Αν δεν ήταν να γράψω δυο λόγια για το αρχαίο θέατρο της πόλης μας, δε θα έγραφα αυτό το σημείωμα. Όμως η εντύπωση από το γεγονός που συνέβη τον Αύγουστο είναι ακόμα τόσο ζεστή, ώστε να μη με αφήνει να το σπρώξω στη λήθη. Και το αρχαίο θέατρο του Άργους παραμένει εκεί, ακίνητο και μεγαλοπρεπές, με κοιτάζει από τα βάθη των αιώνων με το «ματάκι παιχνιδιάρικο» και μου επιβάλλει να αναφερθώ σ’ αυτό, σ’ αυτό πρώτα-πρώτα, με τον σεβασμό που του ταιριάζει.
Τα «σκαλάκια», έτσι το έλεγαν εδώ παλιά, βρίσκονται στον χώρο που αρχικά ήταν αφιερωμένος στη λατρεία των Διοσκούρων και του Ηρακλέους. Ένα μεγάλο μέρος από τις 82 σειρές εδωλίων του, καθώς και η ορχήστρα, είναι λαξευμένα στον φυσικό βράχο στις νοτιοανατολικές υπώρειες του λόφου της Λάρισας, δυτικά της αρχαίας Αγοράς. Υπολογίζεται ότι μπορούσαν να καθίσουν περίπου 20.000 θεατές. Το κοίλο διατρέχουν δύο διαζώματα, ενώ οι κάθετες πέντε κλίμακες ανόδου δημιουργούν τέσσερις κερκίδες, αριθμός που αντιστοιχούσε στις φυλές του αργειακού λαού. Η ορχήστρα διέθετε χαρώνεια κλίμακα, υπόγειο πέρασμα για τις χθόνιες θεότητες και περιβάλλεται από περιμετρικό αποχετευτικό αγωγό. Κατασκευάστηκε στα τέλη του 4ου ή στον 3ο αιώνα π.Χ. Το προσκήνιο ανακαινίστηκε από τον αυτοκράτορα Αδριανό. Εκτός από την κιονοστοιχία, προστέθηκαν στη ρωμαϊκή εποχή κόγχες, ενώ ένα σκέπαστρο από ύφασμα προφύλασσε τους θεατές από δυσάρεστες καιρικές συνθήκες. Στον χώρο του παρουσιάζονταν οι μουσικοί και θεατρικοί αγώνες κατά τη μεγάλη εορτή των Νεμέων, ενώ στη ρωμαϊκή εποχή, όπως και άλλα θέατρα του ελληνικού χώρου, φιλοξενούσε θεάματα κυνηγιού και αθλοπαιδιών και, κυρίως, τις δημοφιλείς στους Ρωμαίους μονομαχίες.
Αυτό το θέατρο για πολλά χρόνια παρέμενε ανενεργό και αναξιοποίητο. Τελευταία έχει ανακαινιστεί, έχει γίνει προσβάσιμο και ασφαλές για 3-4.000 θεατές και δημιουργεί πόλο έλξης για πολλές και σημαντικές παραστάσεις του Φεστιβάλ Άργους.
Έτσι, φιλοξένησε φέτος και τον «Πλούτο». Και προξένησε σε όλους εντύπωση, πέρα από την παράσταση που δεν θα την κρίνω, το γεγονός ότι ο «πλούτος» ήρθε και προσγειώθηκε στην πόλη μας με ελικόπτερο. Βέβαια, θα πείτε, πλούτος είναι αυτός, δεν μπορεί να έρθει με κάρο ούτε με τα πόδια. Ακούσαμε μάλιστα ότι σε άλλη περίπτωση ο ίδιος «πλούτος», για να τραγουδήσει μερικά φτωχά τραγουδάκια του, ραμμένα με τις κλωστές της έμπνευσης και της ανέχειας μιας άλλης εποχής, είχε ζητήσει ελικόπτερο ή τζιπ 5.000 κυβικών. Τώρα χρησιμοποίησε το ελικόπτερο με το οποίο μετακινείται συνήθως την εποχή αυτή της κρίσης.
Και το αρχαίο μας θέατρο έμεινε εκεί, σιωπηλό. Άνοιξε μάλιστα και την αγκαλιά του και τον δέχτηκε με γνώση και γενναιοδωρία, όπως θα άρμοζε σε κάθε αρχαίο θέατρο. Σκέφτηκε ίσως το παρελθόν του συγκεκριμένου «πλούτου» και θεώρησε καλό να το αγοράσει άλλη μια φορά, αφού ο «πλούτος» το εκμεταλλεύεται και το πουλά; Μπορεί! Αλλά οι θεατές -τουλάχιστον αυτοί που είχαν ακούσει το γνώριμο και από τους Floyd ήχο του ελικοπτέρου- στο τέλος χειροκρότησαν περισσότερο αυτήν που -πέρα από τα άλλα γνωστά προβλήματα- δημιουργεί συνείδηση κι ευαισθησίες, αλληλεγγύη, συμπαράσταση και αγωνιστικότητα: τη σύντροφο της ιστορικής μας πορείας, την Πενία.
Κι ο σύγχρονος «πλούτος» μας, με επάγγελμα «Πουλώ την ιστορία μου», καβαλώντας πάλι το ελικόπτερο για να γυρίσει στο εξοχικό του, ίσως δεν έπιασε αυτά που οι αντένες του συνελάμβαναν εύκολα κάποτε, τις εποχές που χορεύαμε Μπάλο και τριγυρίζαμε σαν τρελοί στο Περιβόλι με το Φορτηγό και με μια μπουκιά Βρώμικο Ψωμί στο χέρι: ότι ο παλιόγερος ο Αριστοφάνης είχε και αυτόν στο νου του όταν έγραφε την κωμωδία του. Αυτόν και το ελικοπτεράκι του.
