόνη της γενιάς της που έλεγε με ειλικρίνεια την αληθινή της ηλικία...). Το πραγματικό της όνομα ήταν Καίτη Πολιτοπούλου. Στον κόσμο του τραγουδιού βρέθηκε όταν παντρεύτηκε τον σπουδαίο συνθέτη Γιάννη Βέλλα. Δεν ήταν πρόθεση του συζύγου της να τη... βγάλει στο τραγούδι, ωστόσο η νεαρή Καίτη μάθαινε τραγούδι όταν έρχονταν στο σπίτι της γνωστοί τραγουδιστές για να κάνουν πρόβα με τον άντρα της. Σε μια τέτοια πρόβα, ο αξέχαστος Τώνης Μαρούδας την άκουσε να σιγοτραγουδά από την κουζίνα και έπεισε τον Βέλλα να αφήσει τη γυναίκα του να τραγουδήσει στη δισκογραφία. Έτσι, στον πρώτο της δίσκο, στο τραγούδι «Ήταν όνειρο η αγάπη μας» συνοδεύει ως δεύτερη φωνή τον Μαρούδα, ενώ στην ετικέτα διαβάζουμε το όνομα «Καίτη Βέλλα». Αργότερα, έγινε «Καίτη Βελλίντα» ενώ, μετά τον χωρισμό της με τον συνθέτη, έγινε Καίτη Μπελίντα και πολύ σύντομα απλά Μπελίντα. Η πρώτη αθηναϊκή της εμφάνιση με αυτό το όνομα έγινε το καλοκαίρι του 1951 στις επιθεωρήσεις του θεάτρου «Ακροπόλ» Γαλανός ουρανός και Σκάνδαλα γυναικών. Στον θίασο την είχε φέρει ο Κώστας Μανιατάκης, δημοφιλής τραγουδιστής του ελαφρού τραγουδιού, με τον οποίο εκείνο τον καιρό ήταν ζευγάρι στη ζωή, αλλά πολύ σύντομα ξεκίνησε ο δεσμός της με τον θεατρικό επιχειρηματία του «Ακροπόλ», τον Βασίλη Μπουρνέλλη. Ο Μπουρνέλλης θεωρούνταν δικτάτορας στο θέατρό του, αλλά όσο κράτησε ο δεσμός του με την Μπελίντα λέγεται ότι δικτάτορας ήταν εκείνη...

Για τη σχέση αυτή έχουν γραφτεί και, κυρίως, ακουστεί πολλά. Στην ουσία ο Μπουρνέλλης κατάφερε να επιβάλει την Μπελίντα ως πρώτο όνομα στις επιθεωρήσεις που ανέβαζε. Υπάρχουν μαρτυρίες της Σπεράντζας Βρανά αλλά και της Μάγιας Μελάγια και του Γιώργου Μουζάκη, μεταξύ άλλων, που περιγράφουν την Καίτη Μπελίντα ως σκληρή συνεργάτιδα που επιβλήθηκε στο μουσικό θέατρο χάρη στον δεσμό της με τον Μπουρνέλλη αλλά και χάρη στην επιθυμία του Μπουρνέλλη να δείχνει στους συνεργάτες τους ότι αυτός ήταν ο άρχοντας του μουσικού θεάτρου και έκανε ό,τι εκείνος ήθελε... Έτσι, λένε οι μαρτυρίες, οι συγγραφείς, οι συνθέτες και οι σκηνογράφοι ασχολούνταν πρώτα με τα νούμερα και τα τραγούδια της Καίτης Μπελίντα και ύστερα με τον υπόλοιπο θίασο. Έμειναν κλασικές οι μεγαλοπρεπείς εμφανίσεις της σε ανθοστόλιστες κούνιες που κατέβαιναν από την οροφή του «Ακροπόλ» ενώ στις αποθεώσεις των επιθεωρήσεων ακουγόταν από τα μεγάφωνα «κυρίες και κύριοι, ο θίασος του ‘Ακροπόλ’ και η κυρία Μπελίντα...», κι ας ανήκαν στον θίασο μεγάλα ονόματα όπως ο Αυλωνίτης και ο Μακρής. Η Σπεράντζα Βρανά (στο βιβλίο της Τα μπουλούκια, το θέατρο κι εγώ, εκδ. Εξάντας, 1982) τονίζει ότι στην προσωπική της ζωή η Καίτη Μπελίντα ήταν αρνάκι, έκτακτη φίλη. Στα ζητήματα της δουλειάς όμως είχε σιδερένια θέληση και επέβαλλε, με τη βοήθεια του Μπουρνέλλη, τη δική της άποψη. 

 Η Σπεράντζα Βρανά, η Καίτη Μπελίντα και η Χρυσούλα Ζώκα παίζουν χαρτιά στα καμαρίνια του "Ακροπόλ"

Η Μπελίντα είχε τη λεβεντιά, λέει η Βρανά, να αναγνωρίζει τις καλλιτεχνικές της αδυναμίες, αλλά δούλευε πολύ σκληρά και έγινε σύντομα μεγάλο αστέρι. Δεν είχε μεγάλη έκταση φωνής όπως, ας πούμε, η Ρένα Βλαχοπούλου, είχε όμως μεγάλη εκφραστικότητα: ζούσε κυριολεκτικά τα λόγια των τραγουδιών της, μετέδιδε το αίσθημα, την τρυφερότητα, τον πόνο και κατάφερνε να γοητεύει το κοινό της. Ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης γράφει (στο σημείωμά του για τον Γιώργο Μουζάκη, στο βιβλίο που επιμελήθηκε ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης για τις εκδόσεις Άγκυρα) ότι η Μπελίντα μετέβαλε το «τραγουδίστρια» σε «ερμηνεύτρια» και το «ερμηνεύτρια» σε «τραγουδίστρια» και, όσο κι αν αυτή η άποψη αδικεί άλλες σημαντικότατες τραγουδίστριες που προηγήθηκαν ή συνυπήρξαν με την Μπελίντα (από τη Βέμπο και τη Δανάη μέχρι τη Βλαχοπούλου και τη Μελάγια), είναι ενδεικτική της απήχησης που είχε η Μπελίντα στο μεγάλο κοινό. Ενέπνευσε επίσης και νεότερες τραγουδίστριες. Η Μαρινέλλα, για παράδειγμα, έχει επανειλημμένα αναφέρει πόσο επηρεάστηκε από τον τρόπο ερμηνείας της Μπελίντα (γλωσσική σημείωση: στα χρόνια εκείνα η... επικρατούσα γενική ήταν «της Μπελίντας» αφού για τον πολύ κόσμο αυτό ήταν πια το όνομα της τραγουδίστριας. Ωστόσο, εγώ επέλεξα να το χρησιμοποιώ ως... επώνυμο και για αυτόν τον λόγο προτιμώ τη γενική «της Μπελίντα»...)

