- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 09 Σεπτεμβρίου 2015
Δέκα χρόνια συμπληρώνονται αύριο (10/9) από το θάνατο του μεγαλύτερου πολιτικού και αγωνιστή της Δημοκρατίας, που γέννησε η Αργολίδα τον 20ο αιώνα, του Κώστα Κάππου.
Μια δεκαετία, με τους τοπικούς «άρχοντες» να προσπαθούν (μάταια) να τον σβήσουν από τη μνήμη των συμπατριωτών του, αφού δεν καταδέχονται να βάλουν το όνομά του και στο πιο στενό δρομάκι του Άργους. Πιστεύω όχι επειδή ήταν Κομμουνιστής, αλλά επειδή είναι πολύ διαφορετικοί από αυτόν. Τύποι σαν τον Κάππο «χαλάνε την (πολιτική) πιάτσα» !
Μια φορά όλη κι όλη τον συνάντησα τον Κάππο, ωστόσο δεν θα την ξεχάσω ποτέ: Ήταν αρχές της δεκαετίας του '90, βράδυ Καθαράς Δευτέρας, στο σταθμό του ΟΣΕ στο Άργος. Ανάμεσα σε καμιά 80αριά φοιτητές να κόβει εισιτήρια (ένα γι' αυτόν κι ένα για τη γυναίκα του, την Πόπη) για να επιστρέψουν στην Αθήνα. Νεαρός ων, ένιωσα ένα μικρό σοκ: Πολιτικός και να ταξιδεύει με το τρένο; Πρωτοφανές! Το περιστατικό ήταν ένας από τους λόγους που με τράβηξαν στην Αριστερά. Γ.N.
Ο Κώστας Κάππος γεννήθηκε το 1937 στο Κεφαλόβρυσο Αργολίδας. Προερχόμενος από αριστερή οικογένεια σε ηλικία 18 ετών οργανώνεται στη νεολαία της ΕΔΑ.
Σπούδασε στην Ανωτάτη Βιομηχανική και εργάστηκε ως λογιστής. Κατά διάρκεια της δικτατορίας, εξορίστηκε στη Γυάρο και στην Λέρο, ενώ με την επιστροφή του από την εξορία διατέλεσε μέλος του γραφείου του κεντρικού συμβουλίου της ΚΝΕ. Το 1974 συλλαμβάνεται και βασανίζεται από το ΕΑΤ-ΕΣΑ. Υπήρξε ένας από τους βασικούς μάρτυρες στην δίκη των βασανιστών της Xούντας.
Εκλέχτηκε βουλευτής του ΚΚΕ το 1974 και έκτοτε εκλεγόταν ανελλιπώς μέχρι το 1989. Τον Ιούνιο του 1989 δεν προέκυψε αυτοδύναμη κυβέρνηση και το ΚΚΕ στα πλαίσια του ενιαίου Συνασπισμού σχημάτισε μαζί με τη Νέα Δημοκρατία συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Τον Σεπτέμβριο του 1989, με αφορμή την συγκυβέρνηση ξεσπά δημόσια η σύγκρουση που μαινόταν επί χρόνια στο εσωτερικό του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και πραγματοποιείται. Ο Κώστας Κάππος μαζί με πολλά ακόμα μέλη και στελέχη συμβάλλει στην ίδρυση του Νέου Αριστερού Ρεύματος. Από το ΝΑΡ αποχώρησε μετά τη 2η συνδιάσκεψη το Δεκέμβρη του 1990. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του εργάστηκε στο Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών (ΚΜΕ).
Σπουδαίο είναι το θεωρητικό έργο του Κώστα Κάππου. Σε αυτό συμπεριλαμβάνονται σειρά άρθρων, συνεντεύξεων, μελετών και βιβλίων. Συμβολή στην ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας εκτός των άλλων, αποτελούν και δύο από τα πιο πρόσφατα έργα του, όπως είναι το βιβλίο - μελέτη «Κριτική του Σοβιετικού κοινωνικού σχηματισμού» (2000) για το οποίο δέχτηκε σκληρή και με άσχημους χαρακτηρισμούς κριτική από το ΚΚΕ, καθώς και το βιβλίο «Η Επανάσταση που έρχεται» (2007).
Ο Κώστας Κάππος πέθανε σε ηλικία 68 ετών, στις 10 Σεπτεμβρίου του 2005.
Απόστολος της αγάπης, της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης, της ειρήνης
Ακολουθούν αποσπάσματα από κείμενο του Σπύρου Κομίνη για τον Κώστα Κάππο, στα οποία αναφέρονται στοιχεία για τη ζωή και τη δράση του. Ολόκληρο το κείμενο υπάρχει στο διαδίκτυο, σε ιστοσελίδα αποκλειστικά για τον Κάππο (www.kostaskappos.gr).
