Γιώργος Ρούβαλης
Ένας Ναυπλιώτης λογοτέχνης θεωρεί ότι υπάρχει μια σημαντική πλευρά της πόλης που δεν έχει μελετηθεί. Αυτή είναι όλος ο μικρόκοσμος γύρω από τα λεωφορεία απέναντι από το Δικαστικό Μέγαρο. Βέβαια, αυτός που το ισχυρίζεται, είναι ο ίδιος από χωριό κι όχι μέσα από το Ναύπλιο και γι’ αυτό τα λεωφορεία είναι σημαντικά για εκείνον, αφού αργά ή γρήγορα μες στην ημέρα θα τα πάρει είτε για να έρθει είτε για να φύγει από το Ναύπλιο. Είναι αλήθεια όμως ότι υπάρχει σ’ εκείνη την περιοχή ένας ολόκληρος κόσμος από ντόπιους και ξένους. Κάτι αντίστοιχο θα ήταν και τον περασμένο αιώνα ο σιδηροδρομικός σταθμός. Τώρα όμως εκείνος απέκτησε μουσειακό χαρακτήρα, νικημένος από την παντοδυναμία της ασφάλτου και των αυτοκινήτων.
Δίπλα λοιπόν στα λεωφορεία, που αναχωρούν κάθε ώρα για Αθήνα και στις μισές για Άργος, Τολό, Νέα Κίο, υπάρχει ένας θεσμός αυτού του μικροκόσμου, το μαγαζάκι με τις εφημερίδες και τα ψιλικά. Παλιότερα ήταν μία τρύπα μόνο, αλλά πρόσφατα που ελευθερώθηκε ένα μεγαλύτερο μαγαζί, είναι ένας πολύ καλοβαλμένος χώρος με άνεση, air-condition, κάμερα που παρακολουθεί το εξωτερικό, και μεγάλα ψυγεία για αναψυκτικά και παγωτά. Βασιλιάς αυτού του χώρου ο Μάκης Σμπάνιος, κοκκινοπρόσωπος Αργίτης, που όμως έχει 18 χρόνια παρουσίας στο Ναύπλιο και τις εφημερίδες. Εφημερίδες και περιοδικά όχι μόνο ελληνικά, αλλά και ξένα. Από τις 6 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ, αν κάτσεις δίπλα του, θα παρατηρήσεις ένα ατέλειωτο πήγαινε-έλα από μια μεγάλη ποικιλία ανθρώπων.
Καταρχήν εμφανίζονται δύο πρώην Δήμαρχοι, ο διορισμένος από την πάλαι ποτέ Χούντα, αλλά και ο εκλεγμένος οδοντίατρος επί δημοκρατίας. Κατόπιν, όλη η συντεχνία των ταξιτζήδων από απέναντι, που περιμένουν υπομονετικά στη μακριά ουρά να φτάσουν στην κεφαλή της πιάτσας και να πάρουν κούρσα. Ύστερα οι πάσης λογής ταξιδιώτες, Έλληνες και ξένοι. Ψιλόλιγνα μαυρισμένα κοριτσάκια με σορτς, νεαροί με μακριές μαύρες γενειάδες, αλογοουρίτσα και βαριές αποσκευές, ξένοι τουρίστες. Υπάρχουν όμως κι αρκετοί ντόπιοι, όπως ο σχετικά νέος συμβολαιογράφος της γωνίας, γόνος παλιάς οικογενείας, που έχει ταξιδέψει σε 190 χώρες του κόσμου και σαν βοηθοί του ακούραστου Μάκη, πάντα ευγενικού και σεμνού, ένας νεαρός ανιψιός του και ο παλιός υπάλληλος του φαρμακείου Γιαννόπουλου, ο Μίμης, συνταξιούχος κι αυτός σήμερα. Παρελαύνουν επίσης μια σειρά από ξένους, που μένουν μόνιμα στο Ναύπλιο, μια που το πρακτορείο αυτό είναι από τα λίγα της πόλης –και το χειμώνα σχεδόν το μοναδικό στο Νομό– που φέρνει ξένες εφημερίδες. Ο Εγγλέζος έτσι θα πάρει τη Daily Mail, ο Γερμανός τη Bild, ο Γάλλος τη Monde και την Equipe και ο Ιταλός την Corriere della Sera. Ορισμένοι κατάφεραν επιτέλους να μάθουν να λένε καλημέρα στα ελληνικά ή και αντίο και ευχαριστώ, άλλοι μετά από 20 χρόνια στην Ελλάδα δεν ξέρουν ούτε αυτά να πουν. Αλλά δεν έχει σημασία, ο Μάκης τους σερβίρει όλους με υπομονή, μοιράζει κουτιά με τσιγάρα και χαρτάκια για το στριμμένο, κράκερς και μπισκότα, πορτοκαλάδες και νερό, πολύ νερό.
Υπάρχει και ο συνταξιούχος αρχαιολόγος, που κάθε Κυριακή, αδιαλείπτως εμφανίζεται στις 10, μαζεύει όλα τα κυριακάτικα ελληνικά φύλλα και αποτραβιέται στο απέναντι καφενείο με τα νερά και το άγαλμα του Σταϊκόπουλου για να τα ξεφυλλίσει με την ησυχία του, να κάνει καμία φωτοτυπία σε άρθρα που τον ενδιαφέρουν και να αγοράσει στο τέλος μόνο μία, επιστρέφοντας τις άλλες. Είναι εφημεριδοφάγος, αλλά εκ του ασφαλούς.
Οι εφημερίδες αυτές σ’ εκείνο το στρατηγικό σημείο έχουν εφημεριδοπώλες προγόνους που πέρασαν στη μνήμη της πόλης μετά από χρόνια δουλειάς όπως ο θρυλικός Μήτσος Καλαμπούρδας και άλλοι πολλοί πριν απ’ αυτόν. Ας θυμηθούμε εδώ όχι πλέον στα λεωφορεία, αλλά στο Μεγάλο Δρόμο, δίπλα στο εστιατόριο Ελλάς, το πρακτορείο του Μακρή, παππού του Γιαννάκη, που το έχασε γιατί αρρώστησε τρεις μέρες. Πάνω στην πλατεία Συντάγματος το πρακτορείο του Μητρομάρα, διορισμένου από τη Χούντα Δημάρχου κι αυτού και πιο πέρα στο Μεγάλο Δρόμο για πολλά χρόνια τη δεκαετία ’50 κι ’60 το πρακτορείο της κυρίας Ειρήνης Λαμπροπούλου, ντελικάτης αλλά εύσωμης γυναίκας.
Όλοι αυτοί οι προϋπάρχοντες εφημεριδοπώλες έστρωσαν το δρόμο στο Μάκη, που ασκεί το λειτούργημά του με σοβαρότητα κι ευθύνη, πάντα παρών στο καίριο πόστο του. Όλοι εμείς οι εφημεριδοφάγοι βασιζόμαστε πάνω του για να ικανοποιήσουμε το καθημερινό πάθος μας…