Αμέτρητες επιτυχίες

 

Έτσι, η Μπελίντα ταυτίστηκε με μια σειρά από ανεπανάληπτες επιτυχίες πολλών συνθετών του ελαφρού τραγουδιού. Οι περισσότερες από αυτές ήταν του Γιώργου Μουζάκη. «Το μονοπάτι», το υπέροχο αυτό αρχοντορεμπέτικο με στίχους των Αλέκου Σακελλάριου και Γιώργου Γιαννακόπουλου, που η Μπελίντα πρωτοτραγούδησε σε ένα νούμερο της επιθεώρησης Βρε Μανώλη Τραμπαρίφα και το «Μαρία» που ο συνθέτης έγραψε για τη μητέρα του είναι ίσως οι πιο χαρακτηριστικές. Άλλα σουξέ τους ήταν τα «Για σένα χτυπά μια καρδιά» (στίχοι της «Τριάδας» Γιώργος Ασημακόπουλος-Βασίλης Σπυρόπουλος-Πάνος Παπαδούκας), «Γλυκιά Μαντόνα» (ντουέτο με τον Νάσο Πατέτσο, στίχοι Ναπολέοντα Ελευθερίου-Κώστα Νικολαΐδη), «Με σένα αρχίζει η ζωή» (στίχοι επίσης της «Τριάδας»). Τραγούδησε επίσης με επιτυχία Μιχάλη Σουγιούλ («Απονιά θα πει γυναίκα», σε στίχους και πάλι της «Τριάδας»), Ζακ Ιακωβίδη-Γιάννη Βέλλα («Σου έχω τόση αδυναμία» σε στίχους της «Τριάδας», «Αχ Αθήνα μου» σε στίχους Αλ. Σακελλάριου-Χρ. Γιαννακόπουλου), Μενέλαο Θεοφανίδη («Κόσμος πάει κι έρχεται» σε στίχους Κώστα Πρετεντέρη-Γιώργου Θίσβιου-Ασημάκη Γιαλαμά). Τραγούδησε επίσης σε δεύτερη εκτέλεση το αρχοντορεμπέτικο σουξέ των Μενέλαου Θεοφανίδη-Γιώργου Γιαννακόπουλου-Μίμη Τραϊφόρου «Κάνε μου τέτοια» («Άλα πασά μου»), το τραγούδι που καθιέρωσε τη Ρένα Βλαχοπούλου ως κωμική ηθοποιό...

Βλαχοπούλου-Μπελίντα: μια πολυετής συνεργασία

Η πρώτη συνάντηση της Καίτης Μπελίντα με τη Ρένα Βλαχοπούλου είχε γίνει δυο χρόνια νωρίτερα, το καλοκαίρι του 1952, στην επιθεώρηση του θεάτρου «Ακροπόλ» Η βασίλισσα της νύχτας. Είναι η εποχή που έχει αρχίσει η παντοδυναμία της Καίτης Μπελίντα στις επιχειρήσεις του Μπουρνέλλη, και παρόλο που η Βλαχοπούλου προηγείται ως όνομα στο πρόγραμμα από την Μπελίντα (και την ακολουθεί η Μάγια Μελάγια), φαίνεται ότι στην παράσταση προβάλλεται περισσότερο η Μπελίντα. Ίσως να έφταιγε και το γεγονός ότι η Ρένα έχει επιστρέψει πρόσφατα από τη μεγάλη της περιοδεία στο εξωτερικό (1946-51) και, όπως γράφει η Βρανά, έχει κάπως «ψιλοξεχαστεί», ωστόσο, στους θεατρικούς κύκλους κάνει αίσθηση το γεγονός ότι «κοτζάμ Βλαχοπούλου» κάνει σεγόντο στην Μπελίντα! Πάντως εκείνο το καλοκαίρι φαίνεται πως οι τρεις τραγουδίστριες του «Ακροπόλ» γνωρίζουν ιδιαίτερη επιτυχία. Βλαχοπούλου και Μπελίντα σμίγουν με τη Σπεράντζα Βρανά για μια εντυπωσιακή τριφωνία: στο πρώτο μέρος της παριστάνουν τρεις συντηρητικές κυρίες, σεμνά ντυμένες, με γυαλιά που δεν τις πλησιάζουν οι άντρες...

...ενώ στο δεύτερο μέρος πετούν τα γυαλιά και με ένα τρικ τα σεμνά τους φορέματα μετατρέπονται σε προκλητικά και οι τρεις γυναίκες είναι πλέον μοντέρνες κυρίες της εποχής που σνομπάρουν τους άντρες που τις πολιορκούν...

Εκτός από την τριφωνία, η Βλαχοπούλου και η Μπελίντα, ντυμένες σαν... σιορ Διονύσιος με φράκο και Αντζουλίνα αντίστοιχα τραγουδούν ντουέτο (μάλλον το «Αυτός ο έρωτας» του Γιώργου Μουζάκη) και στη συνέχεια εμφανίζεται και η Μάγια Μελάγια με το αρχοντορεμπέτικο «Της γυναίκας η καρδιά» (που σε δίσκους τραγούδησε εκτός από τη Μελάγια και η Μπελίντα) και οι τρεις τραγουδίστριες κλείνουν μαζί (στην πάρασταση αυτή η Ρένα Βλαχοπούλου τραγουδούσε επίσης το υπέροχο «Σ’ αγαπώ τόσο πολύ» του Μουζάκη και της «Τριάδας» που σε δίσκους τραγουδήθηκε υπέροχα από τη Μάγια Μελάγια—αλλά δυστυχώς όχι και από τη Ρένα).

 Βλαχοπούλου-Μπελίντα-Μελάγια τραγουδούν Μουζάκη στο "Ακροπόλ" το καλοκαίρι του '52

Στα χρόνια του ’50 η Ρένα Βλαχοπούλου και η Καίτη Μπελίντα συναντήθηκαν άλλη μια φορά στο θέατρο «Ακροπόλ», τη σεζόν 1956-57, στις επιθεωρήσεις Σιγά και με το μαλακό και Αλήθειες και ψευτιές. Πλέον είναι και οι δυο πρωταγωνίστριες, έχει η καθεμιά τα δικά της τραγούδια αλλά και τα δικά της νούμερα: κωμικά νούμερα η Ρένα Βλαχοπούλου και δραματικά νούμερα η Καίτη Μπελίντα. Ωστόσο, οι δυο καλλιτέχνιδες θα δεθούν περισσότερο καλλιτεχνικά στα χρόνια του ’60, με τις κοινές τους εμφανίσεις σε θέατρα και κέντρα. Μετά από τη σύντομη συνεργασία τους το 1961-62 στον «Θίασο Γυναικών» που συγκροτούν οι αδελφές Καλουτά για να παρουσιάσουν στο θέατρό τους την πρωτότυπη παράσταση Της φυλακής τα σίδερα των Γιώργου Γιαννακόπουλου-Γιώργου Κατσαρού που δυστυχώς ατύχησε στα ταμεία και κατέβηκε άδοξα, Βλαχοπούλου και Μπελίντα θα βρεθούν στο τέλος του ’62 στην «Παλιά Αθήνα»

Διαφήμιση από τη "Νεράιδα", το κέντρο που ανήκε στην τραγουδίστρια Λένα Παμέλα, στενή φίλη της Καίτης Μπελίντα...

