ΤΗΜΕΝΙΟ ΑΡΓΟΥΣ
Βάλια Καραμάνου
«Μα καλά εκεί πας για μπάνιο στις λάσπες; Στους γύφτους, με τους γέρους και τις γριές;» είναι μερικές από τις ερωτήσεις που μου κάνουν όταν ακούν οι συντοπίτες μου ότι πηγαίνω πλέον στην παραλία της Ν. Κίου για μπάνιο .
Η αλήθεια είναι πως παλιότερα- στα χρόνια της δήθεν ευμάρειας- οδηγούσα και γω δεκάδες χιλιόμετρα προκειμένου να βρεθώ στα νερά της Κάντιας, του Κονδυλίου ή της Πλάκας (για Καραθώνα ή Αρβανιτιά ούτε λόγος, μια ματιά στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου Ναυπλίου αρκεί να σε πείσει γι’ αυτό). Οι παραλίες υπέροχες, τα νερά βαθιά, όσο για τον κόσμο δεν παρουσίαζε ιδιαίτερες αποκλίσεις. Σαφώς δεν ήταν η γιαγιά ή ο παππούς με το κασκέτο που αφήνει το ποδηλατάκι του στην παραλιακή Ν. Κίου- Μύλων και ρίχνει μια βουτιά (ενίοτε και με τα ρούχα), αλλά κάτι πιο φαντεζί σε παρόμοια όμως βάση. Βασικό μοντέλο η ευτραφής μαμά με το φωσφοριζέ μαγιώ που αναδεικνύει το βαθύ μαύρισμά της κι ένα σωρό κακομαθημένα παιδιά τριγύρω που γονατίζουν το (πανάκριβο) μπιτσόμπαρο με τις φωνές τους, ενώ ο μπαμπάς ρουφάει ένα φρέντο κρυφοκοιτάζοντας κανένα νεανικό κορμί τριγύρω.
Όταν λοιπόν η οικονομική κρίση με οδήγησε στην πιο κοντινή παραλία της Ν. Κίου, μου πήρε αρχικά ένα διάστημα για να συνηθίσω τα κορναρίσματα των τύπων με τ’ αγροτικά που διασχίζουν τον παραλιακό δρόμο με λαϊκά άσματα στο τέρμα, τους άλλους που παρκάρουν το αμάξι τους κάτω από την ομπρέλα ώστε ν’ αποφύγουν να κάνουν δυο βήματα στην παραλία και κυρίως το γεγονός πως- ακόμα κι αν πιάσεις μια ομπρέλα πρώτος- όταν θα βγουν τα παιδάκια των απέναντι σπιτιών με τους παππούδες τους για μπάνιο (συνήθως παραθερίζουν εκεί, ενώ οι γονείς εργάζονται στο Άργος) θα έρθουν να κατασκηνώσουν δίπλα σου. Αρχικά μια δυο φορές είχα τσακωθεί για το θέμα αυτό,τώρα πια έμαθα ν’ απολαμβάνω την παρέα τους.
Θα έλεγα πως τα τελευταία δύο χρόνια με έκαναν να δω με άλλο μάτι το Τημένιο Άργους και γενικά τη Ν. Κίο: Καταρχάς είναι ένας τόπος ανοιχτός με απεριόριστη θέα προς τον κόλπο του Ναυπλίου, με μια μεγάλη ήρεμη προκυμαία που κατά το σούρουπο γεμίζει χρώματα καθώς απλώνεται ανάμεσα στις βάρκες και ως εκ τούτου είναι ιδανικός τόπος για περπάτημα. Όσο για τη θάλασσα, ναι είναι ρηχή γεμάτη φύκια, αλλά αυτή ακριβώς είναι η χάρη της. Έμαθα και γω να εντοπίζω σημεία από όπου μπορείς να βγάζεις αυτή τη μαύρη ιαματική πίσσα με την οποία πασαλείβονται οι λουόμενοι. Μπορεί να μην αλείφομαι με αυτήν, αλλά η εξόρυξή της παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όσο για τα φύκια και τις πέτρες (τα φύκια είναι υγεία έτσι;) οι γέροι θαμώνες έχουν χαρτογραφήσει τη θάλασσα με παλούκια ώστε να βρίσκεις μονοπάτια με άμμο και μέρη για κολύμπι.
Το πιο ενδιαφέρον όμως κομμάτι της Ν. Κίου είναι οι θαμώνες του. Κάθε χρόνο οι ίδιοι αιωνόβιοι/ αθλητικοί γέροι αρχίζουν τα μπάνια τους την άνοιξη και τα τελειώνουν τον Οκτώβρη. Το καλοκαίρι δε που αρχίζω εγώ τα δικά μου, εκείνοι είναι ήδη κατάμαυροι σε αντίθεση με το δικό μου άσπρο δέρμα. Φορούν τα καπελάκια τους και μέσα στο καταμεσήμερο ανταμώνουν στο καθημερινό ραντεβού τους. Οι στιχομυθίες τους μοναδικές:
- Τάκη! Πιάσε τη γυναίκα σου, θα πέσει ντε!! φωνάζει ένας λουόμενος σ΄ ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που βουλιάζει στο βούρκο μέχρι να βγει στ’ ανοιχτά.
- Εδώ δεν την πιάνω άλλες ώρες, τώρα θα την πιάσω; απαντά γελώντας ο Τάκης.
Βέβαια, κάθε χρόνο οι θαμώνες λιγοστεύουν λόγω γεραμάτων, ασθενειών κλπ. Ωστόσο, πολλούς από αυτούς τους καταπίνει το Τημένιο και τους ξερνά στην παραλία. Τι φταίει άραγε γι΄ αυτό; Η ζέστη; (πολλοί από αυτούς ξεμυτίζουν στον ήλιο κατά τις 12μμ σαν τα φίδια) Η απώλεια ισορροπίας; (υπάρχουν μεγάλα τμήματα βούρκου στον πάτο της θάλασσας με ιαματική λάσπη) Ή απλά το φυσικό τέλος της ανθρώπινης λειτουργίας μέσα στην υγρή αγκαλιά και όχι σε κάποιο κρεβάτι νοσοκομείου;
αγνοούσαν.Για μένα υπάρχει αναμφίβολα ομορφιά στη θάλασσα της Ν. Κίου, ειδικά στην πιο γοητευτική στιγμή της λίγο πριν νυχτώσει: τότε ακριβώς που κολυμπάς μέσα στην ησυχία του δειλινού με την πλάτη στον δύοντα ήλιο και ακριβώς απέναντί σου ανατέλλει το ολόγιομο φεγγάρι. Αξία ανεκτίμητη!
