Κείμενο της Ελένης Πειρούνη (από τον φιλοζωικό σύλλογο Άργους «Λάιζα»)
Tον Οκτώβρη του 2015, μια αδέσποτη σκυλίτσα αποφάσισε να γεννήσει στα παρτέρια του πεζόδρομου, στο Άργος, κοντά στην καφετέρεια «Σαν Μάρκο». Γέννησε δέκα, έζησαν τα οκτώ. Όλοι όσοι την είδαν είχαν μείνει έκπληκτοι, οκτώ κουτάβια και η μητέρα τους στο παρτέρι…
Τα παιδιά του Σαν Μάρκο, άρχισαν να την φροντίζουν και μόλις τα κουταβάκια μεγάλωσαν λίγο, στο ένα μετά το άλλο τους έβρισκαν σπίτι. Τους επόμενους μήνες, μάζεψαν χρήματα για τη στείρωσή της. Στειρώθηκε λοιπόν η σκυλίτσα και της έδωσαν το όνομα ´Ηρα. Αφού βρήκαν για τα κουτάβια σπίτια, γιατί να μην είχε κι αυτή μια σκεπή πάνω από το κεφάλι της; Την πήραν σπιτάκι. Μικρό το σπίτι, αλλά όπου υπάρχει αγάπη οι πάντες χωρούν. Το πρωί μαζί στη δουλειά, το βράδυ μαζί σπίτι.
Ήταν η μασκότ πλέον του πεζόδρομου και σχεδόν όλοι τη γνώριζαν. Τη βλέπαμε να βολτάρει στην πλατεία, να λιάζεται στον πεζόδρομο, να παίζει με τετράποδα και δίποδα. Τη βλέπαμε και τη χαιρόμασταν, γιατί δε βλέπαμε μόνο ένα καλόψυχο αδεσποτούλι, βλέπαμε και την αγάπη που υπήρχε γύρω μας. Βλέπαμε την καλή πράξη.
Θα ήταν όμορφο να τελειώναμε την ιστορία μας εκεί, να σας γράφαμε ότι «ζήσαν αυτοί καλά και η Ήρα καλύτερα». Δυστυχώς, η Ήρα ήταν από τα πρώτα ζωάκια που δηλητηριάστηκαν την Κυριακή 10 Απριλίου. Δηλητηριάστηκε κοντά στον πεζόδρομο. Ξεψύχησε στο αυτοκίνητο στο δρόμο για το κτηνιατρείο, μπροστά στα μάτια των ανθρώπων που την φρόντιζαν και την αγάπησαν.
Όταν αργότερα τους μίλησα, μου ζήτησαν να κάνω κάτι, να κάνει ο Σύλλογος κάτι. «Τι»; Τους ρωτούσα και ρωτούσα και τον εαυτό μου παράλληλα. Τι μπορούμε να κάνουμε; Ότι και να κάνουμε τίποτα δε θα φέρει την Ήρα πίσω και τα άλλα τουλάχιστον 15 ζωάκια που δηλητηριάστηκαν την ίδια ημέρα. Μαύρισε η καρδιά μου. Καταλάβαινα τον πόνο τους. Πριν 2 χρόνια είχα ζήσει τον ίδιο πόνο για δύο δικά μου σκυλάκια.
Η Λιλή Ζωγράφου στο κείμενο της «Στρίγγλα και Καλλονή» περιγράφει τόσο αληθινά όλους εμάς που έχουμε χάσει ένα ζωάκι που τόσο αγαπήσαμε: Όταν κλαίμε για ένα σκυλί που χάσαμε, κλαίμε για μας. Που ορφανέψαμε, καθώς στερηθήκαμε την πιο τέλεια μορφή αγάπης, την πιο αθόρυβη και λιγότερο απαιτητική που γίνεται. Ίσως, λέω!
(Αφιερωμένο στη Ρία και στο Χρήστο και σε όλους αυτούς που έχασαν τα ζωάκια τους με τόσο άδικο τρόπο)