Η Μπελίντα είχε ήδη αρχίσει τις εμφανίσεις της στο γνωστό κέντρο της Πλάκας από τον Οκτώβριο, με τον Γιάννη Βογιατζή και τον Γιώργο Μουζάκη. Ο Γιάννης Βογιατζής θυμάται ότι η Μπελίντα τον έπεισε να αλλάξει ρόλο και από τραγουδιστής ορχήστρας να γίνει τραγουδιστής πίστας, ένα είδος που ανέδειξε τις ικανότητές του στο σόου... Στο σχήμα της «Παλιάς Αθήνας» ανήκαν ακόμα η Άντζελα Ζήλεια το χορευτικό ζευγάρι Γιάννη Φλερύ-Λίντα Άλμα και ο σπουδαίος Βάσος Σεϊτανίδης, σύζυγος της Σμάρως Στεφανίδου. Εκείνο τον καιρό η Ρένα Βλαχοπούλου είχε υποβληθεί σε εγχείρηση για ένα πρόβλημα που αντιμετώπιζε στις φωνητικές της χορδές (που έγινε και η αιτία να διακοπεί για έναν περίπου μήνα το γύρισμα του πρώτου μιούζικαλ του ΔαλιανίδηΜερικοί το προτιμούν κρύο—αν προσέξει κανείς τη φωνή της Ρένας σε κάποιες σκηνές της ταινίας, αντιλαμβάνεται ότι είναι λίγο βραχνή...). Όταν όμως ανέρρωσε, η Μπελίντα την κάλεσε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα της «Παλιάς Αθήνας» και έτσι από την 1^η Δεκεμβρίου διαβάζουμε στις διαφημίσεις: «Σε λίγες μέρες η μόνη που λείπει τους εκλεκτούς του Αθηναϊκού κοινού, Ρένα Βλαχοπούλου». Έτσι, από τις 22 Δεκεμβρίου και ως το τέλος της σεζόν, το κοινό απολαμβάνει τη «σύμπραξη Ρένας Βλαχοπούλου» στο πλακιώτικο κέντρο.

Μπελίντα-Βλαχοπούλου-Σειληνός στα χρόνια του '60

Η επιτυχία που γνωρίζουν οι δυο κυρίες είναι τεράστια και αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους ξανά, το καλοκαίρι του 1963. Αυτή τη φορά συμπράττουν στη «Σπηλιά του Παρασκευά» με τον μεγάλο τροβαδούρο Τώνη Μαρούδα. Το σχήμα «Μαρούδας-Βλαχοπούλου-Μπελίντα» ενισχυμένο από το χορευτικό ζευγάρι Σειληνός-Προκοπίου και την ορχήστρα του Γιώργου Κατσαρού (με τον οποίο η Μπελίντα ήταν ζευγάρι και στη ζωή εκείνη την περίοδο) είναι ίσως ένα από τα τελευταία επιτυχημένα καθαρόαιμα προγράμματα ελαφρού τραγουδιού που παρουσιάζονται στη νυχτερινή Αθήνα καθώς δύει το ελαφρό τραγούδι. Στα επόμενα χρόνια οι ρεβύ πίστας δίνουν όλο και περισσότερη σημασία στο show, καθώς οι εκπρόσωποι του ελαφρού τραγουδιού στέκονται κάπως αμήχανοι μπροστά στην έλλειψη ρεπερτορίου και στην εμφάνιση νέων ειδών, συνθετών και φωνών στο ελληνικό τραγούδι. Βλαχοπούλου-Μπελίντα-Κατσαρός-Σεϊτανίδης συνεργάζονται εκ νέου στην «Παλιά Αθήνα» τη σεζόν 1963-64 και παρουσιάζουν τις ρεβί πίσταςΚομπολόι ηθοποιών (όπου η Βλαχοπούλου υποδύεται την «Κάρμεν» και η Μπελίντα την «Εύθυμη χήρα»), Οδός Νοσταλγίας και Κεφιού γωνία και Κρουαζιέρα στα νησιά μας (όπου η Βλαχοπούλου είναι η «Κερκυραία καπετάνισσα» και η Μπελίντα βρίσκεται «στο τιμόνι του καραβιού»). Παράλληλα με την «Παλιά Αθήνα» οι δυο πρωταγωνίστριες συναντιούνται και στη σκηνή του «Ακροπόλ» όπου παρουσιάζουν μαζί με τον Γιώργο Οικονομίδη, τον Θανάση Βέγγο και τον Γιώργο Δάνη τις επιθεωρήσεις Αρχοντορεμπέτισσα και Κύπρος γιοκ.

Ακροπόλ, 1959: διακρίνονται από αριστερά Τζένη Τσακίρη, Βασίλης Αυλωνίτης, Καίτη Μπελίντα, Ρένα Ντορ, Γιώργος Γαβριηλίδης

Παρόλο που και οι δυο τους δηλώνουν ότι δεν θα συνεχίσουν τη συνεργασία τους με τον Μπουρνέλλη για να ξεκουραστούν, ο δαιμόνιος επιχειρηματίας τις πείθει να εμφανιστούν το καλοκαίρι του 1964 στο θέατρο Εθνικού Κήπου. Ο θίασος «Χρήστου Ευθυμίου-Ρένας Βλαχοπούλου-Καίτης Μπελίντας-Γιάννη Γκιωνάκη και η Σπεράντζα Βρανά» γνωρίζει μεγάλη επιτυχία με την επιθέωρηση Γυναίκες και λουλούδια (και το παραμυθόδραμα Η ηλιογέννητη και ο βασιλιάς στο οποίο πρωταγωνιστεί η Ντόρα Γιαννακοπούλου) και θα συνεχίσει με μικρές αλλαγές στη σύνθεσή του να παρουσιάζει επιθεωρήσεις μέχρι και την άνοιξη του ’66, στο «Ακροπόλ», ξανά στον Κήπο και ξανά στο «Ακροπόλ». Ταυτόχρονα, τη σεζόν 1965-66 Βλαχοπούλου και Μπελίντα συνεργάζονται για τελευταία φορά και σε νυχτερινό κέντρο, στις ρεβί πίστας που παρουσιάζουν στου «Μοστρού» και πάλι με την ορχήστρα του Γιώργου Κατσαρού.

