Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2018

Όλα αυτά που φοβάμαι στην Ελλάδα του σήμερα

Από:

Γράφει ο Ανδρέας Αντωνίου, Υπ. Διδάκτωρ Φιλοσοφίας στο Α.Π.Θ.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Μανώλης Αναγνωστάκης – Φοβάμαι

Φοβάμαι τους φιλελεύθερους δημοκράτες, που επικροτούν την απόφαση του Μακρόν να κατεβάσει στρατιωτικού τύπου οχήματα, ενάντια σε μια μαζική λαϊκή διαδήλωση.

Φοβάμαι τους αριστερούς που επικρότησαν το πλιάτσικο και τις καταστροφές στο Παρίσι, με το πρόσχημα, «προκειμένου να φύγει ο Μακρόν, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Φοβάμαι τους δεξιούς που έβριζαν τους μαθητές, ως «υποκινούμενους», όταν οι μαθητές έκαναν καταλήψεις για τα μνημόνια, αλλά τώρα που κάνουν καταλήψεις για την Μακεδονία, τις γλύφουν ως «αυθόρμητες μαθητικές εκδηλώσεις».

Φοβάμαι τους αριστερούς που πιστεύουν πως το πρόβλημα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, και όχι οι βανδαλισμοί και η ανομία που επικρατεί λόγω ασύλου.

Φοβάμαι τους δεξιούς που πιστεύουν πως το πρόβλημα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι μόνο το άσυλο και τίποτα άλλο.

Φοβάμαι όλους αυτούς που διυλίζουν την Ακρίτα και καταπίνουν τον Σεφερλή, επειδή τους συμφέρει ιδεολογικά και επειδή αυτό επιτάσσει το ακροατήριό τους.

Φοβάμαι αυτούς που τους δείχνεις ένα σποτάκι για τον άθλο που κάνουν οι ΑμεΑ να κυκλοφορήσουν στις ελληνικές πόλεις, και το εκλαμβάνουν ως κάλεσμα για να σπάσουμε κάθε αυτοκίνητο στο λεκανοπέδιο.

Φοβάμαι όλους αυτούς που έγραψαν για την Ελένη Τοπαλούδη «καλά να πάθει, της άξιζε», και αμέσως μετά έγραψαν τα ίδια για τον ξυλοδαρμό του δολοφόνου της.

Φοβάμαι όλους αυτούς που πριν καλά-καλά ξεκινήσει η έρευνα, είχαν ήδη βγάλει την ετυμηγορία τους για τη δολοφονία του Ζακ. Φοβήθηκα αυτούς που χωρίς να τον έχουν καν ακουστά, ήξεραν πως ήταν «πρεζάκι» και «ληστής».

Φοβάμαι τους δημοκράτες που ντράπηκαν να πουν πως δεν λυντσάρουμε κανένα και για κανένα λόγο, πόσο μάλλον όταν είναι πεσμένος στο πεζοδρόμιο.

Φοβάμαι αυτούς που καταδικάζουν την αυτοδικία όταν δεν τους συμφέρει, αλλά όταν τους συμφέρει είναι «το κοινό περί δικαίου αίσθημα».

Φοβάμαι όλους αυτούς που βαφτίζουν κάθε κριτική σε γυναίκα, «σεξισμό» και «κατάλοιπο της πατριαρχίας».

Φοβάμαι όλους αυτούς που θεωρούν ορκισμένους εχθρούς τους «νοικοκυραίους», κι όχι την ακροδεξιά βία ή την μεροληπτική δικαιοσύνη.

Φοβάμαι αυτούς που μια ζωή ροκάνιζαν καρέκλα άλλων, για να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη, και τώρα κουνούν το δάχτυλο πως δεν βοηθούν την εθνική ενότητα.

Φοβάμαι αυτούς που μια ζωή κουνούσαν το δάχτυλο πως οι άλλοι δεν βοηθούν στην εθνική ενότητα, και τώρα ροκανίζουν καρέκλες για να ξαναγίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Φοβάμαι αυτούς που καταδικάζουν την βία εκτός κι αν προέρχεται από τους ίδιους.

Φοβάμαι αυτούς που γλύφουν εκεί που έφτυναν, γιατί τώρα τους συμφέρει και γιατί θα κερδίσουν ψήφους ή αναγνώστες.

Φοβάμαι αυτούς που βάζουν την ιδεολογία τους πάνω από τους ανθρώπους και τα γεγονότα. Αυτούς που ντρέπονται να αναγνωρίσουν ένα λάθος, επειδή αυτό θα βλάψει την ιδεολογία και την κοσμοθεωρία τους

Φοβάμαι αυτούς που ντρέπονται να παραδεχθούν πως η ιδεολογία τους έχει σφάλματα. Φοβάμαι αυτούς που ντρέπονται να παραδεχθούν πως όλοι κάνουν λάθη, στις πράξεις ή στις εκτιμήσεις τους. Φοβάμαι αυτούς που πιστεύουν πως οι ιδεολογίες είναι θέσφατα και δεν επιδέχονται βελτιώσεως.

Φοβάμαι αυτούς που έχουν ως πυξίδα κείμενα που γράφτηκαν πριν εκατό και διακόσια χρόνια, χωρίς να μπορούν να τα προσαρμόσουν στις σημερινές συνθήκες.

Φοβάμαι αυτούς που προτιμούν να σε βρίσουν, παρά να ανοίξουν διάλογο μαζί σου. Φοβάμαι αυτούς που μιλούν, πριν ακούσουν. Αυτούς που έχουν γνώμη για πράγματα που δεν έχουν διαβάσει ποτέ. Αυτούς που αποφασίζουν εκ των προτέρων.

Φοβάμαι πως κάποια πράγματα δεν έχουν αλλάξει. Φοβάμαι πως κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ.

«Φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμη περισσότερο».