(Γράφει ο Δημήτρης Πειρούνης)
Δυστυχώς ζούμε σε μια διχασμένη χώρα.
Δυστυχώς ζούμε σε μια αποπροσανατολισμένη χώρα.
Κυρίως για τους παραπάνω λόγους η συζήτηση δεν προχωρά. Κάνει κύκλους. Υποχωρεί. Γίνεται ρηχή. Άλλοτε γίνεται με κραυγές.
6 χρόνια μέσα στην κρίση έχω εγώ προσωπικά πεισθεί πλέον. Η Ελλάδα θυσιάσθηκε -αφού απειλήθηκε, όπως κάποτε η Μήλος στον Πελοποννησιακό Πόλεμο-.
Αυτά στα οποία υποβάλλεται η χώρα δεν υπακούουν στην λογική, απλά ντύνονται με εκλογίκευση -και αναπαράγονται από μηχανισμούς παραπληροφόρησης μέχρι να αποτελέσουν θέσφατα-.
Η κοινωνία χάνει τα χαρακτηριστικά της ως κοινωνία, μετατρέπεται απλά σε έναν πληθυσμό, σε έναν αριθμό ανθρώπων προς διαχείριση.
Οι πολίτες μέσα στον αγώνα για επιβίωση σταδιακά ξεχνούν τις αξίες τους, και γίνονται πιο διαχειρίσιμοι. Γίνονται πελάτες.
Οι θεσμοί παραχαράσσονται. Στρεβλώνονται. Τους αφαιρείται το νόημα τους, χάνουν την νομιμοποίηση τους και φαίνονται ξύλινοι και περιττοί. Άλλα μορφώματα -με πλύση εγκεφάλου- σπρώχνουν να τους αντικαταστήσουν.
Ο πολιτικός πολιτισμός της χώρας εξαϋλώνεται μέσα στην λήθη. Ο πολιτικός πολιτισμός όμως δεν είναι ούτε αριστερός, ούτε δεξιός. Ανήκει και αποτελεί ευεργέτημα της κοινωνίας συνολικά.
Πολιτικός πολιτισμός στην κοινωνία -συνοπτικά- είναι να έχει δομές που παράγουν, ρυθμίζουν και διανέμουν προνόμια προς τους πολίτες. Όπως την παραγωγή, ρύθμιση και διανομή του προνομίου - αγαθού της δικαιοσύνης, της μάθησης, της υγείας, της ασφάλειας, της άμυνας της χώρας, της ύδρευσης, κοκ κοκ. Υποσυνείδητα όλοι οι πολίτες έχουν αυτήν την γνώση.
Το κράτος είναι αυτές οι δομές. Το κράτος δεν είναι ΑΕ να κοιτάζει να ξεχρεώσει τον εαυτό του. Οι κρατικές δομές μετεωρίζονται πάνω από την κοινωνία -που τις δημιούργησε- για να την υπηρετούν -όχι για να την αυτοκτονούν-.
Το κράτος δεν είναι καν διαχειριστής πολυκατοικίας -διότι διαθέτει εξουσίες που ένας διαχειριστής πολυκατοικίας δεν διαθέτει. Το κράτος μπορεί να νομοθετήσει, ένας διαχειριστής όχι.
Ο πολιτικός πολιτισμός στην χώρα μας εξαϋλώνεται μέρα με την μέρα. Οι πολίτες ξεχνούν. Τα ΜΜΕ παραπληροφορούν ότι οι "πραγματικοί" θεσμοί είναι ξύλινες μπαμπούσκες σκιάχτρα. Ο διάλογος είναι προσχηματικός και βολικός. Οι αντιπαραθέσεις που προβάλλονται είναι στην πλειοψηφία τους στημένες.
Άλλα εάν κάποιος θέλει να καταλάβει τί συνέβει στην χώρα μας μπορεί. Μπορεί να διαβάσει ιστορία, τον διάλογο Μηλίων Αθηναίων στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Πως η Αθηναϊκή Συμμαχία έγινε Αθηναϊκή Ηγεμονία.
Πώς το συμμαχικό ταμείο από την Δήλο μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Και με λίγα οικονομικά να καταλάβει πως το ευρώ που μεταφέρθηκε από την υπό πτώχευση περιφέρεια στη Γερμανία έχει το ανάλογο του ιστορικά στην Αθηναϊκή Ηγεμονία.
Πώς ο διάλογος Μηλίων Αθηναίων έχει το ανάλογο του ιστορικά με τον διάλογο Ελλάδας - Σόϊμπλε.
Πρότειναν οι Μήλιοι προς τους Αθηναίους:
94. ΜΗΛ. Ώστε δεν θα δεχτήτε, μένοντας εμείς ήσυχοι, να είμαστε φίλοι σας αντί εχθροί, σύμμαχοι όμως κανενός απ’ τους δυό σας;
Και απάντησαν οι Αθηναίοι:
95. ΑΘ. Όχι, γιατί δεν μας βλάφτει τόσο η έχθρα σας όσο η φιλία σας η φιλία σας, στα μάτια των υπηκόων μας, θα ήταν απόδειξη αδυναμίας, ενώ το μίσος σας απόδειξη της δύναμής μας.
Οι υπηρετικές κυβερνήσεις της χώρας μας αυτοκτονούν την χώρα κάτω από αυτήν την λογική, να μην έχει η χώρα την τύχη της Μήλου. [Τελικά το 416 π.Χ. οι Αθηναίοι εκμεταλλευόμενοι την τεράστια στρατιωτική τους υπεροχή καταλαμβάνουν την Μήλο, εκτελούν όλους τους ενήλικους άνδρες, εξανδραποδίζουν τις γυναίκες και τα παιδιά, εγκαθιστώντας στο νησί Αθηναίους εποίκους.]
Αλλά εάν δεν αλλάξει κάτι, η χώρα απλώς δεν θα έχει καμία τύχη. Θα έχει την τύχη του κατάκοιτου που αβοήθητος πότε τον βάζουν από δω και πότε από κει... και έτσι εύκολα δεν θα μιλάμε για κοινωνία πλέον, αλλά για διαχείριση πληθυσμού και για ένα κράτος χωρίς νόημα, που απλά προτεραιότητα έχει δήθεν να ξεχρεώσει τον εαυτό του.