Το ελαφρό τραγούδι, όπως είπαμε, είναι στη δύση του, αλλά η Μπελίντα συνεχίζει να δισκογραφεί στις 45 στροφές, δίχως βέβαια να γνωρίζει την επιτυχία που είχαν οι δίσκοι της στα χρόνια του ‘50. Η Μπελίντα είναι, ωστόσο, ένα από τα λίγα «τυχερά» ονόματα του ελαφρού τραγουδιού που δισκογραφούν τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι (συγκεκριμένα τα τραγούδια «Ο ταχυδρόμος πέθανε» και «Το μαντολίνο»). Αξίζει ακόνα να αναφέρουμε ότι η Μπελίντα κερδίζει το 1962 το πρώτο βραβείο στο Α΄ Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης με τις «Αλυσίδες» του Κώστα Γιαννίδη. Θα ακολουθήσει μια ακόμα συμμετοχή στο Φεστιβάλ το 1966, ενώ στα τελευταία χρόνια του ’60 θα συνεχίσει τις εμφανίσεις της σε κοσμικά κέντρα και σε θεατρικές παραστάσεις (επιθεωρήσεις και μουσικές κωμωδίες). Το 1970 αποφασίζει να αποσυρθεί από το τραγούδι. Το λαϊκό τραγούδι έχει πλέον επικρατήσει και η ίδια θεωρεί ότι δεν έχει θέση μέσα στην καινούρια ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί. Ωστόσο, μετά την επιτυχία που γνωρίζει το «ρετρό» του θέατρου «Μινώα» το 1976, και την επιστροφή στη μόδα όλων των εκπροσώπων του ελαφρού τραγουδιού, ο Γιώργος Λαζαρίδης την πείθει να εμφανιστεί στο «Δελφινάριο» το καλοκαίρι του 1977.

Η Μπελίντα τραγουδά το "Μονοπάτι" στη σκηνή του θεάτρου "Παπαϊωάννου". Μαζί της η Νάντα Τζάκα.

Το τέλος

Το 1978 όμως η Μπελίντα αρρωσταίνει από καρκίνο. Η εξέλιξη της ασθένειας είναι άσχημη και τον Σεπτέμβριο βρίσκεται κατάκοιτη σε νοσοκομείο. Μια εβδομάδα ακριβώς πριν πεθάνει, δημοσιεύεται στα Νέα η τελευταία της συνέντευξη. Εκεί δηλώνει ότι θέλει να τελειώσει τον δίσκο που ετοίμαζε πριν αρρωστήσει, έναν δίσκο με μουσική του Δώρου Γεωργιάδη και στίχους της Σώτιας Τσώτου. Στις δύσκολες στιγμές της δηλώνει: «Ήταν πολλοί αυτοί που μου παραστάθηκαν. Η Ρένα Βλαχοπούλου πρώτη. Κι ύστερα νέα παιδιά, του λαϊκού τραγουδιού. Ο Διονυσίου, ο Πουλόπουλος, ο Μενιδιάτης κι άλλοι πολλοί. Ας με συγχωρήσουν που τους ξεχνάω. Έλειψε όμως ένας Μαρούδας, ένας Παναγόπουλος...». Κοντά της σε όλη αυτή τη δοκιμασία η ηθοποιός Πόπη Κόντου, πιστή της φίλη για περισσότερα από 20 χρόνια, από την εποχή των επιθεωρήσεων του «Ακροπόλ», όπου η Κόντου, ως κομμέρ με φράκο, παρουσίαζε την Μπελίντα στις μεγαλοπρεπείς της εμφανίσεις.

Η Πόπη Κόντου θυμόταν με συγκίνηση, κάποια χρόνια αργότερα στην τηλεοπτική εκπομπή του Αρτέμη Μάτσα Τα φώτα της ράμπας δεν σβήνουν ποτέ, τις τελευταίες στιγμές της Καίτης Μπελίντα. Το βράδυ της 21^ης Σεπτεμβρίου 1978 διεξαγόταν το 17^ο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης που σκέφτηκε να τιμήσει τη δημοφιλή ερμηνεύτρια, την πρώτη νικήτρια του θεσμού αυτού. Η Μπελίντα συγκινημένη για αυτή την τιμή περίμενε με μια, παράξενη για την κατάστασή της, δύναμη να ακούσει τη βράβευσή της από ένα ραδιόφωνο στο δωμάτιο του νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν. Μόλις αναγγέλθηκε το βραβείο, θυμάται η Πόπη Κόντου, η Μπελίντα ψέλλισε «ευχαριστώ» και... έφυγε. Την επόμενη μέρα, στην κηδεία της, την αποχαιρέτησαν η Ρένα Βλαχοπούλου, η Άννα Καλουτά, η Μαρινέλλα, η Τζένη Βάνου, ο Γιώργος Κατσαρός και πλήθος θαυμαστών και θαυμαστριών της που την ώρα της ταφής τραγουδούσαν συγκινημένοι/ες την παλιά της επιτυχία: «Κόσμος πάει κι έρχεται...»

Ντοκουμέντα

Η Μπελίντα, εκτός από τις πολλές ηχογραφήσεις της σε δίσκους, άφησε πίσω της κάποιες ηχογραφήσεις από τα στούντιο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας αλλά και κάποιες κινηματογραφικές εμφανίσεις. Μπορεί να είναι «δεύτερες ταινίες» (Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας, Η φτώχεια θέλει καλοπέραση, Το κορίτσι της γειτονιάς), είναι ωστόσο χρήσιμες μαρτυρίες της εικόνας μιας δημοφιλέστατης τραγουδίστριας του ελαφρού τραγουδιού. Υπάρχει ακόμα ένα πολύτιμο ντοκουμέντο, ένα απόσπασμα από τηλεοπτική εκπομπή, νομίζω του Γιώργου Παπαστεφάνου, στην οποία η Μπελίντα, λίγο καιρό πριν πεθάνει, τραγουδάει μαζί με τον Γιάννη Πάριο, πρώτο όνομα τότε του τραγουδιού, την παλιά της επιτυχία, «Το μονοπάτι».

 Δείτε το "Μονοπάτι" με την Μπελίντα και τον Γιάννη Πάριο εδώ (στο 1:47):

ΠΗΓΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ

Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν την ανάρτηση προέρχονται από τα βιβλία Τολμώ και Τα μπουλούκια, το θέατρο κι εγώ της Σπεράντζας Βρανά (εκδ. Εξάντας), Βίβα Ρένα (εκδ. Άγκυρα),Γιώργος Μουζάκης του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη (εκδ. Άγκυρα) και Βασικά θεατής (εκδ. Topos).

http://argolikeseidiseis.blogspot.gr

ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: «ΑΛΛΙΜΟΝΟ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΧΝΟΥΝ, ΑΛΛΙΜΟΝΟ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΡΓΟΥΝ»

Κυριακή, 04 Νοέμβριος 2012 13:04 Desk Agioritikovima

Aκολουθεί ανοικτή απάντηση του Μητροπολιτή Σισανίου και Σιατίστης στην ιστοσελίδα HELLAS-ORTHODOXY...
«Διάβασα την ανοικτή προς εμέ επιστολή σας και σας απαντώ επίσης ανοικτά.

