- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 05 Απριλίου 2015http://argolika.gr/
της Ελένης Πετσιώτη
Ξεκινάει η εβδομάδα των Παθών από σήμερα και μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την Ανάσταση. Θα προηγηθεί η Σταύρωση βέβαια, αλλά η Ανάσταση θάρθει και φέτος. Μπορεί να φέρει και μνημόνιο μαζί της -που θα το λέμε αλλιώς, κι όχι μνημόνιο-αλλά τουλάχιστον δε θα χάσουμε τα λίγα που έχουμε. Η αξιοπρέπεια μας θα σωθεί απ τις ανοιχτές τράπεζες, τον τουρισμό και το καλοκαίρι που δίνει πολλά και ζητάει λίγα. Μέχρι νάρθει και πάλι ο χειμώνας...
Στη μικρή μας πόλη ελπίζουμε λίγο παραπάνω, αν και δε μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ότι γνωρίζει την πόλη που ζει και τους ανθρώπους που κατοικούν σ αυτή. Πάντα υπάρχει μια άλλη πόλη μες στην πόλη. Λιγότερο ορατή και περισσότερο σιωπηλή. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν αν λειτουργούσε παράνομα το ΚΤΕΛ, ούτε ενημερώθηκαν ότι έκλεισε. Υπάρχουν άνθρωποι που δε νοιάζονται για τα έργα της ανάπλασης, ούτε για το εντυπωσιακό αποτέλεσμα αναμφιβόλου αισθητικής ωραιότητας που θα προκύψει με τη λήξη των έργων. Δε δίνουν σεντ για το κυκλοφοριακό ή τις θέσεις παρκινγκ, ούτε αν στη θέση των πεύκων που πάλιωσαν και θα κοπούν φυτευτούν μανόλιες ή φίκοι ή κάκτοι.
Αυτούς τους ανθρώπους δεν θα τους δεις ποτέ στα καφέ του πεζόδρομου, ούτε τα παιδιά τους να παίζουν ανέμελα στους παιδότοπους ή να ψωνίζουν χαρούμενα λαμπάδες και τσουρέκια στα εμπορικά καταστήματα... Δεν θα τους δεις στην έκθεση της τάδε ζωγράφου ή στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του δείνα ποιητή.
Δεν είναι αδιάφοροι. Είναι οι άνεργοι των μνημονιακών χρόνων, οι απλήρωτοι και οι ανασφάλιστοι των επιχειρήσεων που αγωνίζονται να μείνουν ανοιχτές, οι εργαζόμενοι που ήξεραν τι θα πει κρίση και πριν τα μνημόνια. Είναι οι φτωχοί. Είναι αυτοί που στο ντουλάπι τους δεν έχουν ψίχα ψωμί και στέκονται στην ουρά του συσσιτίου και του Κοινωνικού Παντοπωλείου.
Αυτοί οι άνθρωποι ψάχνουν να χωρέσουν τα πόδια τους στα παπούτσια των άλλων και σχεδόν πάντα δεν υπάρχει το νούμερό τους...Τα παιδιά τους βολεύονται με το παιχνίδι που κάποιο άλλο παιδί βαρέθηκε και φεύγουν χωρίς γκρίνια και δίχως μούτρα, χοροπηδώντας και κοιτάζοντας τη μάνα τους όπως κάνουν όλα τα παιδιά του κόσμου.
Γι' αυτούς τους ανθρώπους τα απογεύματα της περασμένης εβδομάδας συγκεντρώθηκαν στο Δον Κιχώτη νέοι άνθρωποι 20-25 χρόνων κι έφτιαξαν λαμπάδες. Άνεργοι όλοι, αλλά συνειδητοποιημένοι με περίσσευμα φαντασίας, έμπνευσης και διάθεσης προσφοράς. Ακούστηκαν όμως και κάποιες φωνούλες που ανησύχησαν για τα κέρδη που θα στερηθούν τα καταστήματα απ την πώληση 50 λαμπάδων σε μια αγορά 40.000 κατοίκων, αλλά φαντάζομαι επικράτησαν οι ψυχραιμότερες φωνές. Φαίνεται πως έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο ακόμα για να μάθουμε πως όταν ψοφάει η κατσίκα του γείτονα όπου να 'ναι έρχεται η σειρά και της δικής μας κατσίκας.
Αυτή η άλλη πόλη μες την πόλη όμως, όσο σιωπηλή κι αόρατη να είναι, υπάρχουν μέρες ή νύχτες που κάνει αισθητή την παρουσία της. Μεσάνυχτα στην πλατεία, ένας άντρας έχει ακινητοποιήσει κάποιον στο έδαφος, ενώ περίεργοι, όλοι άντρες, έχουν κάνει κύκλο γύρω τους. Κάτι έκλεψε απ το περίπτερο ο ακινητοποιημένος. Πλάκωσε το εκατό με δυο ένστολους κι έναν με πολιτικά, τον σέρνουν και τον ψάχνουν. Ο κλέφτης είναι ένας άντρας, μάλλον ασιατικής καταγωγής, ισχνός, κοντά στο 1,50 ύψος με τρομαγμένα μάτια που κλαψουρίζει σε μια άγνωστη γλώσσα. Πάνε να του φορέσουν χειροπέδες και κάποιος λέει "δε χρειάζεται, δε φεύγει".
Απομακρύνομαι. Διασχίζω την πλατεία και κάπου εκεί στα σκαμμένα εμφανίζεται ο μαύρος σκύλος που αλητεύει όλη μέρα. Απ' το πρώην πάρκο μέχρι εδώ περπατάει δίπλα μου. Βάζω το κλειδί στην πόρτα ,περιμένει για να μπω και χάνεται στο σκοτάδι.
"Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον' αν υπάρχει μια κόλαση, είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δύο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος: να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να καταλήξουν να μην τη βλέπουν πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μαθηση: να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο." Ίταλο Καλβίνο Απόσπασμα από τις "Αόρατες Πόλεις"
