Τρέξαμε και πάλι! Οι μαραθωνοδρόμοι έτρεξαν 41 χιλιόμετρα, πολλοί έτρεξαν στον ημιμαραθώνιο των 21 χιλιομέτρων, ενώ στο 5άρι, στο 2,5άρι και στην ποδηλατοδρομία έτρεξαν και ποδηλάτησαν χιλιάδες (συνολικά 5.400 συμμετοχές για όλες τις διαδρομές, 2.200 για τα 2,5 χιλιόμετρα).
Την Κυριακή, 15-03-2015, διεξήχθη ο
2ος Μαραθώνιος της πόλης του Ναυπλίου. Ο καιρός βοήθησε, είχαμε λιακάδα. Ο κόσμος έδειχνε να το απολαμβάνει. Άτομα της τρίτης ηλικίας καταχειροκροτήθηκαν, καθώς περνούσαν και ξαναπερνούσαν από μπροστά μας στο πλαίσιο της συμμετοχής τους στη διαδρομή του κλασικού μαραθωνίου! Μαθητές κάθε ηλικίας, μωρά στα καροτσάκια, γονείς, φοιτητές. Ολόκληρες οικογένειες πιασμένες χέρι-χέρι, ομαδικές συμμετοχές σχολείων και τοπικών συλλόγων με τα πλακάτ στον ώμο, ομάδες ατόμων με αναπηρία, παρέες νέων ή μεγάλων. Όλοι με τα μπλουζάκια τους, τα καπελάκια, τις αθλητικές εμφανίσεις έμοιαζαν σαν ένα γιγάντιο ποτάμι που προσπαθούσε να ξεβράσει τα απωθημένα του σε κάποια αλάνα αυτού του κόσμου, αυτής της πόλης που τόσοι έχουμε αγαπήσει – όχι τόσο για αυτό που πραγματικά είναι, όσο για αυτό που μας ψιθυρίζει πως είναι στα αυτιά μας, κάθε φορά που δρασκελίζουμε το κατώφλι της.
Η διοργάνωση ήταν αρκετά καλή, όπως και πέρσι, χωρίς να λείψουν και τα ευτράπελα. Ασφαλώς, στην ατμόσφαιρα ξεχύθηκε το ηφαιστειακού τύπου ταμπεραμέντο μας, όταν π.χ. διαπιστώθηκε πως ελάχιστοι από τους συμμετέχοντες είχαν διαβάσει έστω και μια φορά τις οδηγίες πριν την εκκίνηση των 2,5 χιλιομέτρων. Έτσι, οι περσσότεροι ακολουθούσαν το κοπάδι που πήγαινε μπροστά, με αποτέλεσμα ο κύριος όγκος των συμμετεχόντων παραλίγο να σκαρφαλώσει στο λόφο της Ακροναυπλίας – η επιστήμη της ψυχολογίας θαρρώ πως μιλά για το «ένστικτο της αγέλης» (instict gregaire). Ο εκφωνητής δικαίως την ώρα εκείνη σχολίασε ότι η μέρα ήταν αφορμή και για αναστοχασμό γύρω από τη σχέση μας με αυτό το αριστουργηματικό πραγματάκι που ονομάζεται «πολιτισμός».
Ή, όταν π.χ. μετά το τζέρτζελο έπιασαν δουλειά τα απορριμματοφόρα, για να καταστήσουν εκ νέου αξιοπρεπή την κεντρική πλατεία, απομακρύνοντας όλα αυτά που, αφού φάνηκαν εξαιρετικά χρήσιμα σε αυτούς που τα κατανάλωσαν ασθμαίνοντας, πετάχτηκαν διακριτικά, με ή χωρίς το περιτύλιγμά τους, χάρις στο ανεπανάληπτο καμουφλάρισμα που πρόσφερε το ανθρώπινο κοπάδι που λέγαμε.
Ή, όταν ξεμύτισαν και οι πολιτευτές του τόπου με τη συνοδεία τριών αστυνομικών έκαστος. Μα τρεις αστυνομικοί για κάθε βουλευτή και την οικογένειά του; Και μετά αναρωτιόμαστε, γιατί υπάρχει έλλειψη στα αστυνομικά τμήματα. Και από τι άραγε κινδυνεύουν οι εξ ημών πολιτευταί; Γιατί την Κυριακή του μαραθωνίου, αν κινδύνευαν αληθινά, θα ήταν μόνο λόγω της αποφράδας περίπτωσης να τσαλαπατηθούν από το πολύχρωμο πλήθος των δρομέων, που μάλλον δεν θα τους αναγνώριζε, μιας και ήταν οι μοναδικοί με κοστούμι και γραβάτα μέσα σε ένα χειμαρρώδες σκηνικό από λευκά, πορτοκαλί και μπλε μπλουζάκια – ειρήσθω εν παρόδω, η έκπτωση στην ποιότητα που είχαν φέτος τα μπλουζάκια της διοργάνωσης σε σχέση με πέρσι δεν πέρασε απαρατήρητη, κύριε Δήμαρχε, και μη μας κατηγορήσετε για μιζέρια, όχι, απλώς μπορεί να είμαστε τόσο δα ενοχλητικά (μεν) παρατηρητικοί (δε).