1. Λυπάμαι που ξεκινήσατε την επιστολή σας με ένα ψέμα. Την ταύτιση του «πιστού χριστιανού» μόνο με σας. Έχω σωρεία μηνυμάτων, γραμμάτων από απλούς ακόμη ανθρώπους και ανθρώπων που μου τηλεφωνούν για να μου εκφράσουν τη χαρά και την εκτίμηση τους από κάθε γωνιά της γης... (και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολικό) που εκφράζουν τη χαρά και τον ενθουσιασμό τους για την οριοθέτηση της Ορθοδόξου πίστεως μας με γενική συνισταμένη, «επί τέλους κάποιος μίλησε...» Άρα λοιπόν ψεύδεσθε όταν ταυτίζετε τον «κάθε πιστό» με την άποψη σας. Θα συμφωνούσα ότι κάποιοι ενοχλήθηκαν, αλλά όχι «κάθε πιστός χριστιανός»

2. Με ερωτάτε: «Μήπως γίνατε εκπρόσωπος κόμματος και δεν το γνωρίζουμε;» Σας ερωτώ λοιπόν και εγώ με την σειρά μου κ. Δημήτριε Σωτηρόπουλε. Αυτό καταλάβατε από τα κείμενα μου; Η νοημοσύνη σας λοιπόν σε ποιό πολιτικό κόμμα με κατατάσσει ως εκπρόσωπο του; Και βέβαια το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, περιμένω την σαφή απάντηση σας. Τα επιχειρήματα με τα οποία έκρινα την «Χρυσή Αυγή» μπορείτε να μου πείτε από την φαρέτρα ποίου πολιτικοί κόμματος εξέρχονται; Γιατί τότε μόνο θα είχε θέση το βαρύγδουπο ερώτημά σας. Αλήθεια σας ενοχλεί τόσο πολύ ότι χρησιμοποιώ χωρία της Αγίας Γραφής για να θεμελιώσω την τοποθέτηση μου. Με εκπλήσσετε ειλικρινά.

3.Πάλιν χρησιμοποιείτε ψευδή επιχειρήματα. Η θέση μου για το όντως βλάσφημο έργο δεν βολεύει κανένα και η τοποθέτηση μου ότι τέχνη και χυδαιότητα δεν έχουν καμμία σχέση υπήρξε κατηγορηματική όπως και η αναφορά στην ποιότητα των συντελεστών της ταινίας. Διεφώνησα με συμπεριφορές που διαφήμισαν την χυδαιότητα. Τις αναφορές σε εκπροσώπους άλλων πολιτικών χώρων δεν τις προσέξατε η δεν υπηρετούν τις σκοπιμότητές σας. Σας πληροφορώ ότι δεν πήγα σε καμμία απολύτως τηλεοπτική εκπομπή. Δύο μόνο από τα κρατικά κανάλια ήλθαν σε μένα και ξέρετε πολύ καλά ότι δεν ήλθαν για το βλάσφημο έργο, αλλά για την Χ.Α. Μήπως έχετε πάρει ειδικότητα στη στρέβλωση της αληθείας;

4. Αμφιβάλετε λοιπόν ότι όποιος δεν έχει αγάπη δεν μπορεί να λέγεται χριστιανός; Τα παράπονα σας στον Άγιο Ευαγγελιστή Ιωάννη. Αναφέρεσθε σε ιστορικά περιστατικά για να δικαιολογήσετε την ακύρωση του Ευαγγελίου!; Λησμονήσατε όμως μερικές βασικές λεπτομέρειες που συνιστούν την διαφορετικότητα. Όταν ο παπα-Βλαχάβας σκότωσε τον πρώτο Τούρκο, δεν ξανάβαλε πετραχήλι, όπως και πολλοί άλλοι τότε ιερωμένοι. Ένοιωσε ότι παρόλο που πολεμούσε για την πίστη και την πατρίδα η ιερατική του συνείδηση ΔΕΝ του επέτρεπε να ξαναλειτουργήσει. Και πιο πρόσφατα στον πόλεμο του  40 όταν οι πατέρες μας έπιαναν αιχμαλώτους δεν έπαιρναν τις αλυσίδες για να τους ανοίξουν τα κεφάλια, αλλά τους έδιναν και φαγητό, γιατί ακόμη και τότε οι πατέρες μας δεν έχασαν τον πολιτισμό τους.

5. Λίγο ακόμη και θα πείτε ότι ο Χριστός παραπλάνησε, δίχασε και μπέρδεψε τους αποστόλους Του, όταν αρνήθηκε την υπεράσπιση και το μαχαίρι του Πέτρου. Εγώ προτιμώ να είναι με το Χριστό και όχι με τον Πέτρο. Το όνομα του Θεού βλασφημείται εν τοις έθνεσι μέσα από τις δικές μας κυρίως συμπεριφορές και όχι από τους άθεους. Από την στρέβλωση της Εκκλησίας σε ιδεολογία. Αν οι εθνικοί ολετήρες βρίσκουν το δρόμο ανοικτό είναι γιατί τους τον άνοιξε η δική μας αμαρτωλότητα, των χριστιανών. Στην προσπάθεια σας να φανείτε ψηλοί ζηλέψατε του κισσού το πλάνο το ψήλωμα.

6. Μιλήσατε για ομολογία. Ακριβώς λοιπόν πιστεύω ότι το κείμενο μου συνιστά και ομολογία και οριοθέτηση της Ορθοδόξου πίστεως απέναντι στο συνοθύλευμα και το μπέρδεμα της «χρυσαυγίτικης ορθοδοξίας» περί της οποίας από την πλευρά σας ουδείς λόγος. Η Εκκλησία του Χριστού δεν φοβάται ούτε τους άθεους, ούτε τους βλάσφημους και δεν κινδυνεύει από αυτούς γιατί ελπίζει επί Θεόν ζώντα.Κινδυνεύουν όμως πιστοί από το να θεωρήσουν ως ορθόδοξη μια αντιχριστιανική πίστη και διδαχή. Μια εθνική Εκκλησία είναι η «Εκκλησία των Σκοπίων», αλλά αυτή δεν είναι ορθόδοξη.

Δεν μπορεί να υπερασπίζονται τον Χριστό, απύλωτα στόματα με μια απίστευτη χυδαιολογία σαν αυτή που ακούσαμε από τηλεοράσεως και με μια απίστευτη υποτίμηση του ανθρώπινου προσώπου.

7. Δεν ζήτησα από κανένα να με ακολουθήσει γιατί δεν ψάχνω για οπαδούς. Δεν ανήκω σε κανένα στρατόπεδο αλλά στην Εκκλησία του Χριστού. Χωρίς να το καταλάβετε οι λέξεις πρόδωσαν την ταυτότητα σας. Είσθε ελεύθεροι να πάτε όπου και με όποιους θέλετε.

Με τη χάρη του Θεού απέκτησα την ελευθερία μου και δεν την πουλάω σε κανένα. Μπορώ να σας αγαπώ και όταν δεν με αγαπάτε. Μπορώ να σας σέβομαι και όταν δεν με σέβεσθε. Και μην ξεχνάτε ότι η λέξη «μπλοκ» έχει και την έννοια της φατρίας.