1937.Μάρτιος. Στο Άνω Μπέλεσι (σημερινό Κεφαλόβρυσο), ένα ορεινό χωριό της Αργολίδας, γεννήθηκαν μαζί δυο αγόρια ολόιδια. Ο Αντώνης και ο Κώστας. Από τριών - τεσσάρων ετών μπήκαν στα βάσανα: φύλαγαν τα 30 - 40 πρόβατα της οικογένειας.
...Η ιδιαίτερη γεύση που γνώρισαν αυτά τα παιδιά ήταν η φτώχεια, ο πόλεμος και η τρομοκρατία. Γεννήθηκαν στη δικτατορία του Μεταξά, σε αριστερή οικογένεια.
...Σε λίγο ο πόλεμος γενικεύεται. Στο μυαλό των δυο παιδιών μένει χαραγμένη η εξής σκηνή: Οι γυναίκες τρέχουν κλαίγοντας πίσω απ' τους άντρες που φεύγουν για τα ελληνοαλβανικά σύνορα, να πολεμήσουν τους Ιταλούς φασίστες.
Ένας θείος των παιδιών καλεί το ένα από τα δίδυμα, τον Κώστα, να μείνει μαζί του, για να μπορέσει να πηγαίνει σχολείο. Δεν υπάρχουν λεφτά και για τα δυο. Είναι δάσκαλος και αριστερός. Σε λίγο απολύεται λόγω φρονημάτων.
Σε ηλικία 9 ετών, το παιδί που μαθαίνει γράμματα, έχει μια εμπειρία που θα του κατευθύνει τη ζωή. Μια δεξιά συμμορία έχει ρίξει έναν αριστερό (ΕΑΜίτη) στο έδαφος και τον χτυπάει με μανία. Εκείνος τους εκλιπαρεί να σταματήσουν. Να μην το σκοτώσουν.
Αυτή η σκηνή, ο πεσμένος αριστερός που παρακαλάει, που ζητάει έλεος, είναι κάτι που δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό του παιδιού. Αυτόματα σχηματίζεται στη συνείδησή του, ο σκοπός. Και ο ρόλος που θα παίξει στη ζωή του. Θα είναι ο αριστερός που δεν παρακαλάει. Που δε σκύβει το κεφάλι.
...Κατάφερε να σπουδάσει (Ανωτάτη Βιομηχανική) και να γίνει λογιστής. Έμαθε το καθημερινό δράμα του εργάτη, από μέσα από τις επιχειρήσεις. Και αφιέρωσε τη ζωή του σ' αυτόν. Αναζητώντας συνεχώς τη γνώση. Συνεχίζοντας τη δράση.
Ήταν ο άνθρωπος από πολύτιμο μέταλλο. Είχε κάνει τον υπέρτατο ηθικό άθλο (που ελάχιστοι ήξεραν): Είχε συγχωρήσει τους βασανιστές του. Ήταν Χριστιανοί οι βασανιστές του. Του χτυπούσαν το πρόσωπο μέχρι που φεύγανε κομμάτια. Οι γιατροί αργότερα έπρεπε να αφαιρέσουν με σπάτουλα τους σάπιους ιστούς και να πάρουν υγιείς ιστούς από τα πόδια του για να κάνουν πλαστικές επεμβάσεις. Να καλύψουν τα κενά. Οι ουλές ήταν οι σφραγίδες της χριστιανικής αγάπης στο σώμα του (...)
Μόνο αγάπη είχε αυτός ο άνθρωπος μέσα του. Αγάπη για τον πλησίον. Αγάπη για όλο το λαό. Αγάπη για την πατρίδα του. Αγάπη και για τους ταξικούς του εχθρούς. Αγάπη και για τους βασανιστές του. Δεν είναι λόγια...
...Περιφρονούσε το χρήμα. Έστελνε τη μισή του βουλευτική σύνταξη στον Φιντέλ, σαν συμβολική βοήθεια στην κουβανική επανάσταση. Ήταν ο μόνος κομμουνιστής ίσως στον κόσμο, που αισθάνθηκε την ανάγκη να λογοδοτήσει. Σαν γνήσιος λογιστής έκανε τον ισολογισμό του. Έπεσε με τα μούτρα στη μελέτη και στην έρευνα για να βρει της αιτίες της ανατροπής και της διάλυσης. Τη στιγμή που οι άλλοι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια για να γλύψουν τους παντοδύναμους πια καπιταλιστές και τα κόμματά τους, εκείνος με την καρδιά κομματιασμένη, ζήτησε συγνώμη για τα λάθη του.
...Το παιδί που έβοσκε πρόβατα στα περήφανα βουνά της Αργολίδας (στα βουνά της χώρας μας χρωστάμε όση ελευθερία έχουμε - αν η χώρα μας ήταν ταψί σαν το Βέλγιο, θα είχαμε ακόμα Τούρκους εδώ) ανέκρινε τους δικτάτορες – φασίστες - βασανιστές του, επί δυόμισι χρόνια στη Βουλή, για το έγκλημά τους εναντίον της Κύπρου. Σαν πολιτικός που σώζει την τιμή της πολιτικής. Χωρίς χαιρεκακία.