Ωστόσο, δεν θα σταθούμε εδώ. Θα σταθούμε σε αυτό που κρατήσαμε και το οποίο εκλαμβάνουμε ως πραγματικά πολύτιμο δώρο: χαμόγελα παντού, γέλια των παιδιών, το μάθημα της ακατάβλητης προσπάθειας των μαραθωνοδρόμων (καταλυτικό γιατρικό κατά της αρρωστημένης «εθνικής ημών ηττοπαθείας»), το βαρύ πρόσημο της απλής συμμετοχής που ξεπέρασε κάθε προσδοκία, το ξεκούνημα από τον καταθλιπτικά μαραζωμένο καναπέ μας, η σωματική άσκηση ως μάθημα ζωής για τα παιδιά, η ανέμελη κούρσα στους δρόμους χωρίς την υποδόρια απειλή για κάποιο ξεστρατισμένο αυτοκίνητο, η εθελοντική κινητοποίηση τοπικών και άλλων οργανώσεων, ο ήλιος να λούζει την πρωτόλεια προσπάθεια κάθε μικροσκοπικούλη μπόμπιρα και στο τέλος… ευεργετικές και νοστιμότατες δροσοσταλίδες φρέσκων πορτοκαλιών στον ουρανίσκο, ως ελάχιστη επιβράβευση της αργολικής γης για όσους έτρεξαν και συμμετείχαν με χαρά σε αυτή τη γιορτή.
Τα καταστήματα ως αργά το απόγευμα γέμισαν από κόσμο. Η πρωτοβουλία του δημάρχου, ο οποίος είναι καθηγητής φυσικής αγωγής, να στήσει αυτή τη διοργάνωση, ήταν, αν μη τι άλλο, έξυπνη. Τόνωση της τοπικής αγοράς, πολυπλόκαμη διαφήμιση της πόλης, δεκάδες χιλιάδες καταναλωτές στην πόλη, εορταστική ατμόσφαιρα, συναυλία το βραδάκι και, φυσικά, ατελείωτη περατζάδα στα στενοσόκακα της παλιάς πόλης. Η αστυνομία και το λιμενικό σώμα σίγουρα δεν απόλαυσαν τη μέρα -η ορθοστασία και η υπηρεσιακή εγρήγορση, όταν όλοι οι άλλοι γιορτάζουν ανέμελοι, δεν είναι και το καλύτερο ηθικό αντίδοτο στον κόσμο ετούτο- αλλά τους είμαστε ειλικρινά ευγνώμονες. Χάρη στην πολύωρη ορθοστασία των ανώνυμων ενστόλων μπορούσαμε εμείς να βγάζουμε τις απανωτές μας selfies και να ιδροκοπούμε ασφαλείς κι απροβλημάτιστοι μαζί με τα παιδιά μας.
Στα κατ’ ιδίαν τώρα. Τρέξαμε παρέα με αγαπημένους φίλους, με τους οποίους όμως είχαμε χαθεί από τότε που σε αυτή τη χώρα αρχίσαμε να μιλάμε μόνο για τα λεφτά που μας λείπουν. Πόσο όμορφα ήταν! Να πας κόντρα στο ρεύμα και να επιμένεις πως αξία έχουν μόνο οι άνθρωποι που μας λείπουν. Και στην ανάγκη, να τρέχεις και μερικά χιλιομετράκια παραπάνω, ώσπου να τους βρεις και να τους σφίξεις στην αγκαλιά σου. Τους αφιερώνουμε αυτή την όμορφη μέρα που μοιραστήκαμε μαζί. Ευχαριστούμε, Νίκο, Γωγώ, Μαριλία. Χάρη και σε εσάς κερδίσαμε ένα βαρύτιμο μετάλλιο, αυτό της ανθρωπιάς, της γλυκιάς επιστροφής, της ξαναβαφτισμένης ελπίδας.