Είναι ακόμη εντυπωσιακότερο το τέλος σας. Το μεταφέρω αυτούσιο: "κι’άν έλθουν οι χρυσαυγίτες μαζί μας; Υπομονή! (εκείνοι βέβαια λένε ότι τους καλέσατε και δεν το διαψεύσατε). Θα τους δεχθούμε, γιατί όταν καίγεται το σπιτικό σου δεν κοιτάς τι πιστεύει αυτός που σου φέρνει νερό, αλλά να σβήσετε μαζί τη φωτιά…!» Πιο αποκαλυπτικό τέλος δεν ξέρω αν θα μπορούσε να υπάρξει. Κι’άν τελικά αυτοί αντί για νερό ρίχνουν βενζίνη η φωτιά θα γίνει μεγαλύτερη. Κι’άν στο σπίτι που έσβησε η φωτιά μπουν μέσα και το καταλάβουν και διώξουν εσάς; Αν είχατε προσέξει στα σχόλια των υπερασπιστών της Χ.Α θα είχατε διαπιστώσει ότι η πλευρά των περισσοτέρων από αυτούς απέρριπτε τις θέσεις μου από την σκοπιά των νεοειδωλολατρών και των δωδεκαθεϊστών. Αυτοί που τους καλέσατε να σβήσετε τη φωτιά στα σχόλια τους μιλούν για τον χριστιανισμό που κατέστρεψε την Ελλάδα. Να τους χαίρεστε λοιπόν!

Όσο για μένα ανάμεσα σε δύο βαρβάρους δεν θα διάλεγα κανέναν. Να θυμάσθε όμως και κάτι άλλο, όχι και τόσο ασήμαντο. Ο Χίτλερ δια της δημοκρατίας κατήργησε την δημοκρατία και έφερε το φασισμό και το ναζισμό με τις εκατόμβες των θυμάτων, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και τόσα άλλα των οποίων προσφάτως εμνήσθημεν κατά την εθνική μας επέτειο. Και αλλοίμονο σε εκείνους που ξεχνούν, αλλοίμονο σε εκείνους που συνεργούν.

Με εκτίμηση στο ανθρώπινο πρόσωπο σας
Ο Σισανίου και Σιατίστης ΠΑΥΛΟΣ»

Πιασανε 16χρονο στο Ναυπλιο, για… τσιγαριλικι

WRITTEN BY PARATIRITIS-NEWS ON 3 NOVEMBER, 2012 - 12:30 PM - NO COMMENT YET

Συνελήφθη σήμερα, Σάββατο 03-11-2012 τις πρωινές ώρες, στο Ναύπλιο, από αστυνομικούς του Τμήματος Ασφαλείας Ναυπλίου, ένας 16χρονος, γιατί κατείχε ποσότητα κάνναβης για… τσιγαριλίκι, βάρους 5,5 γραμμαρίων, η οποία κατασχέθηκε.

Μετά από αυτή την τεράστια επιτυχία των διωκτικών αρχών του νομού το κύκλωμα εμπορίας και διάθεσης ναρκωτικών στην Αργολίδα αντιμετωπίζει το φάσμα της… πλήρους εξάρθρωσης!

Γ.Ν.Μ.

Ιναχος - Αναπάντεχο φαράγγι

Ιναχος - Αναπάντεχο φαράγγι

 Γενάρχης του Άργους, περίφημος και λατρεμένος ποταμός της αρχαιότητας, βασιλιάς προϊστορικού κατακλυσμού και πελασγός αυτόχθων, ο ένδοξος του παρελθόντος Ίναχος βρέθηκε στην εποχή μας στριμωγμένος στο περιθώριο της μνήμης. Πριν από ένα χρόνο, βάλθηκε να αποκαταστήσει τη φήμη του και να μας ξαφνιάσει με το απρόσιτο, άγνωστο και άπειρης ομορφιάς φαράγγι του…

Τον Αύγουστο του 2011 ο Γιάννης Φαρσαράκης, μέλος του Ορειβατικού Συλλόγου Λουτρακίου και του ΕΟΣ Κορίνθου, διαβασμένος και βάσιμα υποψιασμένος, ερευνούσε την περιοχή του Αρτεμισίου μεταξύ Νεοχωρίου, Καρυάς, Νεστάνης αναζητώντας τα σημάδια της γης που θα έκαναν την υποψία του βεβαιότητα. Δεν άργησε να δικαιωθεί και να εντοπίσει τις προσβάσεις που θα τον οδηγούσαν λίγο αργότερα με την ομάδα του στο παραδεισένιο φαράγγι του Ινάχου. Από τον Οκτώβριο ως τον Δεκέμβριο του 2011, με 4 διαδοχικές, ομαδικές αποστολές το φαράγγι εξερευνήθηκε, χαρτογραφήθηκε, αρματώθηκε και παραδόθηκε στην χαρά μυημένων και εκπαιδευόμενων του Canyoning. Η γη της Αργολίδας απέκτησε ένα ακόμα τουριστικό πλεονέκτημα, από εκείνα που ταιριάζουν στην ιδιαίτερη φύση και γεωμορφολογία της χώρας μας.

Ο ενθουσιασμός των πρώτων εξερευνητών εκφράστηκε με την θριαμβική ιαχή «φαραγγάρα» με ποικιλία εναλλαγών, τεχνικών δυσκολιών και απαράμιλλων τοπίων και ένα από τα κορυφαίου ενδιαφέροντος στην Πελοπόννησο. Με συνολικό μήκος 2,5 χιλιόμετρα και υψομετρική διαφορά 400 μ., ξεκινάει από τα περίχωρα Καρυάς και Νεστάνης για να καταλήξει κοντά στο Νεοχώρι. Η είσοδός του βρίσκεται σε πανέμορφο ευρύ και φωτεινό πεδίο στα 1080 μέτρα και προσεγγίζεται με 10λεπτη πεζοπορία από τον σημείο στάθμευσης αυτοκινήτων, το οποίο βρίσκεται σε περίπου ίδια απόσταση τόσο από την Καρυά όσο και τη Νεστάνη.

 Η είσοδος ασφαλίζεται φυσικά από δύο τεράστια πέτρινα βάθρα που λειτουργούν απαγορευτικά για τους μη εκπαιδευμένους. Ακολουθεί τη διαδρομή της φυσικής χαράδρας αυξάνοντας σταδιακά τα τρεχούμενα νερά που οδεύουν στην κοίτη του ποταμού. Σ’ αυτό το άνω τμήμα του φαραγγιού εντυπωσιακό σκηνικό διαμορφώνουν τα ερείπια τουλάχιστον 8 πέτρινων νερόμυλων, τα χαλάσματα παλιάς γέφυρας και ο καρόδρομος που ένωνε το συγκρότημα με το χωριό της Καρυάς.
Με έξοδα του Ορειβατικού Συλλόγου Λουτρακίου και του ΕΟΣ Κορίνθου ασφαλίστηκαν οι 40 περίπου τεχνικές καταβάσεις, οι οποίες ξεκινούν σε υψόμετρο 100 περίπου μέτρα χαμηλότερο από εκείνο της εισόδου. Έχει υπολογιστεί ότι υπό κανονικές συνθήκες μικρή ομάδα αθλητικής κατάβασης χρειάζεται περίπου 6 ώρες για τη διάσχισή του.