...Ήταν ένας Απόστολος της αγάπης, της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης και της ειρήνης. Ένας αληθινός κομμουνιστής. Ένας αληθινός Άνθρωπος: Κώστας Κάππος. 1937-2005.
Τα βασανιστήρια από τη Χούντα
Ο Κώστας Κάππος ήταν ένας από αυτούς τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που τα σημάδια της φρίκης των βασανιστηρίων αποτυπώθηκαν για πάντα στο κορμί τους. Αναδημοσιεύουμε αφήγηση του Κ. Κάππου, από τον Ριζοσπάστη της 3/8/1975:
«Μόλις με πιάσανε το Φλεβάρη του 1974 με πήγανε στα μπουντρούμια της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών. Στις 20 του Απρίλη με μεταφέρανε στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου. Την ημέρα αυτή, αφού μου δέσανε τα μάτια με ένα λευκό μαντήλι, με μετέφεραν σε ένα κελί απομόνωσης, που ήταν δίπλα στα λουτρά. Εκεί, αφού με χτύπαγαν περίπου ένα τέταρτο, με δέσανε στο κρεβάτι όπου υπήρχε ένα στρώμα. Σε συνέχεια μου περάσανε μια ζώνη σιδερένια στη μέση, όπου στις άκρες της υπήρχαν χειροπέδες που μου δέσανε τα χέρια. Εκτός από τη σιδερένια ζώνη, με δέσανε από τη μέση και κάτω με ένα σκοινί, ώστε να μη μπορώ να μαζέψω τα πόδια μου και να κοιμηθώ.
Στις 10 το βράδυ με λύσανε και αφού μου βγάλανε τα ρούχα και πέταξαν το στρώμα, με δέσανε ανάποδα. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, δεμένος έμεινα μέχρι τις 3 το μεσημέρι της επομένης, οπότε με λύνουν και μου φέρνουν νερό. Δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα και το κρεβάτι ήταν έτοιμο για νέα βασανιστήρια. Με ξαναδέσανε. Ήμουν συνεχώς, πάντοτε δεμένος. Στις 10 το βράδυ πάλι, με χτυπήσανε με βούρδουλα και ξύλα. Δεμένος, λοιπόν όπως ήμουν, μου βρέχανε τα ρούχα και το στρώμα με πολύ νερό. Αυτό γινόταν κάθε δυο τρεις μέρες. Στις 18 του Μάη και αφού προηγουμένως με δείρανε με το βούρδουλα και το ξύλο, με κατέβασαν από το μαρτυρικό κρεβάτι και με ξάπλωσαν στο δάπεδο. Με γύρισαν και με ένα χοντρό ξύλο με χτυπούσαν συνεχώς στο οπίσθιο μέρος και αυτοί οι αδίστακτοι βασανιστές μου δημιούργησαν μια μεγάλη πληγή.
Στις 31 Μαΐου, αφού με έδεσαν πάλι ανάποδα στο κρεβάτι, μου έβαλαν επάνω ένα σακί τσιμέντο. Οπωσδήποτε θα πάθαινα ασφυξία, αν με τις ελάχιστες δυνάμεις που μου είχαν απομείνει, δεν έριχνα από πάνω μου το βαρύ αυτό φορτίο. Ήταν πραγματικό μαρτύριο. Μόλις οι «κύριοι» ήρθαν και είδαν ότι το σακί έλειπε από πάνω μου, όπως ήμουν δεμένος με τις χειροπέδες, άρχισαν να με χτυπούν στα δάχτυλα.
Αφού είδαν και με αυτόν τον τρόπο πως δεν μου έπαιρναν λέξη, μεταχειρίστηκαν άλλον. Αυτή τη φορά ασβέστη. Με ταλαιπώρησαν αφάνταστα, αλλά δεν λύγισα. Κατόπιν με χτύπησαν στα γόνατα, στις γάμπες και από κει και πέρα έπεσα σε αφασία.
Τέλος, αναγκάστηκαν να με μεταφέρουν στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο επειδή οι πληγές, παρά τις αλλαγές που μου έκαναν οι γιατροί, δεν έκλειναν. Μετά από 20 μέρες περίπου αποφάσισαν να μου κάνουν πλαστικές εγχειρίσεις σε 7 σημεία, κάτω στις γάμπες, πάνω στους μηρούς, στην κοιλιά, στα γόνατα. Εκεί παρέμεινα μέχρι τις 18 Ιούλη και ενώ ακόμα οι πληγές δεν είχαν κλείσει, ήρθε η Ασφάλεια και με πήρε ξαφνικά για τις φυλακές Κορυδαλλού.»
http://argolika.gr/