Προστατευμένο όλα τα χρόνια από την ανθρώπινη παρουσία το φαράγγι του Ινάχου διατήρησε την άγρια παρθενιά που σπάνια συναντάμε πια στα «πολυπερπατημένα» και βατά φαράγγια. Στο άνω (ασφαλισμένο) και πιο τραχύ τμήμα συναντάμε μια ενδιαφέρουσα χλωρίδα με πολλά είδη φυτών, βατράχια, φίδια, πελώρια καβούρια, λιβελούλες και ένα πλήθος άλλων όντων της φύσης να απολαμβάνουν στο φαράγγι τον αδιατάρακτο βίο ενός οικοσυστήματος που έμεινε απρόσβλητο από τον άνθρωπο. Σταλαγμιτικά μορφώματα ύψους 3-4 μέτρων και σπηλαιώδης σχηματισμοί, αναρριχητικά φυτά που κεντούν με φαντασία τον βραχώδη ιστό και ατμόσφαιρα νεραϊδότοπου με κατοίκους ξωτικά, είναι οι εικόνες και οι εντυπώσεις που αφηγούνται οι πρώτοι τυχεροί και τολμηροί εξερευνητές του. Από την άποψη της άγριας ζωής ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ανεξερεύνητο τμήμα που συνεχίζει από το Νεοχώρι προς το Καπαρέλι. Εκεί η αύξηση των υδάτων πυκνώνει οργιαστικά την βλάστηση και την πανίδα.

 Για τους βιολόγους, βοτανολόγους, σπηλαιολόγους και λοιπούς ειδικούς ανοίγεται στον Ίναχο ένα πεδίο έρευνας πρωτόγνωρο που ίσως μας ξαφνιάσει με τα ευρήματά του. Και όλα συγκλίνουν στην υπολογίσιμη εικασία πως ετούτος ο πανάρχαιος ποταμός-θεός ίσως να έχει κρυμμένες και καλά διαφυλαγμένες στο «μυστικό» φαράγγι του, λατρευτικές αναμνήσεις και απαντήσεις σε ιστορικούς και μυθικούς γρίφους. Δεν αποκλείεται, λοιπόν, η διεξοδική μελέτη του να αποκαλύψει και το μυστηριώδες φυτό «κώνουρα» που σύμφωνα με την παράδοση φύτρωσε στις όχθες του ποταμού όταν ο Ίναχος κυνηγημένος από την Ερινύα Τισιφόνη έπεσε στα νερά του. Από την μέρα εκείνη, δε, το ποτάμι που μέχρι τότε είχε το όνομα Αλιάκμων, πήρε το όνομα του Ινάχου ενώ το φυτό το χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες στην αρχαιότητα για την προσωπική τους υγιεινή και καθαριότητα. Και είναι ακόμα πιθανόν να λυθεί και το αίνιγμα της λίθου του όρκου. Ήτανε, λέει, μία πέτρα που όταν αυτός που την κρατούσε έδινε ψεύτικο όρκο άλλαζε το χρώμα της και γινόταν μαύρη.

Γιος του Ωκεανού και της Τηθύος, ο Ίναχος είναι σύμφωνα με τον Παυσανία η αρχαιότερη μνήμη για την Αργολίδα που τότε είχε το όνομα Ιναχία γη. Η φήμη του ως γενάρχη των Αργείων ήταν τόσο τρανή που για πολλούς αιώνες, όλοι οι μετέπειτα ήρωες ως τον Περσέα και τον Αγαμέμνονα ονομάστηκαν Ιναχίδες. Στον καιρό της βασιλείας του, μετά τον κατακλυσμό, άδειασε τον κάμπο της Αργολίδας από τα λιμνάζοντα ύδατα, χάραξε την κοίτη του ποταμού και συγκέντρωσε τους Αργείους που είχαν καταφύγει στα ψηλά βουνά. Με την Ωκεανίδα σύζυγό του, Μελία, απέκτησε παιδιά που έγιναν διάσημα όπως ο Φορωνέας, ο πρώτος μετά τον Δία θνητός βασιλιάς επί γης, ο Αιγιαλέας, ο Πελασγός και κατά μία εκδοχή ο Άργος, ο Φηγέας και η Μυκήνη. Περιλάλητη θυγατέρα του ήταν και η Ιώ που τα θέλγητρά της ξεμυάλισαν τον Δία. Ο Ίναχος υπήρξε επίσης ένας από τους 3 ποταμούς που δίκασαν την διαμάχη για την κυριότητα της Αργολίδας μεταξύ Ποσειδώνα και Ήρας. Η απόφαση υπέρ της Ήρας εξόργισε τον Ποσειδώνα που τιμώρησε τους 3 δικαστές Κηφισό, Αστερίωνα και Ίναχο να ξεραίνονται το καλοκαίρι και να καταστήσουν το Άργος «πολυδίψιον». Στον μύθο του Ινάχου, έναν από τους αρχαιότερους της μυθολογίας μας, αποκαλύπτεται η κοσμογονία ενός μακρινού παρελθόντος όπου τα υδάτινα και γήινα στοιχεία της φύσης μάχονται για την επικράτηση και τη διαμόρφωση του χώρου. Υπάρχει δε η παράδοση που θέλει τον Ίναχο να βασιλεύει σε όλη την πελασγική επικράτεια ως την χώρα της Ηπείρου, την σειρά του Αίμου και τις γύρω θάλασσες.

Στην ελληνική μυθολογία είναι γνωστοί τρεις μεγάλοι κατακλυσμοί. Του Ωγύγου, του Δευκαλίωνα και του Δαρδάνου που αναφέρονται αντίστοιχα σε τρεις ευρείες γεωγραφικές περιοχές της Αττικο-Βοιωτίας, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Ο κατακλυσμός του Ινάχου στην Αργολίδα ανήκει στις παραλλαγές στενότερου τοπικού χαρακτήρα. Διαφέρει όμως από τις άλλες τοπικές εκδοχές γιατί παρουσιάζει πιο ολοκληρωμένο σχήμα πληροφορίας της τότε κοσμογονίας και μια μαρτυρία που δεν συναντάμε σε κανέναν άλλο αντίστοιχο ελληνικό μύθο. Η μυθολογία της Αργολίδας διεκδικεί, όπως και πολλές άλλες περιοχές, την πρωτιά της παρουσίας του πρώτου ανθρώπου πάνω στη γη. Ο γιος του Ινάχου, Φορωνέας και η σύντροφός του Τελεσιδίκη είναι οι πρώτοι θνητοί μετά τον κατακλυσμό. Το Φορωνικό άστυ είναι η πρώτη επιχείρηση συνοικισμού των ανθρώπων που μέχρι τότε ζούσαν διάσπαρτοι σε σπηλιές και ερημιές, ευτυχισμένοι και αγαπημένοι μεταξύ τους, είχαν κοινή γλώσσα και δεν γνώριζαν πολέμους. Τους απειλούσαν όμως τα θηρία. Έτσι ο Φορωνέας τους ενώνει για λόγους προστασίας με τον συνοικισμό. Πληθαίνουν ωστόσο σε σημείο που δεν χωρούν πλέον και ο Ερμής τους διασκορπίζει σε διάφορες πολιτείες πάνω στη γη και τους δίνει διαφορετικές γλώσσες. Αυτή τη μαρτυρία της «πολυγλωσσίας» τη συναντάμε μόνο στον κύκλο της Αργολίδας, που δικαιολογεί κατά κάποιον τρόπο και την άποψη ότι η προφορική παράδοση του Ινάχου είναι ο αρχαιότερος ελληνικός μύθος. Ταυτόχρονα ο αργολικός μύθος παραδίδει την πληροφορία της κοινής κοιτίδας των ανθρώπων απ’ όπου ορμώμενοι εξαπλώθηκαν πάνω στη γη.

Για τον Φορωνέα και την εποχή του ιστορούσε το έπος «Φορωνίς» το οποίο χάθηκε και στοιχεία του διασώθηκαν από τους λογογράφους του 5ου π.Χ. αιώνα Ακουσίλαο και Ελλάνικο από τους οποίους τα άντλησαν όλοι οι μεταγενέστεροι.

Με το όνομα Ίναχος υπάρχει ποταμός στην Αιτωλοακαρνανία που είναι παραπόταμος του Αχελώου και πήρε το όνομά του όταν εγκαταστάθηκαν οι Αργείοι με τον Αλκμέονα στο Αμφιλοχικό Άργος. Υπάρχει επίσης ο ποταμός Ίναχος της Οίτης που καταλήγει στον Σπερχειό και η αρχαία πόλη Ίναχος της Κρήτης. Έργο με τον τίτλο Ίναχος είχε γράψει ο τραγικός μας ποιητής Σοφοκλής.

Για την γη της Αργολίδας, πάντως, το φαράγγι του Ινάχου θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για μια σύγχρονη αναζωπύρωση της φήμης του, να ανανεώσει το ιστορικό και ερευνητικό ενδιαφέρον με κατεύθυνση τη νέα γενιά, πέρα από τα συνήθη ιστορικά μνημόσυνα. Όπως πολύ ορθά επιμένει να μου θυμίζει ο αγαπημένος φίλος Σώτος Χρυσαφόπουλος, το ελληνικό παρελθόν πρέπει να το μελετάμε με το βλέμμα στραμμένο στο ΜΕΛΛΟΝ.

Το σύγχρονο άθλημα της διάσχισης φαραγγιών μετράει λίγα επίσημα χρόνια στην Ελλάδα, παρά την ιδανική γεωμορφολογία της που την καθιστά παράδεισο για το είδος. Στην «προϊστορία» του αθλήματος ανήκουν οι λίγες βεβαιωμένες διασχίσεις, μεταξύ αυτών της μεγάλης κυρίας των σπηλαίων Άννας Πετροχείλου στο φαράγγι της Γκούρας στην Πάρνηθα. Μαρτυρία υπάρχει για το περίφημο ανά τον κόσμο φαράγγι Χα της Ιεράπετρας που δέχτηκε την παρθενική του εξερεύνηση από ομάδα αναρριχητών και οι οποίοι άφησαν τα σχισμόκαρφα, αδιάψευστα τεκμήρια της κατάβασής τους στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Την σύγχρονη εναρκτήρια, όμως, χρωστάει το Canyoning στον έμπειρο ορειβάτη, αναρριχητή, σπηλαιολόγο Γιώργο Ανδρέου που το 1999, αφού εκπαιδεύτηκε στη Γαλλία, ξεκίνησε παράλληλα τις διασχίσεις και ασφαλίσεις των ελληνικών φαραγγιών και την μετάδοση σε πολλούς νέους της γνώσης και της φλόγας για άθλημα. Αξίζει να σημειωθεί ότι την τελευταία 15ετία ο Γιώργος Ανδρέου έχει εξερευνήσει και αρματώσει περισσότερα από 100 ελληνικά φαράγγια.

Η Σπηλαιολογική Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΣΟΕ) είναι ο επίσημος εκπρόσωπος της διάσχισης και εξερεύνησης φαραγγιών και ιδρύθηκε μόλις το 2001. Δύο χρόνια αργότερα ιδρύθηκε το πρώτο σωματείο (Ε.Σ.Ε.Φ.) με καταστατικό σκοπό αποκλειστικά την εξερεύνηση και ασφάλιση φαραγγιών και τον ίδιο χρόνο ξεκινούν οι πρώτες εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες. Σήμερα υπάρχουν αρκετοί εκπαιδευμένοι πρώτου, δευτέρου και ομοσπονδιακού επιπέδου αθλητές και καταρτισμένοι διασώστες. Το ενδιαφέρον χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει, προσφέροντας όλο και καλύτερες προϋποθέσεις και υποδομές για τουριστική αξιοποίηση. Δημοφιλείς προορισμοί με πολλά και υψηλών απαιτήσεων φαράγγια είναι η Σαμοθράκη, η Κρήτη και το ανά τον κόσμο διάσημο φαράγγι του Γοργοποτάμου. Τα φαράγγια του Ολύμπου και των βουνών της Ηπείρου συγκεντρώνουν επίσης μεγάλο ενδιαφέρον. Όλη η Ελλάδα, βέβαια, κυρίως η μη εξερευνημένη προσφέρει λαμπρό πεδίο για το Canyoning.

Στην Πελοπόννησο τα τελευταία χρόνια διοργανώνεται τον Μάϊο στον Πάρνωνα η Γιορτή των Φαραγγιών που κερδίζει όλο και περισσότερες συμμετοχές.

Μια συναρπαστική, ομαδική εμπειρία στις απόκρημνες και βαθιές ορεινές χαράδρες και φυσικό περιβάλλον μαγευτικό που απαιτεί καλή φυσική κατάσταση, είναι το Canyoning. Η πορεία της κατάβασης είναι μονόδρομος. Συνδυάζει ορειβασία, κολύμπι, αναρρίχηση, σπηλαιολογία, παιχνίδι, αδρεναλίνη και συνήθως απαιτεί πολύωρη διαδρομή. Υπάρχουν όμως και οργανωμένες καταβάσεις για αρχάριους και κάθε ηλικίας αποφασισμένους με μικρότερο βαθμό δυσκολίας. Η κατάβαση, εφόσον ασκείται με έμπειρους οδηγούς και εκπαιδευτές που τηρούν τους κανόνες, προστατεύεται με 3 διαφορετικές ασφαλιστικές δικλείδες σε κάθε κίνηση, καθιστώντας το άθλημα απόλυτα ασφαλές.

Η πρόσβαση στο φαράγγι του Ινάχου είναι εφικτή μόνο με τη συνοδεία έμπειρων οδηγών. Χωρίς οδηγούς και ειδικό εξοπλισμό δεν είναι δυνατή η διάσχισή του. Όσοι, όμως, θέλουν να ζήσουν την εμπειρία, έστω και αν δεν έχουν προηγούμενη, μπορούν να επικοινωνήσουν για πληροφορίες με τον Ορειβατικό Σύλλογο Λουτρακίου στα τηλέφωνα: 6932981010, 69366767986947722887, e-mail:osl@otenet.gr. Μπορούν επίσης να επισκεφτούν το blog του Συλλόγου: http://oreivatikos-loutrakiou.blogspot.gr/.




www.epathlo.gr

http://argolikeseidiseis.blogspot.gr/